Σφηκοφωλιά με ελαστική κλωστή στη μασουρίστρα... Τα καταφέραμε!

Τα καταφέραμε, τα καταφέραμε!!! Τα καταφέραμε;; Θεωρητικά ναι, πρακτικά θα φανεί στη χρήση και το πλύσιμο, αλλά ως ώρας θα μοιραστώ μαζί σας τον ενθουσιασμό μου και τη διαδικασία που ακολούθησα για να πετύχω αυτή την τεχνική. 

Την πρώτη αποτυχημένη μου πρόβα την έκανα μια βδομάδα πριν, όπως σας είπα σε προηγούμενη ανάρτηση. Στο μεταξύ αποφάσισα ν' αγοράσω ένα πατρόν για ν' αξιοποιήσω ένα ύφασμα και να ράψω ένα φόρεμα για μένα. 

Ωραίο, άνετο, γουστόζικο, χωρίς κουμπιά και φερμουάρ, δεν είχα παρατηρήσει εγκαίρως ότι στην πλάτη πρέπει να φτιάξεις σφηκοφωλιά για να φοριέται με κάποιο τρόπο το φόρεμα...! 

Αυτά παθαίνει όποιος δε διαβάζει όλες τις οδηγίες προτού αγοράσει κάτι, μα κι απ' την άλλη ουδέν κακόν αμιγές καλού! Μια νέα πρόκληση ανοιγόταν και πάλι μπροστά μου! 

Πήγα σε κατάστημα με ραπτικά για αναζήτηση άλλης μάρκας ελαστική κλωστή από αυτή που είχα χρησιμοποιήσει, για να κάνω τη νέα προσπάθεια.

Πραγματικά το νέο λαστιχάκι (μαύρο στη από πάνω φωτό) είναι σχετικά πιο λεπτό και κατά τη γνώμη μου δεν ξεφτάει το εξωτερικό προστατευτικό που έχει σε αντίθεση με το λαστιχάκι της εταιρίας Gutermann (λευκό). 

Μόλις έφτασα στο κομμάτι της σφηκοφωλιάς αποφάσισα ν' ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες που έλεγε η σχεδιάστρια. Αφού πέτυχε η σφηκοφωλιά και το φόρεμα είναι σχεδόν τελειωμένο, σήμερα σκέφτηκα να κάνω ένα δείγμα και να τραβήξω μερικές φωτό για να σας δείξω όσο πιο αναλυτικά γίνεται τα βήματα που ακολούθησα. 

Έτσι, τύλιξα με το χέρι το λαστιχάκι στο μασουράκι προσπαθώντας να μην το τεντώνω καθόλου. 

Το πέρασα στη μασουρίστρα και το "ανέβασα" πάνω από τις ερπύστριες της μηχανής με τη βοήθεια ενός ψαλιδιού. Έπειτα βελόνιασα τη μηχανή  με τη λευκή, βαμβακερή κλωστή που χρησιμοποιώ πάντα για όλα τα ραψίματα.

Μετά επέλεξα το κλασσικό μονό γαζί κι άνοιξα ελαφρώς το μήκος του ενώ ρύθμισα την τάνυση της κλωστής στο +1 (τις ίδιες ρυθμίσεις είχα και για το φόρεμα).

Παρεπιπτόντως, κάποτε φοβόμουν ν' ακουμπήσω όλα αυτά τα κουμπάκια, αλλά τελικά κατάλαβα ότι θέλουν κι αυτά το πείραγμά τους!

Αρχισα το γάζωμα ως συνήθως κάνοντας μπρος πίσω το γαζί για να το στερεώσω. Καθως γάζωνα την πρώτη γραμμή το πανί άρχιζε να σουρώνει ελαφρώς από μόνο του (τί ευτυχία!!!). Μετά έραψα και μια δεύτερη γραμμή αφήνοντας απόσταση ένα ποδαράκι. 

Το ράψιμο έγινε πολύ εύκολα, ούτε το πανί δε χρειαζόταν να τεντώσω, αφού οι ερπύστριες κάνουν όλη τη δουλειά και το κρατούν πολύ σταθερό! 

Στο μεταξύ τέλειωσε το λαστιχάκι στο μασουράκι οπότε το ξαναγέμισα και συνέχισα το ράψιμο. Εδώ τα πράγματα δεν πήγαν καθόλου καλά. Για δείτε κι εσείς. 

Το γαζί ήταν πολύ χαλαρό, οπότε και το λαστιχάκι δεν κατάφερε να ραφτεί σωστά. Φαντάζομαι η αιτία είναι ότι μοιραία τη δεύτερη φορά που τύλιξα το λαστιχάκι   δεν είχε ακριβώς την ίδια τάνυση, οπότε και άλλαξα πάλι τις ρυθμίσεις της μηχανής. Μίκρυνα λίγο το μήκος στο γαζί κι επανέφερα τη ροδέλα της τάνυσης στο αυτόματο. Όλα διορθώθηκαν και το γαζί ήταν και πάλι τόσο σφιχτό ώστε να δημιουργήσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. 

Αφού τελείωσα με το ράψιμο της σφηκοφωλιάς σειρά είχε το σιδέρωμα με μπόλικο ατμό κι από τις δυο μεριές του υφάσματος. Στην ουσία κράτησα το σίδερο λίγο πιο ψηλά από το πανί (για να μη φθαρεί το λάστιχο από τη θερμοκρασία) κι άτμισα με αποτέλεσμα η σφηκοφωλιά να σουρώσει ακόμη περισσότερο και να πάρει την τελική της μορφή. 

Αυτό ήταν!Οχι τελικώς και τόσο δύσκολο όσο μου φάνηκε την πρώτη φορά. Νομίζω ότι βοήθησε πολύ το λεπτότερο λαστιχάκι γιατί το άλλο ήταν σα να σφήνωνε κατά κάποιο τρόπο στη μασουρίστρα και δεν μπορούσε να γαζωθεί σωστά. Σας συστήνω να κάνετε κι εσείς τις δικές σας πρόβες και να παίξετε με τα κουμπάκια της μηχανής ώστε να πετύχετε το σωστό γαζί. 

Να και μια ακόμα φωτό από την ανάποδη πλευρά της σφηκοφωλιάς του φορέματος.

Τώρα μου απόμεινε να ρελάσιω τις μασχάλες και να κάνω το στρίφωμα! 

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία 

Δουλεύοντας με λεπτά υφάσματα: προβλήματα κι αποτελέσματα

Τις τελευταίες μέρες έχω πολλή διάθεση για ράψιμο, όπως θα έχετε καταλάβει άλλωστε, ράψιμο διαφορετικό από τα συνηθισμένα μου patchwork, ράψιμο δημιουργικό και χρηστικό αφού πρόκειται για ρουχαλάκια. 

Σας έδειξα, λοιπόν, τις ομολογουμένως πετυχημένες πρόβες που έκανα με το ροζ, βαμβακερό μου chevron, ένα ύφασμα πολύ σταθερό, που δε με προβλημάτισε καθόλου. Με κεκτημένη ταχύτητα και χωρίς να το καλοσκεφτώ αγόρασα μια υπέροχη κοραλί γάζα για να φτιάξω ένα παρόμοιο φουστανάκι για την Κωνσταντίνα κι έτσι ανέλαβα ξανά δράση.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να χρησιμοποιήσω μια 70αρα βελόνα ραψίματος, που είναι η καταλληλότερη για τα πολύ λεπτά υφάσματα, τουλάχιστον για την εταιρία της Singer. Με το που έκανα όμως το πρώτο μου γαζί κατάλαβα ότι θα ακολουθούσαν μπόλικες δυσκολίες, αφού το ύφασμα μου "έπλεε". Βλέπετε, η γάζα είναι τόσο ψιλή που δεν έχει τη σταθερότητα ενός βαμβακερού τύπου ποπλίνας ή σεντονόπανου. 

Είπα ότι δε θα το βάλω κάτω κι από το πρώτο στρίφωμα κι έτσι πέρασα στην κατασκευή της σφηκοφωλιάς. Είναι γεγονός ότι παρά τα σημάδια που είχα βάλει στο ύφασμα και τα λάστιχα η σούρα που δημιουργήθηκε δεν είναι και τόσο ομοιόμορφη αφού και πάλι το πρόβλημα ήταν ότι η γάζα "έπλεε", αλλά δεν φαίνεται και τόσο άσχημο το αποτέλεσμα. 

Αφού έκανα και το στρίφωμα στον ποδόγυρο (ούτε κι αυτό τόσο ακριβές σε όλο το μήκος όπως θα το ήθελα) πέρασα και στην ακροραφή της πλάγιας ραφής. 

Τί το 'θελα;;; Δεν σκέφτηκα να ελέγξω την τάνυση της κλωστής κι όπως τελικώς φαίνεται και στις φωτογραφίες στην πίσω πλευρά του φουστανιού το στρίφωμα σηκώνεται! Και δε σηκώνεται λίγο, αλλά πολύ!

  

Εννοείται ότι το φουστανάκι θα το δωρίσω στην Κωνσταντίνα, σίγουρα δε θα είναι το πιο καλοφτιαγμένο αλλά πραγματικά μου φάνηκε παρατραβηγμένο να ξηλώσω την ακροραφή και να την ξαναφτιάξω... Όχι, δεν είμαι τεμπέλα, μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα!!!

Τέλος, να σας πω ότι έκανα μια πρώτη πρόβα για σφηκοφωλιά με ελαστική κλωστή πάνω σε σταθερό, βαμβακερό ύφασμα, αλλά στέφτηκε με απόλυτη αποτυχία!! Μάλιστα, είχα μεγαλεπήβολα σχέδια και με τη γάζα, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι κάτι δεν έκανα καθόλου καλά και τα παράτησα! Όποιος ξέρει κάτι παραπάνω σχετικά μ' αυτή την τεχνική ας μας πει, παρακαλώ!!!! 

Σας αποχαιρετώ, 

Ευγενία  

Σφηκοφωλιά project!

Αξιοποιώντας όλα τα εναπομείναντα ρετάλια το Σαββατοκύριακο καταπιάστηκα με ένα καινούριο project-πρόκληση για μένα. Φλερτάροντας χρόνια τώρα με ένα πατρόν από εκείνο το βιβλίο ραπτικής που σας είχα παρουσιάσει εδώ, έφτασε επιτέλους η ώρα του. 

Το περίσσευμα από το ροζ chevron είχα σκεφτεί αρχικώς να το κάνω ένα φανταχτερό φόρεμα για την Ειρήνη, σαν κι αυτό που είχα φτιάξει πέρυσι και της άρεσε πολύ. Ροζ θα γινόταν μόνο η φούστα κι από πάνω θα έβαζα από το λευκό μπροντερί ύφασμα. Τελικώς μου φάνηκε βαρετό κι ολίγον τι ξαναζεσταμένο φαΐ οπότε πήρα τη μεγάλη απόφαση για να καταπιαστώ με την σφηκοφωλιά.  

Ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες του βιβλίου πρώτα έφτιαξα ένα στρίφωμα κατά μήκος του υφάσματος (35,5 ίντσες). Μετά έκοψα το λάστιχο στο ανάλογο μήκος (24 ίντσες). Στερέωσα το πανί πάνω στη σιδερώστρα με πολλές καρφίτσες και τράβηξα τρεις παράλληλες με το στρίφωμα βοηθητικές ευθείες αφήνοντας μεταξύ τους ένα κενό περίπου μιας ίντσας. Έπειτα σημάδεψα ανά 6 ίντσες με κάθετες ευθείες (συνολικά 3 σημάδια ανά ευθεία). 

Μετά στερέωσα στην αριστερή μεριά του υφάσματος τα τρία κομμάτια λάστιχο ακριβώς κάτω από τις ευθείες. Τα τέντωσα ώστε να διατρέχουν το πανί μου και μάρκαρα πάνω τους ακριβώς εκεί που είχα βάλει στο πανί τα κάθετα σημάδια (ανά 6 ίντσες). 

Στη συνέχεια επέλεξα στη ραπτομηχανή ένα ζιγκ ζαγκ γαζί σχετικά μικρού πλάτους και μεγάλου μήκους. Φυσικά έκανα κάμποσα πειράματα μέχρι να δω ποιό μήκος και πλάτος έδινε καλύτερο αποτέλεσμα. Αφού κατέληξα στο γαζί άρχισε η περιπέτεια της σφηκοφωλιάς. Στόχος είναι καθώς ράβω το λάστιχο να το κρατώ τεντωμένο τόσο ώστε να συμπίπτει κάθε φορά το σημάδι του υφάσματος με εκείνο πάνω στο λάστιχο. Προφανώς το λάστιχο είναι πιο κοντό από το πανί κι έτσι, αφού ραφτεί και μαζέψει, ταυτόχρονα θα δημιουργηθεί το εφέ της σούρας. 

Το ράψιμο του πρώτου λάστιχου το έκανα αργά και προσεκτικά κάνοντας αλχημείες με τα δάχτυλά μου. Ούτε πού μπορώ να σας περιγράψω το πώς τα κατάφερα και τέντωνα με το αριστερό χέρι λάστιχο και πανί μαζί, ενώ με το δεξί τράβαγα το ύφασμα προς τα πίσω για να μη μου σουρώνει! Τελικώς, όλα γίνονται με υπομονή κι επιμονή. Κι αφού μπήκε το πρώτο λάστιχο πήρα θάρρος. Βέβαια, τα επόμενα ήθελαν λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια αφού το πανί μου σούρωνε πιο πολύ και ήθελε περισσότερο έλεγχο στο τέντωμα! 

Όταν όμως τελείωσε το βασικό ράψιμο πολύ το χάρηκα το εφέ! Για δείτε κι εσείς, δε σουρώνει πολύ όμορφα το chevron ύφασμα; 

Μετά η συνέχεια ήταν εύκολη για να μετρατραπεί το ρετάλι μου σε φόρεμα. Μια πλάγια ραφή και ακροραφή για να αποφευχθούν τα ξέφτια, στρίφωμα για τον ποδόγυρο, φαρδιές, λευκές τιραντούλες σε ρομαντικό στυλ κι έτοιμο το φορεματάκι. 

Τελική φωτογραφία σας χρωστά και για να πω την αλήθεια κάπου ξετρύπωσα άλλο ένα ρεταλάκι κι έφτιαξα και δεύτερο φουστάνι, φλοράλ αυτή τη φορά. Άλλωστε, η επανάληψη βοηθάει στην εμπέδωση. 

Τέλος, ξέρω ότι υπάρχει και πιο απλή μέθοδος για σφηκοφωλιά η οποία γίνεται με τη χρήση ελαστικής κλωστής. Αν κι έχω τέτοια κλωστή εδώ και χρόνια δεν την έχω χρησιμοποιήσει ποτέ. Αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα της...

Φιλάκια πολλά και καλή βδομάδα, 

Ευγενία    

Περπατώντας το φαράγγι του Ρίχτη μια Κυριακή με καύσωνα!

Η τρέλλα δεν πάει στα βουνά, αλλά τότε πού πάει;; Σίγουρα εμάς μας χτύπησε κατακούτελα το προηγούμενο κύμα καύσωνα στα τέλη του Ιούνη και για να του ξεφύγουμε βρεθήκαμε στη Σητεία. Αρχικό μας κίνητρο ήταν το Μεσογειακό Φεστιβάλ Μουσικής που διοργανώθηκε στην περιοχή κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε και τις γύρω ομορφιές του τόπου. Ωραία η Σητεία, παιδιά! Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί ποτέ αλλά εμάς μας ενθουσίασε η χαλαρωτική αύρα που εκπέμπει! Τοπίο εντελώς διαφορετικό από εκείνο του Ηρακλείου και του Ρεθύμνου, πήγαμε στο Βάι, με τους ξακουστούς γηγενείς φοίνικές του κι απολαύσαμε υπέροχα, καθαρά νερά! 

Την Κυριακή της αναχώρησής μας ο Βασίλης έριξε την ιδέα να πάμε στο φαράγγι του Ρίχτη. Σύμφωνα με αυτά που διάβασε στο διαδίκτυο φαινόταν μια απλή και ειδυλλιακή διαδρομή. Ξένοι έγραφαν ότι διένυσαν το φαράγγι με τα μικρά παιδιά τους, με σαγιονάρες, ότι είναι piece of cake, με λίγα λόγια. 

Έτσι, είπαμε κι εμείς, θα μας φοβήσει ο καύσωνας;; Όχι βέβαια. Σε μιάμιση με δύο ώρες θα το έχουμε φάει το φαράγγι, σκεφτήκαμε!! 

Ντυθήκαμε εντελώς λάθος (εντάξει, σαγιονάρα δε βάλαμε) αλλά κουβαλάγαμε πολλά νερά, καπέλα κι αντηλιακά. Κι όταν ανακαλύψαμε ότι δεν ήταν και τόσο βατή η πεζοπορία, αποφασίσαμε ότι δεν υπήρχε γυρισμός. 

Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το τέλος της διαδρομής. Σκαρφαλώναμε βράχια, κατεβαίναμε ραχούλες, πατάγαμε μέσα σε λάσπες, ξεπλενόμασταν στο ρυάκι που ακολουθούσαμε κατά πόδας. Κάπου χάναμε τη σήμανση του μονοπατιού, αλλά πάντα την ξαναβρίσκαμε. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, άλλωστε! 

Και να, κάπου, μετά από τόοοοοοσο περπάτημα ξάφνου μια σκαλίτσα! "Πολιτισμός μπροστά" μου λέει ο Βασίλης... Κατέβηκα τη σκαλίτσα με μεγάλη ανακούφιση, χαιρόμουν που δεν έπρεπε να κάνω τον Μακ Γκάιβερ και το Ράμπο μαζί (!!!!) και να 'σου κι άλλη μια σκαλίτσα, κι άλλη μια, κι άλλη μια. 

Μου λέει ο Βασίλης "κοντεύουμε, άκου τη βοή του καταρράχτη!". Και πραγματικά άκουγες τη βοή του και σ' έπιανε μια αδημονία μετά από δυο ώρες περπάτημα. Αγωνία να δεις αν άξιζε τον κόπο μια Κυριακή με καύσωνα να προσπαθήσεις να βρει μια όαση δροσιάς με ένα εντυπωσιακό καταρράκτη να σε λούζει! 

Και να 'σου, λοιπόν η όαση και τα ξεχνάς όλα: τα λασπόνερα, τα γδαρσίματα, τη ζέστη, τον ήλιο. Και το καλύτερο ήταν ότι ήμασταν μόνοι μας όταν φτάσαμε. Αυτό το θέαμα όλο δικό μας, μόνο για μας τους δυο!!!

Το νερό μπούζι, όπως του άξιζε, μας δρόσισε κατευθείαν. Το θέαμα καθηλωτικό, δεν μπορούσαμε να πάρουμε το βλέμμα από τα νερά και την κρυφή ομορφιά της Φύσης. 

Ξαφνικά οχλαγωγία, επευφημίες, χειροκροτήματα... Τί έγινε βρε παιδιά;; Και να σου σκάνε 60 άτομα στο σημείο. Μόλις είχε καταφτάσει η αποστολή του πεζοπορικού ομίλου Ηρακλείου. Είχε έρθει η ώρα μας να φύγουμε...

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, που μας φάνηκε πιο εύκολος πια. Είχαμε ξεκουραστεί σωματικά και ψυχικά κι έτσι οι δυο ώρες πέρασαν κάπως πιο ανώδυνα. Μόνο το τελευταίο κομμάτι με κούρασε πραγματικά, μια ανηφόρα μέσα στο καταμεσήμερο, λίγο προτού βγούμε στον ασφαλτόδρομο. 

Πέντε ώρες διήρκεσε η περιπέτειά μας αλλά άξιζε τον κόπο. Σίγουρα θα την ξανάκανα τη διαδρομή αλλά όχι με φουστίτσα και το πεδιλάκι, που ναι μεν μ' έβγαλε ασπροπρόσωπη αλλά πλέον δε φοριέται!! 

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία

       

Καλοκαιρινά maxi φορεματάκια με μπόλικες σουρίτσες και βολάν!!

Σουρίτσες και βολανάκια μέρος δεύτερο!!

Αφού φτιάξαμε το μπούστο περάσαμε και στη φούστα. Με μπόλικη σούρα μπρος και πίσω και με ρομαντικό στυλ που χαρίζει το μπροντερί, λευκό ύφασμα. 

Μου φαίνεται πως το γλυκό ήρθε κι έδεσε!! Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια! 

Η κατασκευή της φούστας ήταν φυσικά πανεύκολη σε σχέση με το μπούστο, δεν το συζητώ. Το καλύτερο απ' όλα είναι ότι το λευκό ύφασμα έχει εξ' αρχής δικό του κεντητό τελείωμα οπότε δε χρειαζόταν να φτιάξω στρίφωμα. 

Έτσι, πραγματικά η φούστα έγινε σε πολύ λίγο χρόνο. Η δε, πλάτη, έξω όλη! Τέτοιο εξώπλατο ούτε εγώ δεν έχω βάλει εδώ και χρόνια, αλλά του χαρίζει πολύ! 

Για πολύ ρομάντζο κι ανέμελο στυλ σας λέω!! Έγινε πανεύκολα, φτιάχνοντας ουσιαστικά δυο κανάλια από τα οποία πέρασα λάστιχο κι έτσι σούρωσε και η πλάτη! 

Η αλήθεια είναι ότι το πατρόν το παραποίησα λίγο, μιας και κανονικά στο τελείωμα της φούστας υπάρχουν τρεις σειρές βολάν. Εμένα μου φάνηκε κάπως υπερβολικό ειδικά για μικρά κοριτσάκια που θέλουν την άνεσή τους. 

Τώρα το μόνο που μένει είναι να τα στείλω στις ανηψούλες και να τα χαρούν. Κι αν τους πείσω να μου ποζάρουν τον Αύγουστο που θα συναντηθούμε ε, τότε θα είμαι μια χαρούμενη θεία!!

Σας θυμίζω ότι τα φορέματα αυτά έγιναν με αφορμή κάποια ρετάλια. Πάνε χρόνια όταν έφτιαξα αυτό το καλοκαιρινό φορεματάκι για την Ειρήνη, τότε που ήταν ακόμα δύο ετών. Από τότε περίμενε καρτερικά το λουλουδάτο μου ρετάλι να πάρει και πάλι μορφή! Αυτή τη φορά έγινε φορεματάκι για την Κωνσταντίνα που είναι τώρα σχεδόν δύο!

Το δε, ροζ chevron είναι ό,τι μου περίσσεψε από την πλάτη του παπλώματος που έφτιαξα πρόσφατα. 

Α, να μην ξεχαστώ... το πατρόν αυτό το πήρα και για το μέγεθός μου. Λέτε να φτιάξω ένα ωραίο εξώπλατο φόρεμα με μπόλικο βολάν και σουρίτσες και για μένα;;;

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία