Η πτεροφάλαινα του Καστού

Γεια χαρά σε όλους σας! 

Τις φετεινές μας διακοπές τις κλείσαμε κάνοντας μια μικρή εκδρομή σε κάποια απ' τα νησάκια της Λευκάδας που ανήκουν στο σύμπλεγμα των Τηλεβοϊδων Νήσων. Μερικά από αυτά είναι πολύ κοντά στις ανατολικές ακτές του νησιού μας -απέναντι από το Νυδρί- αλλά ο Καστός και ο Κάλαμος είναι πολύ απομακρυσμένα γι' αυτό και η συστηματική πρόσβαση σε αυτά γίνεται από το Μύτικα Αιτωλοακαρνανίας.  

Το μικρό αρχιπέλαγος της Λευκάδας είναι η χαρά του ιστιοπλόου, μιας κι έχει τη δυνατότητα ν' αρμενίσει σε ήρεμα νερά, ν΄απολαύσει τις κρυφές ομορφιές ερημικών νησιών και ν' αράξει σε γραφικά κολπάκια που δημιουργούν φυσικά κι ασφαλή λιμάνια. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια προσφέρονται μικρές, καλοκαιρινές κρουαζίερες σε αυτά τα μέρη από τη Λευκάδα κι έτσι είχαμε κι εμείς τη δυνατότητα να θαυμάσουμε το τοπίο,  να κολυμπήσουμε σ' εξαιρετικά νερά και να βιώσουμε μικρές κι όμορφες εκπλήξεις! 

Μια τέτοια ήταν και η επίσκεψή μας στο Ναυτικό Μουσείο του Καστού. Οταν μπαίναμε μέσα σίγουρα δεν είχαμε και πολλές προσδοκίες μιας και το νησάκι διαθέτει πλέον μόλις 35 κατοίκους. Αλλά, βέβαια, πέσαμε έξω, αφού το συγκεκριμένο μουσείο ήταν άκρως γοητευτικό και από άποψη μουσειολογικής μελέτης αλλά κι εκθεμάτων. 

Το βασικό και κυρίαρχο έκθεμα είναι ο σωζόμενος σκελετός μιας πτεροφάλαινας που εκβράστηκε στο νησί το 1979. Σύμφωνα με τη μελέτη του κητολόγου, επρόκειτο για μωρό περίπου 5 μηνών που ακόμη θήλαζε, με μήκος 10,2 μέτρα. 

Το μουσείο πλαισιώνουν και άλλα είδη θαλάσσιων οργανισμών που κατά βάση ζουν στα νησιά του Ιονίου. Πρόκειται για βαλσαμωμένα και ταριχευμένα είδη στα οποία έχουν τονίσει τα φυσικά τους χρώματα. 

Εντυπωσιακή φυσικά είναι και η χελώνα καρέτα-καρέτα, αλλά το πιο εντυπωσιακό θα έλεγα είναι μια ανάμνηση θείας μας να κολυμπάει σαν παιδί στις παραλίες του Νυδριού παρέα με χελώνες! 

Φυσικά, από τις προθήκες του μουσείου δεν μπορούσαν να λείπουν και διάφορα κοχύλια, κοράλλια κι αστερίες, τα οποία δίνουν μια άκρως εξωτική νότα!   

Η ξενάγηση στο μουσείο έκλεισε με μια ενημέρωση σχετικά με την πτεροφάλαινα (balaenoptera physalus), η οποία είναι το δεύτερο σε μέγεθος είδος πάνω στη γη, μετά τη γαλάζια φάλαινα, το πιο υδροδυναμικό είδος απ' όλα τα μεγάλα κητώδη και το πιο γρήγορο μεταξύ των φαλαινών. Εντυπωσιακό είναι ότι η πτεροφάλαινα κατοικεί σταθερά βόρεια του Ιονίου και κατά βάση βοριοδυτικά της Λευκάδας. 

Εννοείται ότι απότερος στόχος της ξενάγησης ήταν και η ευαισθητοποίηση του κοινού απέναντι στο είδος, δεδομένου του ότι οι συγκρούσεις με τα πλοία προκαλούν το θάνατο των φαλαινών, ενώ η διέλευση των σκαφών και η παρατήρηση φαλαινών αποτελούν λόγο  ανησυχίας για τη μείωση του είδους, μιας κι επηρεάζουν το ζευγάρωμά τους.

Στο νησάκι του Καστού παραμείναμε μιάμιση ώρα, οπότε και είχαμε τη δυνατότητα να σεργιανίσουμε στο λιμανάκι και τον οικισμό, να θαυμάσουμε την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τους ελαιώνες. 

Η βόλτα έκλεισε με μπάνιο σε κοντινή, ερημική παραλία με μόνιμους επισκέπτες τα κατσικάκια που κατέβαιναν στην ακρογιαλιά για να πιούν νερό και να δροσιστούν. 

Σας αποχαιρετώ και υπόσχομαι να τα λέμε πιο συχνά τώρα που επιστρέψαμε στην καθημερινότητα.

Ευγενία

  

Καλοκαιρινή απόδραση στα Ζαγοροχώρια.

Μπορεί να έχουν καθιερωθεί στη συνείδησή μας ως χειμερινός προορισμός αλλά σίγουρα οι ομορφιές που μας χαρίζουν τους καλοκαιρινούς μήνες είναι πρωτόγνωρες! 

Τί θα λέγατε για περιπετειώδες μπάνιο στα ποτάμια της περιοχής, rafting για τους πιο δραστήριους, πεζοπορία στο Γεωπάρκο του Βίκου ή ένα απλό περπάτημα στα καλντερίμια των διατηρητέων χωριών; Και φυσικά το πατροπαράδοτο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου κάτω από τον πλάτανο της πλατείας;

Φέτος, όπως καταλαβαίνετε, συνδυάσαμε το νησί μαζί με εξορμήσεις στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Με οδηγό μας το Βασίλη κάναμε μια πρώτη στάση για λίγες μέρες στα Ζαγοροχώρια. Τσεπέλοβο, Καπέσοβο, Πάπιγκο, ...σίγουρα είναι από τα πρώτα ονόματα που έρχονται στο μυαλό του καθενός. 

Επιβεβλημένη ήταν μια στάση στο Γεωπάρκο του Βίκου-Αωού στη θέση Οξιά για ν'αντιληφθούμε το μεγαλείο του τοπίου. Πώς να περιγράψεις αυτούς του όγκους που υψώνονται από τα έγκατα της γης και που δύσκολα καταλαβαίνεις το πραγματικό τους μέγεθος;

Σκεφτήκαμε ότι μετά το φαράγγι της Σαμαριάς θ' άξιζε τον κόπο να περπατήσουμε έστω κι ένα μικρό μέρος αυτής της μεγαλειώδους χαράδρας.

Επόμενη ιδιαίτερη στάση οι κολυμπήθρες στο Πάπιγκο, ένα ενδιαφέρον γεωλογικό φαινόμενο κατά το οποίο το ρέμα του ποταμού διάβρωσε τα σχιστολιθικά πετρώματα δημιουργώντας αλλεπάλληλες κολυμπήθρες, τις οβίρες στην τοπική διάλεκτο. 

Το φαινόμενο είχε πολλούς επισκέπτες που απολάμβαναν το μπάνιο τους στα δροσερά νερά. Λίγο παρακάτω κάποιοι πιο αθλητικοί τύποι έπαιρναν μαθήματα καταρρίχησης, ενώ από τις όχθες του Βοϊδομάτη στο ύψος της Αρίστης πλήθος κόσμου έμπαινε στις φουσκωτές βάρκες για να κάνει rafting. 

Μικροί, μεγάλοι ακόμη και σκυλάκια, όλοι ήταν ενθουσιασμένοι με το εγχείρημα.

Βέβαια, δεν μπορείς ν' αντικρίσεις αυτό το ποτάμι και να καταφέρεις να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Τα νερά του, κρυστάλλινα, έχοντας ένα γαλάζιο τόσο ιδιαίτερο κι αδιευκρίνιστο, ενώ από κοντά αντιλαμβάνεσαι πόσο καθαρά και διαφανή είναι... 

Ήξερα από τις μαρτυρίες του Βασίλη ότι πρόκειται για ένα πολύ κρύο ποταμό, αλλά ομολογουμένως μόλις έβαλα τα πόδια μου στο νερό μούδιασαν στο λεπτό! Λέγεται ότι η θερμοκρασία του είναι σταθερά στους 5 βαθμούς Κελσίου πράγμα που τον αναδεικνύει σε ένα από τους πιο κρύους ποταμούς της Ευρώπης. 

Πάντως, με λίγη προσπάθεια κολυμπήσαμε για λίγο, ίσως γιατί η ζέστη το Δεκαπενταύγουστο ήταν μεγάλη και η ανακούφιση ακαριαία! Βοϊδομάτης, ένα ζωοδότρο ποτάμι, όπως αποκαλύπτει το όνομά του, που στα σλαβικά σημαίνει νερομάνα.  

Για το τέλος αφήσαμε το χωριό, το Μεγάλο Πάπιγκο, που είναι όμορφο, καλοχτισμένο και ζωντανό. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική είναι διατηρητέα κρατώντας αναλλοίωτο το τοπικό χρώμα.

Η πλατεία του χωριού με το ιδιότυπο καμπαναριό, οι μεγάλες ξύλινες αυλόπορτες και η καλαισθησία είναι αυτά που χαρακτηρίζουν το χωριό και το κάνουν τόσο δημοφιλές. 

Σας αποχαιρετώ με αυτή την όμορφη πεταλούδα που ήταν τόσο γενναιόδωρη και μου πόζαρε με τα φτερά της ανοιγμένα!

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία   

Παγκράτιο το παράλιο: ένα λουλούδι να το θαυμάζεις!

Είναι ένας υπέροχος, λευκός κρίνος που ανθίζει μες τον Αύγουστο και κοσμεί τις αμμώδεις παραλίες της Λευκάδας. Κάθε μέρα μόλις φτάνουμε στην παραλία του Κάστρου μας περιμένουν όλο χάρη αυτά τα ιδιαίτερα λευκά κρινάκια για να μας προϋπαντήσουν και να μας φτιάξουν τη μέρα.

Ξεχωρίζουν διάσκορπα εδώ κι εκεί ανάμεσα σε άλλα φυτά της παραλίας και κλέβουν την προσοχή μας, μιας και φαντάζουν τόσο εξωτικά! Ποιός ανυποψίαστος, άλλωστε, περιμένει να δει μια ανθισμένη αμαρυλλίδα στην αμμουδιά μες το μεσοκαλόκαιρο; 

Ντόπιοι μεγάλης ηλικίας κόβουν τα άνθη και τα πηγαίνουν στις εκκλησίες για να τα βάλουν πάνω από τα εικονίσματα της Παναγίας. Ίσως και γι' αυτό να ονομάζονται και κρινάκια της Παναγίας ή και γιατί η ανθοφορία τους ταυτίζεται με τον Δεκαπενταύγουστο.   

Κάνοντας μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο για το συγκεκριμένο φυτό διαπίστωσα ότι θεωρείται σπάνιο αυτοφυές είδος της Μεσογείου, συνδέεται με τον Μινωικό πολιτισμό της Κνωσού και της Θήρας, ενώ πολλοί από τους οικότοπους στους οποίους φύεται είναι προστατευόμενοι λόγω της οικολογικής τους αξίας. 

Ωστόσο, η αλόγιστη εκμετάλλευση των παραλιών, οι "γουρούνες" και οι μηχανές που οργώνουν τις αμμουδιές τα τελευταία χρόνια αλλά και η άγνοια του καθενός συμβάλλουν στη ραγδαία μείωση κι εξαφάνιση των πληθυσμών του είδους. 

Ειδικά στην Αθήνα, οι πληθυσμοί του Σχοινιά είναι οριακοί, ενώ φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί στη Βουλιαγμένη και τη Ραφήνα.    

Σας δίνω μια γεύση από αυτό το υπέροχο λουλούδι μέσα από τις φωτογραφίες που τραβήξαμε τις προάλλες. Τέλος σας παραθέτω επιγραμματικά χαρακτηριστικά που συνδέονται με το φυτό.

Επίσημο όνομα: παγκράτιο το παράλιο ή pancratium maritimum. Ανήκει στην οικογένεια των αμαρυλλίδων και είναι πολυετές φυτό που φύεται στην άμμο και πολλαπλασιάζεται είτε με βολβούς είτε από σπόρους. Φτάνει τα 40 εκατοστά ενώ η ρίζα του το 1,5 μέτρο. Ανθίζει από τον Αύγουστο μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη και το άνθος του έχει σχήμα κρίνου με 6 πέταλα. Άλλες ονομασίες που του έχουν δοθεί είναι "ασφόδελος της θάλασσας", "κρινάκια της άμμου", 'κρινάκια της Παναγίας", "κρίνοι της θάλασσας". 

Εσείς το έχετε συναντήσει στις εξορμήσεις σας στην παραλία;

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία

Σημεία ζωής...

Γεια χαρά αγαπημένοι φίλοι!!

Μου κόστισε πολύ να βρω χρόνο για να συντάξω αυτή την ανάρτηση, αλλά επιτέλους να 'μαι μπροστά στον υπολογιστή με τις φωτογραφίες μου έτοιμες και μ' ένα σωρό νέα για να σας απαριθμήσω. Σας δίνω το πρώτο στίγμα λέγοντάς σας ότι τώρα βρίσκομαι στη Λευκάδα παρέα με το Βασίλη, την αδερφούλα μου, τα ανηψάκια μου και τους γονείς μου. Φέτος αλωνίζουμε τις παραλίες, πάμε εκεί που δεν είχαμε ξαναπάει ποτέ, φωτογραφίζουμε τα ηλιοβασιλέματα και ό,τι άλλο βρεθεί μπροστά μας. 

Σας δίνω και μια μικρή γεύση από δυο μικρά διαμάντια, δυο ξεχωριστές παραλίες: το Αγιοφύλλι και την Μεγάλη πέτρα. Αυτά τα νερά δεν τα χορταίνεις ποτέ κι αν είσαι τύπος πρωινός αποφεύγεις και την πολυκοσμία! 

Σειρά έχει το δεύτερο στίγμα: φαράγγι της Σαμαριάς. Όλο το συζητούσαμε, όλο λέγαμε ότι θα το περπατήσουμε και τρία χρόνια στην Κρήτη δεν βρέθηκε ποτέ η κατάλληλη στιγμή. 

Να λοιπόν, που στις αρχές του Ιούλη περπατήσαμε το φημισμένο φαράγγι συνδυάζοντάς το με ολιγοήμερες διακοπές στην Παλαιόχωρα, στα νότια του νομού Χανίων. 

Περπατήσαμε κοντά 16 χμ. σε μια ομαλή διαδρομή παρατηρώντας τη φύση και τα ενδιαφέροντα τοπία της. Μετά από εφτά ώρες περπατήματος νοιώσαμε τεράστια ικανοποίηση για το εγχείρημά μας.

Πριν τις εκλογές πήραμε το καράβι της επιστροφής για την Αθήνα, αλλά αυτή η επιστροφή ήταν διαφορετική αφού ταυτόχρονα έκλεινε κι ένας μεγάλος κύκλος. Μετά από τρία χρόνια στο Ηράκλειο μετακομίσαμε ξανά για την Αθήνα έχοντας κλείσει όλες τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις κι έχοντας ανοίξει τις μικρές πληγές του αποχωρισμού! Αφήσαμε πίσω φίλους, γνωστούς και συγγενείς παίρνοντας μαζί μας γλυκές αναμνήσεις και κοινές εμπειρίες. 

Στην Αθήνα μας περίμενε η επίπονη αλλά παράλληλα δημιουργική διαδικασία του ξεπακεταρίσματος και της τακτοποίησης. Δε θα σας κουράσω με αυτές τις λεπτομέρειες. Όπως καταλαβαίνετε έγινε ένα γερό ξεσκαρτάρισμα των παλιών πραγμάτων για να βολευτούν τα νέα. 

Πλάνα δεν υπάρχουν, ο στόχος είναι να κάνουμε διακοπές μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη και μετά βλέπουμε. Μετά από τρία χρόνια στη Χίο κι άλλα τρία στην Κρήτη φαντάζει περίεργη η επιστροφή στην πρωτεύουσα αλλά τώρα δε μιλάμε γι' αυτά. Απολαμβάνουμε το καλοκαίρι μας! 

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία