Τα χειμωνιάτικα χρώματα της Κέρκυρας και οι τηγανίτες του Αγίου.

 Γεια χαρά σε όλους!

Ο Χειμώνας μόλις έκανε το ποδαρικό του και η Φύση έχει πάρει τα κατάλληλα χρώματα. Μια ματιά τριγύρω και όλα μας υπενθυμίζουν ότι κοντεύουμε πια στα Χριστούγεννα. Στις μικρές βόλτες που κάνω τριγύρω από το σπίτι πάντα υπάρχει κι ένα ενδιαφέρον θέμα για να παρατηρήσω ή να φωτογραφίσω. Το ξημέρωμα μέσα στην καταχνιά παίρνει μαγευτικά χρώματα, τέτοια που καμιά φορά παραπέμπουν σε ηλιοβασίλεμα. Για να μη μιλήσω για τον θαυμάσιο, νυχτερινό ουρανό, ο οποίο λάμπει από τα αστέρια. Ευτυχώς τριγύρω υπάρχει σκοτάδι κι έτσι δε χορταίνουμε να τα χαζεύουμε. 

Παραμονή του Αγίου Σπυρίδωνα, του Πολιούχου του νησιού, ο καιρός μας έκανε τη χάρη να μη βρέχει κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να κατέβουμε στην πόλη για βόλτα. Τα βρεγμένα από την υγρασία πλακόστρωτα λαμπύριζαν, ενώ ο κόσμος περιφερόταν κατά βάση για το προσκύνημα στον Άγιο τους. Και όπως προστάζει το τοπικό έθιμο παραμονή και ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα καταναλώνονται οι τηγανίτες του Αγίου. Για του λόγου το αληθές πρόκειται για λουκουμάδες, οι οποίοι τρώγονται ώστε οι πιστοί ν' αντέξουν την αγρυπνία. Πραγματικά, παντού σερβίρονται τηγανίτες, ενώ και κάθε σπίτι του νησιού που γιορτάζει ένα Σπύρο ετοιμάζει τις δικές του και τις μοιράζει στους γειτόνους. 

Περάσαμε κι εμείς από την εκκλησία και θαυμάσαμε το διάκοσμό της, καθώς και το καμπαναριό της, φτιαγμένο το 1590 στα πρότυπα εκείνου του Αγίου Γεωργίου της Βενετίας. Μάλιστα, αυτού του είδους καμπαναριά που υπάρχουν στο νησί οι Κερκυραίοι τα ονομάζουν βενετσιάνικα.   

Βέβαια, η πόλη είναι τόσο γοητευτική που νομίζω ότι σε κάθε βλέμμα υπάρχει και κάτι ενδιαφέρον για να δεις και ν' απαθανατίσεις. Οι παρατεταμένες βροχές μας δεσμεύουν, αλλά ευελπιστώ να καταφέρουμε να γνωρίσουμε όλες τις ομορφιές και τα έθιμα του νησιού. 

Ευγενία

Κουρκούτη με σιτάρι: μια παραδοσιακή κρέμα όλο νοστημιά.

Κουρκούτη ή κουρκούτι; Μικρής σημασία η απορία, ωστόσο στη Λευκάδα η κουρκούτη ήταν το κατ' εξοχήν γλυκό που ακολουθούσε μετά την προετοιμασία των σπερνών. Κι αυτό γιατί οι γυναίκες κρατούσαν το ζουμί μέσα στο οποίο είχαν βράσει το σιτάρι για τα σπερνά και αυτό γινόταν η βάση για την κρέμα που έφτιαχναν μετά.

Κι ενώ τη σήμερον ημέρα όλα γίνονται by the book, σύμφωνα με τη συνταγή, η πείρα που κουβαλούσαν εκείνες οι γυναίκες ήταν τόση που ανακατεύοντας με το μάτι 3-4 υλικά κατάφερναν να φτιάξουν κάτι νόστιμο, θρεπτικό και οικονομικό. Άλλωστε, τα αγαθά ήταν φτωχικά. Τώρα, οι γεύσεις έχουν πολυπλοκότητα κι όλοι αναζητούν το umami πίσω από κάθε μπουκιά. Βέβαια, αυτό δεν είναι κακό, το λυπηρό είναι ότι ψάχνουμε στ' αρχεία για τις παραδόσεις μας, αντί να είναι το καθημερινό μας βίωμα. 

Τις προάλλες που ήταν η μαμά μου εδώ, φτιάξαμε σπερνά με αφορμή ένα ρόδι και τότε πρότεινε να μαγειρέψει και λίγη κουρκούτη, για να μην πάει χαμένο το ζουμί του σταριού και για να θυμηθούμε και τα παλιά. Της αδερφής μου ήταν απ' τα πιο αγαπημένα και της την έφτιαχνε η γιαγιά κυρίως για βραδινό. Μετά θυμήθηκε κι ο Βασίλης την κουρκούτη που του έφτιαχνε η δική του Γιαννιώτισσα γιαγιά κι έτσι βάλαμε μπρος τις κατσαρόλες. Εγώ με τη μηχανή για να περισώσω στα αρχεία μου τη συνταγή, που τη μοιράζομαι σήμερα μαζί σας. 

Υλικά: 

1 φλυτζάνι τσαγιού βρασμένο σιτάρι

3 φλυτζάνι τσαγιού ζουμί από βρασμένο σιτάρι

μιάμιση κουταλιά σούπας αλεύρι

μιάμιση κουταλιά σούπας κορν φλάουρ

2-3 κουταλιές σούπας ζάχαρη (ανάλογα με το πόσο γλυκιά θέλουμε την κρέμα)

1 κουταλιά σούπας ελαιόλαδο (προαιρετικά)

Προτού αρχίσω την περιγραφή της συνταγής θα ήθελα να επισημάνω ότι εμείς είχαμε ήδη βράσει μισό πακέτο σιτάρι, το οποίο το προορίζαμε για τα σπερνά (δείτε εδώ) κι από αυτό κρατήσαμε 1 φλυτζάνι τσαγιού που το προσθέσαμε στην κουρκούτη. 

Εκτέλεση: 

Βάζουμε το μουλιασμένο σιτάρι να βράσει σε άφθονο νερό με λίγο αλάτι κι αφού έχει βράσει, το σουρώνουμε προσεχτικά κρατώντας το ζουμί της κατσαρόλας. Το αφήνουμε να κρυώσει.

Παίρνουμε 3 φλυτζάνια τσαγιού από το ζουμί και το προσθέτουμε σε μια κατσαρόλα. Αν βγαίνει λιγότερο από 3 φλυτζάνια, συμπληρώνουμε με νερό. Προσθέτουμε το αλεύρι, το κορν φλάουρ και τη ζάχαρη κι ανακατεύουμε καλά καλά για να διαλυθούν μέσα στο ζουμί. Αν θέλουμε προσθέτουμε και το λάδι, το οποίο συνηθίζεται στα Ιόνια. 

Βάζουμε την κατσαρόλα σε μέτρια φωτιά κι ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι η κρέμα ν' αρχίσει να δένει. Όταν αρχίσει να κοχλάζει είναι έτοιμη. Την αποσύρουμε από τη φωτιά, προσθέτουμε το βρασμένο σιτάρι κι ανακατεύουμε να πάει παντού. 

Τοποθετούμε την κρέμα σε μπολάκια και σερβίρουμε πασπαλίζοντας κανέλα και προαιρετικά λίγη ζάχαρη.  Εσείς έχετε δοκιμάσει ποτέ κουρκούτη; Τη φτιάχνουν διαφορετικά στα μέρη σας; Ελπίζω να σας παρακίνησα για να δοκιμάστε αυτή την παραδοσιακή συνταγή. 

Καλό Σαββατοκύριακο, 

Ευγενία