Τα δώρα του τρύγου

Γεια σας και πάλι, φίλοι μου. 

Κλείνουμε σχεδόν δυόμισι χρόνια στο Ηράκλειο, το οποίο έχει αποδειχθεί πολύ φιλικό, με ανθρώπους ζεστούς, φιλόξενους και γενναιόδωρους. Φταίει το κλίμα τους, φταίει η ίδια η γη τους που είναι τόσο γόνιμη κι απλόχερη; Σίγουρα παραμένουν άνθρωποι στενά δεμένοι  με τη φύση και το χωράφι κι αυτό το βλέπεις καθημερινά. 

Πέρυσι τον Αύγουστο όποτε βρισκόμασταν στην ενδοχώρα του Ηρακλείου παρατηρούσαμε από παντού να ξεχύνεται κόσμος που τρυγούσε, ενώ γύρω από τα οινοποιεία η μυρωδιά των σταφυλιών και του μούστου ήταν τόσο έντονη...σχεδόν μεθυστική. 

Από την αρχή μας δημιουργήθηκε η διάθεση να λάβουμε κι εμείς μέρος, να βιώσουμε μια εμπειρία που στην Αθήνα ποτέ δεν μας είχε περάσει από το νου, έτσι απορροφημένοι από το μπετόν και την αποξένωση από τη Φύση που σιγά και σταθερά καλλιεργεί αυτή η πόλη. Ακριβώς την ίδια περιέργεια είχαμε νοιώσει και στη Χίο, τότε που είχαμε ζητήσει από τους καλούς μας φίλους Μπίργκητ και Γιάννη να πάμε μαζί τους στα χωράφια για να πάρουμε μέρος στο κέντημα των σκίνων. 

Φέτος, λοιπόν, μας υποδέχτηκε στα χωράφια του ο Νίκος Δουλουφάκης, αμπελουργός και οινοποιός που δραστηριοποιείται στο χωριό Δαφνές. Η χαρά μας ήταν μεγάλη, μιας και προσμέναμε ένα ολόκληρο χρόνο εκείνη τη στιγμή, ενώ ο ίδιος και η ομάδα του μας έκαναν να νοιώσουμε άνετα από το πρώτο λεπτό. Αφού μας έδωσαν τα μαχαιράκια μας, μας έκαναν μια μικρή επίδειξη σχετικά με το τρύγισμα κι έπειτα αναλάβαμε δράση! Ο Βασίλης από την μια μεριά ενός ξάμπελου κι εγώ από την άλλη κι αρχίσαμε τη συνεργασία. Να κόψουμε τα τσαμπιά, να γεμίσουμε τα τελάρα μας και κάπου κάπου να κάνουμε κάποια ερώτηση, να τσιμπολογάμε λίγο σταφύλι για να γευτούμε τους καρπούς του. Τα νέα παιδιά, ορεξάτα όπως πάντα. Κάποια να λένε μαντινάδες για να γίνεται πιο ευχάριστη η δουλειά, ενώ οι μεγαλύτεροι άνθρωποι αφοσιωμένοι στο αμπέλι, να γίνει σωστή και γρήγορη δουλειά. Τους έβλεπες και κατανοούσες ότι έχουν ζυμωθεί με τα χωράφια και ότι τ' αμπέλι είναι κομμάτι του εαυτού τους. 

Και μετά το κοτσιφάλι και μια μικρή παύση κάτω απ' τα λιόδεντρα σειρά είχε το syrah. Πιο ζόρικο, πιο μπελαλίδικο αλλά η εμπειρία άξιζε τον κόπο. Κι ευτυχώς ο καιρός μας είχε φερθεί πολύ καλά. Δεν έκανε πολλή ζέστη, είχε μια αδιόρατη συννεφιά και μια αύρα που μας αναζωογονούσε. Κι έτσι, κύλισαν πέντε όμορφες ώρες στα χωράφια χωρίς να το καταλάβουμε. 

Αποχαιρετήσαμε τα συνεργεία και τους ευχαριστήσαμε για τη γλυκιά φιλοξενία τους. Εκείνοι συνέχισαν τη δουλειά κι εμείς επιστρέψαμε στο οινοποιείο. Στο μεταξύ βγάλαμε και λίγες φωτογραφίες ως ενθύμιο από κείνη τη μέρα ευελπιστώντας να επιστρέψουμε για μια νέα εμπειρία! 

Η Κατερίνα, φιλόξενη οικοδέσποινα του οινοποιείου, μας δώρισε και μούστο από βιδιανό σταφύλι, μιας και ξέρει ότι έχουμε αδυναμία στη μουσταλευριά! 

Σας κερνάω έστω κι οπτικά ένα κομμάτι κι αν έχετε διάθεση να φτιάξετε κι εσείς αυτό το εξαιρετικό γλυκό αναζητήστε τη συνταγή εδώ. 

Τα δώρα του τρύγου όπως βλέπετε ήταν πολλά: μια νέα εμπειρία στο χωράφι, γνωριμία με ενδιαφέροντες ανθρώπους, εγκάρδια φιλοξενία, νέες γεύσεις κι αρώματα και μια πληρότητα συναισθηματική που μας ανατροφοδότησε! Τώρα πια δεν έχουμε παρά να προσμένουμε το επόμενο καλοκαίρι για να επιστρέψουμε στα χωράφια και να τρυγήσουμε παρέα με τους καλούς μας φίλους!

Σας χαιρετώ, 

Ευγενία

        

Η Λευκάδα των καλοκαιρινών διακοπών μας.

Οι φετινές διακοπές θα μας μείνουν αξέχαστες. Όχι γιατί κάναμε κάτι τρομερό ούτε γιατί γνωρίσαμε νέους τόπους, αλλά γιατί επιστρέψαμε στην αγκαλιά της όμορφης ιδιαίτερης πατρίδας μας κι αυτό ήταν κάτι ξεχωριστό από μόνο του. Αυτό που αναζητούσαμε ήταν η απόλυτη ηρεμία, η κουβεντούλα με τους αγαπημένους μας, οι αυθόρμητες βραδινές συναντήσεις με φίλους που είχαμε να δούμε πολύ καιρό. Και βέβαια ένα τοπίο που δε χορταίνεις ν' ατενίζεις. 

Πολλοί είναι λάτρεις του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου, αλλά εμείς που έχουμε γεννηθεί στο Ιόνιο απολαμβάνουμε τις υπέροχες άπνοιες του Αυγούστου, τις ήρεμες θάλασσες, το καταπράσινο τοπίο κι έναν ήλιο που μας ζεσταίνει και μας τρέφει τις ψυχές. 

Πραγματικά, φέτος επί της ουσίας δεν κάναμε τίποτε. Ούτε παραλία δεν αλλάξαμε. Ωστόσο δώσαμε χρόνο στους εαυτούς μας. 

Χαρήκαμε τ' ανήψια μας, παρατηρήσαμε και θαυμάσαμε τα πουλιά που φιλοξενούσε η λιμνοθάλασσά μας: αργυροτσικνιάδες, έναν πελεκάνο κι ένα κύκνο και κάποια άλλα που δεν μπορούσαμε να τα δούμε καλά. 

Φυσικά ανταμώσαμε με τη γάτα μας, την Κιουρί, που είχαμε να δούμε από τα Χριστούγεννα και που μας είχε λείψει τόσο πολύ. 

Αλλά γνωρίσαμε κι ένα νέο απόκτημα...ένα γατάκι που περιέσωσε ο πατέρας μου, την αξιολάτρευτη Μπουμπού, η οποία είναι πολύ φιλική και χαδιάρα. Δεν σας κρύβω ότι η Κιουρί έχει λίγα νεύρα με τη νέα παρέα αλλά ελπίζουμε να τα βρούνε στο τέλος! 

Καλοκαίρι στη Λευκάδα σημαίνει και ψάρεμα με τη βάρκα του μπαμπά. Πλέον κι ο Βασίλης έχει γίνει νησιώτης δίπλα μας κι όχι μόνο ψαρεύει αλλά δε χάνει την ευκαιρία να χαράσσει και την πορεία μας. Βαρκάρης πραγματικός! 

Ακόμα και τη βροχή που έπεσε μια ολόκληρη μέρα την καλοδεχτήκαμε! Μας δρόσισε έστω και για λίγο, μας έδωσε την ευκαιρία να μυρίσουμε το χώμα και να βγάλουμε φωτογραφίες με ιδιαίτερο φως. 

Κι έπειτα, τα λουλούδια της μαμάς αναζωογονήθηκαν και μας πόζαραν ακόμα πιο λαμπερά. 

Τί να πω, ενώ εμείς πλέον έχουμε αναπτύξει μια ιδιότυπη τέχνη στο να ξεραίνουμε το καθετί, οι κήποι της μαμάς είναι πάντα ανθηροί κι ακμαίοι. 

Τελικώς, νομίζω ότι όλα οφείλονται στο βρόχινο νερό... 

Βέβαια, δεν έλειπαν και οι αναπάντεχες εκπλήξεις όπως μια βραδιά κλασσικής μουσικής στο κηποθέατρο του Άγγελου Σικελιανού με μια ορχήστρα νέων από τη Βαυαρία. 

Έτσι κύλισαν δέκα όμορφες μέρες και ήταν η πρώτη φορά που δεν παραπονεθήκαμε για το πόσο γρήγορα πέρασαν. Και καθώς φεύγαμε για την Αθήνα ένα εικαστικό θέαμα σ' ένα κομμάτι της λιμνοθάλασσας μας αποχαιρετούσε...

Άλλους υποδεχόταν κι άλλους ξεπροβόδιζε κι εμείς πλέον απομακρυνόμασταν γεμάτοι χαρά και προσμονή για τη νέα επιστροφή. Έτσι δε γίνεται άλλωστε με τα μέρη που αγαπάμε βαθιά;

Φιλιά πολλά, 

Ευγενία     

Τα καλοκαιρινά φουστανάκια των ανηψιών: επίσημη φωτογράφιση

Γεια χαρά σε όλους! 

Πότε ράφτηκαν τα φουστανάκια, πότε χαρίστηκαν και πότε τελείωσαν οι διακοπές...ούτε που το κατάλαβα. Αλλά έτσι δε γίνεται με όλα τα ωραία; Ευτυχώς έχουμε τις υπέροχες αναμνήσεις και τις φωτογραφίες για να μας ζωντανεύουν αυτές τις στιγμές! Και πάλι εδώ, λοιπόν, στο Ηράκλειο στην Κρήτη και κοιτάζοντας τις φωτογραφίες κατάφερα να ξεδιαλέξω φωτογραφίες με τα λατρεμένα μου κορίτσια που φορούν τα δωράκια της θείας. 

Χωρίς να .. περιαυτολογώ έγιναν τα αγαπημένα τους με την πρώτη ματιά! Θα έλεγα ότι κάποια φάση έγιναν και το δεύτερο δέρμα τους. Η γιαγιά δεν προλάβαινε και πλένει και να φρεσκάρει τα ίδια ρούχα!! 

Τα φορέσαμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην αγορά της Λευκάδας, ενώ στην κεντρική πλατεία είχαμε όσο χώρο χρειαζόμασταν για να παίξουμε με τις φούστες, να τις ανεμίσουμε, να κάνουμε ατελείωτες στροφές, να στήσουμε το χορό...μπαλέτο κατά προτίμηση. 

Το φουστανάκι της Ειρήνης ήταν ολόσωστο. Η Κωνσταντίνα μόλις το φόρεσε είπε: "Είναι μεγάλο μαμά". Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Ούτε ζώνες φόρεσε, ούτε πτοήθηκε. Τις έκανε κι αυτή τις σβούρες και τα καμώματά της. 

Κι έτσι η θεία έμεινε ευχαριστημένη, ικανοποιημένη με τη χαρά των κοριτσιών και τράβαγε όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορούσε! 

Σήμερα το Ειρηνάκι μας πάει για πρώτη φορά στην Α' δημοτικού και περίμενε πώς και πώς αυτή την πρώτη μέρα. Μαζί και πολλά ξαδερφάκια της αλλά και ο Ορφέας, το βαφτιστήρι μας. Τους εύχομαι καλή αρχή και καλή πορεία στα σχολικά θρανία. Καλή αρχή σε όλα τα παιδιά!

Ευγενία   

Το βιβλίο του μήνα Αυγούστου: "Περί φωτίσεως", Εκδόσεις Καστανιώτη

Είχα πολύ καιρό να πιάσω στα χέρια μου μυθιστόρημα. Ομολογώ ότι τα τελευταία χρόνια τα λογοτεχνικά έργα δεν είναι της προτίμησής μου. Ωστόσο, ένα καλό βιβλίο - δώρο γενεθλίων από αγαπημένους φίλους- ήταν μια πρώτης τάξεως αφορμή για να ξαναπιάσω στα χέρια μου αυτό το «ξεχασμένο» μου είδος. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κείμενο του νομπελίστα συγγραφέα, του Πορτογάλου Ζοζέ Σαραμάγκου.

Αυτό που κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή είναι το ανατρεπτικό του θέμα. Ένα κράτος, μια κυβέρνηση, το σύστημα εξουσίας σε απόλυτη αμηχανία από την συντριπτική και επαναλαμβανόμενη επικράτηση του λευκού στις δημοτικές εκλογές της πρωτεύουσας.

Αν και – για να είμαι ειλικρινής - το κείμενο δεν διεκδικεί δάφνες νομπελικού επιπέδου ούτε όσον αφορά την ποιότητα του λόγου (σχεδόν προφορικός με διαλόγους ενίοτε συγκεχυμένους) ούτε όσον αφορά την συναρπαστικότητα της πλοκής ή την ευρηματικότητα του συγγραφέα, η κύρια δύναμή του είναι αυτό ακριβώς το πρωτότυπο, σύγχρονο θέμα του. Άλλωστε, όλα σχεδόν τα έργα του Σαραμάγκου χαρακτηρίζονται από ανατρεπτικά θέματα που θίγουν καίρια, σημερινά ζητήματα όπως η κοινωνική οργάνωση, η εξουσία, η ιστορική ταυτότητα, ο καταναλωτισμός, ο θάνατος κλπ. Και όλα αυτά τοποθετημένα – όχι σε κάποια άλλη εποχή- αλλά στο παρόν.

Όταν η πλειοψηφία των εκδόσεων στην Ελλάδα αφορά σε ιστορίες αγάπης από τη Σμύρνη και την Πόλη, στα περασμένα μεγαλεία, στην κατατρεγμένη αριστερά, στον Εμφύλιο και την Κατοχή ή στο Βυζάντιο και την Οθωμανική αυτοκρατορία και την ίδια ώρα μας έρχονται μαζικά από το εξωτερικό βιβλία με πνεύματα και εξωγήινους, με ξωτικά της Σκανδιναβίας, βρικόλακες των Καρπαθίων, μεσαιωνικούς ιππότες και ρομαντικούς του 18ου αι. ή ακόμα με Ρωμαίους πολέμαρχους, Ούνους και ευρωπαίους εξερευνητές-αποικιοκράτες, μου δημιουργούν πραγματικά αισθήματα μεγάλης εκτίμησης εκείνοι οι –δυστυχώς – ξένοι συγγραφείς που αποτολμούν να συνθέσουν μοντέρνες ιστορίες, για φλέγοντα σύγχρονα θέματα, στο σήμερα. Ενδεχομένως να μην το κάνουν πάντα με την μεγαλύτερη καλλιτεχνική ή εμπορική επιτυχία. Ωστόσο, επιδεικνύοντας μια αξιέπαινη δημιουργική τόλμη επιχειρούν να φέρνουν μία καινούργια φρεσκάδα στον χώρο της λογοτεχνίας, να αναδείξουν τα τρέχοντα ζητήματα και να μας προβληματίσουν.

Γι΄ αυτό και μόνο αξίζει τον κόπο να τους επιβραβεύσουμε με την δική μας ανάγνωση.

Προς ενημέρωση, το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και γρήγορα (έφυγε σε μία εβδομάδα περίπου).

Επίσης, χωρίς να είναι απολύτως απαραίτητο, σας συνιστώ να το διαβάσετε μετά από το έργο «ΠΕΡΙ ΤΥΦΛΟΤΗΤΟΣ» του ίδιου συγγραφέα, του οποίου αποτελεί – κατά κάποιον τρόπο – συνέχεια.

Κυκλοφορεί σε καλαίσθητη έκδοση από τον οίκο ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Τη σημερινή ανάρτηση επιμελήθηκε ο Βασίλης.