Στις τσαντούλες λέμε πάντα ναι!!!

Γεια χαρά σε όλους!

Να το και το δεύτερο τσαντάκι. Ένα τσαντάκι που είχα αρχίσει να φτιάχνω πριν δυο χρόνια παράλληλα με εκείνο που έφτιαχνα για την ανηψιά του Βασίλη, αλλά έμεινε ανολοκλήρωτο για ένα σωρό λόγους. 

Ευτυχώς, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τριγύριζε αυτή η εκκρεμότητα και να που επιτέλους πήρε το τελικό του σχήμα. 

Ομολογώ ότι ο βασικός λόγος που δεν το είχα προχωρήσει στην κατασκευή ήταν η φόδρα του. Επί της ουσίας τη φτιάχνεις σχεδόν ακριβώς όπως το τσαντάκι και στο τέλος τη ράβεις με το χέρι κάτω από το φερμουάρ. 

Η αλήθεια είναι ότι αν και είχα αγοράσει το πατρόν, κατά τη γνώμη μου η κατασκευή της φόδρας είναι ελαττωματική γιατί κάνει πάρα πολλά μπόλικα. Έχοντας αυτό υπόψη έκανα κάποιες μεταποιήσεις φτιάχνοντας τη δική μου μπλε τσάντα. 

Αν παρατηρήσετε, οι διαφορές είναι σημαντικές: στον τρόπο ραψίματος του φερμουάρ, στο φοδράρισμα της τσάντας, ακόμη και στο περίγραμμα, μιας και η σημερινή είναι τετράγωνη ενώ η άλλη έχει μικρές καμπύλες στις γωνίες. 

Παρά την μπόλικη φόδρα, παραμένει μια γλυκιά κι ευρύχωρη τσαντούλα, μ' ένα όμορφο ύφασμα σε αγαπημένες αποχρώσεις! Για τον ιμάντα ταλαιπωρήθηκα μιας και δεν μπόρεσα να βρω κάτι καλύτερο. Έτσι, αποφάσισα να διακοσμήσω με μωβ ρέλι ένα βαμβακερό ιμάντα σε φυσικό χρώμα για να σπάσει η ασπρίλα και να δώσει λίγο χρώμα. 

Σήμερα καταφέραμε να τη φωτογραφίσουμε γυρνώντας από την πρωινή μας βόλτα. Τι λέτε, λοιπόν; Πάντα δεν υπάρχει χώρος για ένα ακόμη χειροποίητο τσαντάκι!

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία

Μία τσαντούλα για μένα!

Γεια χαρά σε όλους σας!

Αυτό το υπέροχο μπλε ύφασμα το κράταγα σαν κόρη οφθαλμού για μένα. Ένα σχετικά μικρό τετράγωνο, περίσσευμα από το πάπλωμα που έφτιαξα πριν ενάμιση χρόνο για μια νεοφερμένη ανηψούλα, με υφάσματα από τη συλλογή forest talk της Andover. 

Μιας και είχα διάθεση να ολοκληρώσω μια ιδέα που είχα εδώ και καιρό στο μυαλό μου, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω αυτό το αγαπημένο πανί κάνοντας και μια προσευχή ότι δε θα χαραμιζόταν από κάποιο ενδεχόμενο λάθος. 

Έτσι, λοιπόν, άρχισε η κατασκευή της τσαντούλας μου, κάνοντας τις απαραίτητες προσαρμογές σε σχέση μ' εκείνη που είχα φτιάξει πριν δυο χρόνια για μια ανηψιά του Βασίλη. Αυτή τη φορά τοποθέτησα με άλλο τρόπο το φερμουάρ και καπιτόναρα εξ' αρχής τα κομμάτια της τσάντας μαζί με τη φόδρα. 

Τέλος, ρέλιασα τις εσωτερικές ραφές με μπλε ρέλι και πρόσθεσα τον πολυεστερικό ιμάντα. Φυσικά, δεν αμέλησα να ράψω και μια τσεπούλα για τα κλειδιά, μιας και πάντα είναι χρήσιμη. 

Η τσαντούλα έγινε αυτομάτως και η αγαπημένη μου, αφού όπως ίσως καταλάβατε το μπλε είναι το αγαπημένο μου χρώμα! Είναι όμορφη, βολική, μικρή σε διαστάσεις αλλά με μεγάλη χωρητικότητα. 

Για να καταλάβετε, χωράει άνετα μια μεγάλη φωτογραφική μηχανή, πορτοφόλι και κινητό. Ό,τι πρέπει για μένα που δεν αγαπώ καθόλου τις μεγάλες τσάντες. 

Σήμερα καταφέραμε να τη φωτογραφίσουμε κάνοντας μια μικρή βόλτα στην Πλάκα και την Ελούντα, ενώ τώρα έχει σειρά μια τσάντα για την αδερφούλα μου, η οποία ήδη έχει διαλέξει το ύφασμα που θέλει!

Ελπίζω να είχατε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και ν' απολαύσατε τον ωραίο καιρό. 

Φιλάκια, 

Ευγενία

Δημιουργικό ράψιμο του Σαββατοκύριακου

Καλημέρα σε όλους! 

Τί κάνεις όταν ο καιρός σε κλείνει στο σπίτι, όταν η ενέργειά σου έχει μπλοκάρει, όταν όλο και κάτι θες να δημιουργήσεις αλλά τίποτε δε σου ταιριάζει και τότε η ενέργεια μπλοκάρει ακόμα πιο πολύ;;; 

Ε, τότε θες ένα project χιλιοφορεμένο μεν, αλλά αγαπημένο. Ένα project που δε θα σε προβληματίσει, που θα σε κάνει να βγάλεις στο προσκήνιο αγαπημένα υφάσματα, που τα κρατάς τόσο καιρό στο ράφι περιμένοντας την πιο ωραία χειροτεχνία για να τ' αξιοποιήσεις. 

Υφάσματα πολύτιμα, που σου φτιάχνουν εξ αρχής τη διάθεση κι έτσι το κέφι για δημιουργία επανέρχεται... Και κάπου κει, βρίσκεις και πάλι τον προσανατολισμό σου και το ράψιμο γίνεται πραγματικά δημιουργικό και διασκεδαστικό!  

Πέρασε πραγματικά πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έφτιαξα θήκες για τσιμπιδάκια. Θήκες που εμπνεύστηκα αρχικά για τις ανηψούλες μου, για να έχουν όλα τ' αξεσουάρ τους τακτοποιημένα και για να μπορεί να τα βρίσκει η μαμά με τη μία. 

Από τότε έχω φτιάξει τόσες πολλές παρόμοιες θήκες και τις δωρίζω σε νεοαποκτηθείσες ανηψιές και παιδιά φίλων μας. Ένα δωράκι που εκτιμάται δεόντως για τη χρηστικότητά του! 

Σε αυτή την παρτίδα ξεπροβάλλουν φιγούρες για όλα τα γούστα: τί μονόκεροι, τί κουκουβάγιες, συννεφάκια και λουλούδια. 

Κι από χρώματα;; Φυσικά αγαπημένο ροζ και σμαραγδί, αλλά και μουσταρδί, μωβ κι άλλα πολλά. 

Κι από κει που άρχισα με ένα δυο θήκες, κατέληξα να φτιάχνω έξι στο σύνολο, να συνδυάζω όμορφα κουμπάκια και να περιμένω να φτιάξει κάπως ο καιρός για να τα φωτογραφίσω όπως τους άρμοζε! Με τα όλα τους. 

Αλλά, φαίνεται ότι και κάποιου άλλου ξεμπλόκαρε η ενέργεια κι έτσι το αδερφάκι μου σήμερα επέστρεψε με ανάρτηση. Και τί ανάρτηση... αφιερωμένη στο φελτ και σε αξιολάτρευτες δημιουργίες για μονόκερους και μαγισσάκια. 

via

Βλέπετε, αυτές οι ζουζούνες οι ανηψιές μου είναι αστείρευτη πηγή έμπνευσης!

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία  

Η σπαζοκεφαλιά των ρεταλιών!

Καλημέρα σε όλους!

Η κουβέντα σήμερα επικεντρώνεται στα ρετάλια. Ρετάλια παντού... Ο φόβος κι ο τρόμος του ράφτη και του κάθε χειροτέχνη! 

Θυμάμαι τη θεία μου που είναι μοδίστρα και ο χειρότερος εχθρός της ήταν τα ρετάλια. Στοίβες μαζεύονταν και προσπαθούσε να τ' αξιοποιήσει δημιουργικά όποτε είχε χρόνο και κέφι. 

Η μαμά μας, ως κεντήστρα μάζευε γαλλικά λινά για τα τραπεζομάντηλά της κι όταν φεύγαμε από τη Λευκάδα για να σπουδάσουμε έψαχνε τα ρετάλια της για να μας φτιάξει σετάκια για τα κομοδίνα μας, το σαλονάκι μας... Τώρα που ακόμα και η μαμά διαθέτει pinterest έχει εκμοντερνιστεί και μας φτιάχνει τραβέρσες πάνω σε παλιά, ξεχασμένα υφάσματα. Κι ως συνήθως ακολουθεί και το σχόλιο "Τέτοια υφάσματα δεν κυκλοφορούν πλέον!".  

Πού να φανταζόμουν ότι μετά από χρόνια θα παιδευόμουν κι εγώ μαζί τους... Και μιας και πέρυσι αναζητούσα να βρω ένα στυλ στις κατασκευές μου πέρασα από σαράντα κύματα αναφορικά με τα ρετάλια μου. 

via

Αρχικά βρήκα μια πολύ απλή φαινομενικά ιδέα κι άρχισα κι εγώ τους αυτοσχεδιασμούς, αλλά τελικώς τα παράτησα γιατί δεν μου άρεσε η πορεία του... 

via

Μετά σκέφτηκα ν' ακολουθήσω κάτι πιο συντεταγμένο αλλά και πάλι εγκατέλειψα την προσπάθεια ενώ κατέληξα σε τρία συμπεράσματα: 

-Αρχικώς πρέπει να διαθέτεις πάρα πολλά ρετάλια για να μπορέσουν να "μπλεχτούν" με όμορφο τρόπο τα χρώματα και τα σχέδια. 

-Επίσης, ακόμη και σε αυτού του είδους παπλώματα -που είναι τόσο αυτοσχεδιαστικά- ένα υποτυπώδες πλάνο πάντα υπάρχει! Τίποτα δε γίνεται τόσο τυχαία.

-Τελικώς δεν είναι και πολύ του στυλ μου αυτού του είδους κατασκευές. 

Έτσι τα ρετάλια μπήκαν και πάλι στη θέση τους και ξεχάστηκαν ώσπου έπεσα πάνω σε αυτή την ιδέα...

via

Μου έκλεισε το μάτι, είπα να κάνω μια απόπειρα ελπίζοντας να στεριώσει αυτή η προσπάθεια. 

Τα υφασματάκια μου άρχισαν να κόβονται σε τετράγωνα των 2 ιντσών και να κατατάσσονται σε μεγάλες χρωματικές ομάδες. Σκοπός πάντα στη μια διαγώνιο να κυριαρχεί ένα χρώμα, ώστε όταν ενωθούν μεταξύ τους τέσσερα τετράγωνα να δημιουργείται μια αλυσίδα. 

Βέβαια είναι ένα χρονοβόρο project όχι τόσο στο κόψιμο των υφασμάτων όσο στο να περιμένεις να συσσωρευτούν ρετάλια για να συνεχίσεις την κατασκευή. Πάντως, με κάνει πολύ χαρούμενη αυτή η ιδέα, μιας και όλα τ' αγαπημένα μου υφασματάκια βρίσκονται εκεί μέσα. Και είναι τόσο εντυπωσιακό που τα βλέπω και θυμάμαι πότε τ' αγόρασα και με πιο σκοπό...

Τί λέτε, λοιπόν; Σας φαίνεται ωραία ιδέα για ν' αξιοποιήσετε και τα δικά σας ρετάλια;

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία