Το βιβλίο του μήνα Σεπτέμβρη: "Η χαμένη αναγνώστρια", Εκδόσεις Ίκαρος

Αρχίζω τη σημερινή ανάρτηση, φίλοι μου, μ' ένα ερώτημα, έναν προβληματισμό. Ποιός είναι άραγε ο σκοπός της Λογοτεχνίας; Μπορεί πράγματι ένα μυθιστόρημα, μια φανταστική ιστορία να γιατρέψει τους πόνους μας και να δώσει λύσεις στα προβλήματά μας; 

Ο πρωταγωνιστής αυτού του βιβλίου, άνεργος φιλόλογος στη σύγχρονη Ρώμη, μετατρέπει τη "βιβλιοθεραπεία" σε επάγγελμα και προσπαθεί να δώσει λύσεις στα οικογενειακά, διαπροσωπικά και υπαρξιακά προβλήματα των πελατών του, που κατά βάση είναι γυναίκες. Εκείνες, άλλοτε δεκτικές, άλλοτε καχύποπτες αποδεικνύονται εν τέλει δύσκολο κοινό κάνοντας τη ζωή του Βίντσε Κόρσο πιο δύσκολη απ' ότι περίμενε. 

Κι ενώ η ζωή του είναι ήδη αρκετά περίπλοκη, εφόσον προσπαθεί να θεραπεύσει και τα προσωπικά του τραύματα, μια πρόκληση του ανοίγεται μπροστά του. Μια χαμένη γειτόνισσα, μια λίστα με βιβλία κι ένας γρίφος που δεν τον αφήνει αδιάφορο. Η ιστορία παίρνει νουάρ απόχρωση κι ο αναγνώστης προσπαθεί να λύσει το μυστήριο παράλληλα με τον συμπαθή πρωταγωνιστή.  

"Η χαμένη αναγνώστρια" είναι ένα μυθιστόρημα που αν μη τί άλλο σε φέρνει σ' επαφή μ' ένα σωρό ενδιαφέροντες λογοτεχνικούς τίτλους. Σε βάζει να σκεφτείς διαφορετικά και να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές. Σε κάνει να ταυτιστείς με τις ηρωίδες που αναζητούν λύσεις στα προβλήματα που κατά κάποιο τρόπο είναι και δικά σου: στάσιμες διαπροσωπικές σχέσεις, τραυματισμένο εγώ, ανασφάλειες. Αλλά εκείνο που κρατώ εγώ από την ιστορία του συγγραφέα Φάμπιο Στάσι είναι ότι τελικώς στη ζωή μας όλη πορεία και ο αγώνας δεν είναι να γνωρίσουμε και να μάθουμε τους γύρω μας, αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Το μυθιστόρημα είναι μεταφρασμένο από τη Δήμητρα Δότση και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις "Ίκαρος". Αξίζει τον κόπο να σημειωθεί ότι το 2016 κέρδισε το βραβείο Scerbanenco για το καλύτερο νουάρ μυθιστόρημα της χρονιάς.   

Σας χαιρετώ και σας υποβάλω ξανά το ερώτημα: εσείς πιστεύετε άραγε στη θεραπευτική ιδιότητα της Λογοτεχνίας;

Ευγενία

 

Πώς να αξιοποιήσω τα υφάσματα που μένουν για χρόνια στο ράφι;

Καλημέρα σε όλη την παρέα!

Με την επιστροφή από τις καλοκαιρινές διακοπές άρχισε και το νοικοκύρεμα του σπιτιού: σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα εντατικό, πράγμα που με έφερε αντιμέτωπη με τη βιβλιοθήκη στην οποία αποθηκεύω κυρίως τα βιβλία της δουλειάς και τα υφάσματά μου. Τα δίπλωσα όλα με ευλάβεια και τα κατέταξα σύμφωνα με το χρώμα τους. 

Έπειτα τα κοίταγα, τα ξανακοίταγα κι αρχικά πήρα τη μεγάλη απόφαση να ξεφορτωθώ με κάποιο τρόπο εκείνα που χρόνια τώρα έμεναν αναξιοποίητα και καταχωνιασμένα. Ήταν μερικά από κείνα που πήραν ηρωικά μέρος σε όλα τα δρομολόγια των μετακομίσεων μας: Αθήνα-Χίος-Αθήνα-Κρήτη. Αλλά πλέον ένοιωθα ότι η παρουσία τους περισσότερο με βάραινε παρά μου δημιουργούσε διάθεση για ραψίματα. 

Τα έβγαλα, λοιπόν, αποφασιστικά στην άκρη, τακτοποίησα μ' επιμέλεια όλα τ' άλλα και κάθισα να σκέφτομαι τον καλύτερο τρόπο να τα ξεφορτωθώ. Τα περισσότερα ήταν με ψιλές ρίγες, αγορασμένα από την Καλαμιώτου. Μου φαίνονταν λίγο θαμπά, λίγο ζαλιστικά, άλλα κάπως χτυπητά... 

Τελικώς, μου ήρθε η φαεινή ιδέα να τα μετατρέψω σε ρέλια. Και η αλήθεια είναι ότι παρατηρώντας όλ' αυτά τα χρόνια τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν οι Αμερικάνες τα ριγέ υφάσματα στα παπλώματά τους κατέληξα ότι το αγαπημένο τους ρέλι είναι συνήθως λοξό ριγέ. Σκεφτηκα κάτι παραπάνω ξέρουν... 

Έβαλα κι εγώ μπρος κι άρχισα το κόψε ράψε. Κι ενώ η αγαπημένη μου μέθοδος για να φτιάχνω ρέλι είναι αυτή που σας έδειξα εδώ, αυτή τη φορά είπα να χρησιμοποιήσω την πιο κοινή μέθοδο, στην οποία κόβεις πολλές λωρίδες στη διαγώνιο και τις ενώνεις μεταξύ τους. Να σας πω, με δυσκόλεψε κάπως στην αρχή, αλλά η εξάσκηση είναι η μητέρα της μάθησης, ως γνωστό!   

Αξιοποίησα κι αυτό το εργαλείο που λέγεται ρελιάστρα και βοηθάει στο να διπλωθεί με μια απλή κίνηση το ύφασμα και να δώσει το τελικό σχήμα. Βέβαια, και χωρίς αυτό το αξεσουάρ το ρέλι μια χαρά γίνεται, αρκεί να έχεις χρόνο και υπομονή να διπλώνεις κάθε λίγο και λιγάκι το ύφασμα. 

Μπορώ να πω ότι τα υφάσματα αξιοποιήθηκαν μια χαρά και είμαι βέβαιη ότι σε αυτή τη μορφή θα τα χρησιμοποιήσω πολύ πιο εύκολα! Εσείς άραγε τί κάνετε μ' εκείνα τα υφάσματα που ξεμένουν χρόνο με το χρόνο;

Σας χαιρετώ, 

Ευγενία    

Τα δώρα του τρύγου

Γεια σας και πάλι, φίλοι μου. 

Κλείνουμε σχεδόν δυόμισι χρόνια στο Ηράκλειο, το οποίο έχει αποδειχθεί πολύ φιλικό, με ανθρώπους ζεστούς, φιλόξενους και γενναιόδωρους. Φταίει το κλίμα τους, φταίει η ίδια η γη τους που είναι τόσο γόνιμη κι απλόχερη; Σίγουρα παραμένουν άνθρωποι στενά δεμένοι  με τη φύση και το χωράφι κι αυτό το βλέπεις καθημερινά. 

Πέρυσι τον Αύγουστο όποτε βρισκόμασταν στην ενδοχώρα του Ηρακλείου παρατηρούσαμε από παντού να ξεχύνεται κόσμος που τρυγούσε, ενώ γύρω από τα οινοποιεία η μυρωδιά των σταφυλιών και του μούστου ήταν τόσο έντονη...σχεδόν μεθυστική. 

Από την αρχή μας δημιουργήθηκε η διάθεση να λάβουμε κι εμείς μέρος, να βιώσουμε μια εμπειρία που στην Αθήνα ποτέ δεν μας είχε περάσει από το νου, έτσι απορροφημένοι από το μπετόν και την αποξένωση από τη Φύση που σιγά και σταθερά καλλιεργεί αυτή η πόλη. Ακριβώς την ίδια περιέργεια είχαμε νοιώσει και στη Χίο, τότε που είχαμε ζητήσει από τους καλούς μας φίλους Μπίργκητ και Γιάννη να πάμε μαζί τους στα χωράφια για να πάρουμε μέρος στο κέντημα των σκίνων. 

Φέτος, λοιπόν, μας υποδέχτηκε στα χωράφια του ο Νίκος Δουλουφάκης, αμπελουργός και οινοποιός που δραστηριοποιείται στο χωριό Δαφνές. Η χαρά μας ήταν μεγάλη, μιας και προσμέναμε ένα ολόκληρο χρόνο εκείνη τη στιγμή, ενώ ο ίδιος και η ομάδα του μας έκαναν να νοιώσουμε άνετα από το πρώτο λεπτό. Αφού μας έδωσαν τα μαχαιράκια μας, μας έκαναν μια μικρή επίδειξη σχετικά με το τρύγισμα κι έπειτα αναλάβαμε δράση! Ο Βασίλης από την μια μεριά ενός ξάμπελου κι εγώ από την άλλη κι αρχίσαμε τη συνεργασία. Να κόψουμε τα τσαμπιά, να γεμίσουμε τα τελάρα μας και κάπου κάπου να κάνουμε κάποια ερώτηση, να τσιμπολογάμε λίγο σταφύλι για να γευτούμε τους καρπούς του. Τα νέα παιδιά, ορεξάτα όπως πάντα. Κάποια να λένε μαντινάδες για να γίνεται πιο ευχάριστη η δουλειά, ενώ οι μεγαλύτεροι άνθρωποι αφοσιωμένοι στο αμπέλι, να γίνει σωστή και γρήγορη δουλειά. Τους έβλεπες και κατανοούσες ότι έχουν ζυμωθεί με τα χωράφια και ότι τ' αμπέλι είναι κομμάτι του εαυτού τους. 

Και μετά το κοτσιφάλι και μια μικρή παύση κάτω απ' τα λιόδεντρα σειρά είχε το syrah. Πιο ζόρικο, πιο μπελαλίδικο αλλά η εμπειρία άξιζε τον κόπο. Κι ευτυχώς ο καιρός μας είχε φερθεί πολύ καλά. Δεν έκανε πολλή ζέστη, είχε μια αδιόρατη συννεφιά και μια αύρα που μας αναζωογονούσε. Κι έτσι, κύλισαν πέντε όμορφες ώρες στα χωράφια χωρίς να το καταλάβουμε. 

Αποχαιρετήσαμε τα συνεργεία και τους ευχαριστήσαμε για τη γλυκιά φιλοξενία τους. Εκείνοι συνέχισαν τη δουλειά κι εμείς επιστρέψαμε στο οινοποιείο. Στο μεταξύ βγάλαμε και λίγες φωτογραφίες ως ενθύμιο από κείνη τη μέρα ευελπιστώντας να επιστρέψουμε για μια νέα εμπειρία! 

Η Κατερίνα, φιλόξενη οικοδέσποινα του οινοποιείου, μας δώρισε και μούστο από βιδιανό σταφύλι, μιας και ξέρει ότι έχουμε αδυναμία στη μουσταλευριά! 

Σας κερνάω έστω κι οπτικά ένα κομμάτι κι αν έχετε διάθεση να φτιάξετε κι εσείς αυτό το εξαιρετικό γλυκό αναζητήστε τη συνταγή εδώ. 

Τα δώρα του τρύγου όπως βλέπετε ήταν πολλά: μια νέα εμπειρία στο χωράφι, γνωριμία με ενδιαφέροντες ανθρώπους, εγκάρδια φιλοξενία, νέες γεύσεις κι αρώματα και μια πληρότητα συναισθηματική που μας ανατροφοδότησε! Τώρα πια δεν έχουμε παρά να προσμένουμε το επόμενο καλοκαίρι για να επιστρέψουμε στα χωράφια και να τρυγήσουμε παρέα με τους καλούς μας φίλους!

Σας χαιρετώ, 

Ευγενία

        

Η Λευκάδα των καλοκαιρινών διακοπών μας.

Οι φετινές διακοπές θα μας μείνουν αξέχαστες. Όχι γιατί κάναμε κάτι τρομερό ούτε γιατί γνωρίσαμε νέους τόπους, αλλά γιατί επιστρέψαμε στην αγκαλιά της όμορφης ιδιαίτερης πατρίδας μας κι αυτό ήταν κάτι ξεχωριστό από μόνο του. Αυτό που αναζητούσαμε ήταν η απόλυτη ηρεμία, η κουβεντούλα με τους αγαπημένους μας, οι αυθόρμητες βραδινές συναντήσεις με φίλους που είχαμε να δούμε πολύ καιρό. Και βέβαια ένα τοπίο που δε χορταίνεις ν' ατενίζεις. 

Πολλοί είναι λάτρεις του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου, αλλά εμείς που έχουμε γεννηθεί στο Ιόνιο απολαμβάνουμε τις υπέροχες άπνοιες του Αυγούστου, τις ήρεμες θάλασσες, το καταπράσινο τοπίο κι έναν ήλιο που μας ζεσταίνει και μας τρέφει τις ψυχές. 

Πραγματικά, φέτος επί της ουσίας δεν κάναμε τίποτε. Ούτε παραλία δεν αλλάξαμε. Ωστόσο δώσαμε χρόνο στους εαυτούς μας. 

Χαρήκαμε τ' ανήψια μας, παρατηρήσαμε και θαυμάσαμε τα πουλιά που φιλοξενούσε η λιμνοθάλασσά μας: αργυροτσικνιάδες, έναν πελεκάνο κι ένα κύκνο και κάποια άλλα που δεν μπορούσαμε να τα δούμε καλά. 

Φυσικά ανταμώσαμε με τη γάτα μας, την Κιουρί, που είχαμε να δούμε από τα Χριστούγεννα και που μας είχε λείψει τόσο πολύ. 

Αλλά γνωρίσαμε κι ένα νέο απόκτημα...ένα γατάκι που περιέσωσε ο πατέρας μου, την αξιολάτρευτη Μπουμπού, η οποία είναι πολύ φιλική και χαδιάρα. Δεν σας κρύβω ότι η Κιουρί έχει λίγα νεύρα με τη νέα παρέα αλλά ελπίζουμε να τα βρούνε στο τέλος! 

Καλοκαίρι στη Λευκάδα σημαίνει και ψάρεμα με τη βάρκα του μπαμπά. Πλέον κι ο Βασίλης έχει γίνει νησιώτης δίπλα μας κι όχι μόνο ψαρεύει αλλά δε χάνει την ευκαιρία να χαράσσει και την πορεία μας. Βαρκάρης πραγματικός! 

Ακόμα και τη βροχή που έπεσε μια ολόκληρη μέρα την καλοδεχτήκαμε! Μας δρόσισε έστω και για λίγο, μας έδωσε την ευκαιρία να μυρίσουμε το χώμα και να βγάλουμε φωτογραφίες με ιδιαίτερο φως. 

Κι έπειτα, τα λουλούδια της μαμάς αναζωογονήθηκαν και μας πόζαραν ακόμα πιο λαμπερά. 

Τί να πω, ενώ εμείς πλέον έχουμε αναπτύξει μια ιδιότυπη τέχνη στο να ξεραίνουμε το καθετί, οι κήποι της μαμάς είναι πάντα ανθηροί κι ακμαίοι. 

Τελικώς, νομίζω ότι όλα οφείλονται στο βρόχινο νερό... 

Βέβαια, δεν έλειπαν και οι αναπάντεχες εκπλήξεις όπως μια βραδιά κλασσικής μουσικής στο κηποθέατρο του Άγγελου Σικελιανού με μια ορχήστρα νέων από τη Βαυαρία. 

Έτσι κύλισαν δέκα όμορφες μέρες και ήταν η πρώτη φορά που δεν παραπονεθήκαμε για το πόσο γρήγορα πέρασαν. Και καθώς φεύγαμε για την Αθήνα ένα εικαστικό θέαμα σ' ένα κομμάτι της λιμνοθάλασσας μας αποχαιρετούσε...

Άλλους υποδεχόταν κι άλλους ξεπροβόδιζε κι εμείς πλέον απομακρυνόμασταν γεμάτοι χαρά και προσμονή για τη νέα επιστροφή. Έτσι δε γίνεται άλλωστε με τα μέρη που αγαπάμε βαθιά;

Φιλιά πολλά, 

Ευγενία     

Τα καλοκαιρινά φουστανάκια των ανηψιών: επίσημη φωτογράφιση

Γεια χαρά σε όλους! 

Πότε ράφτηκαν τα φουστανάκια, πότε χαρίστηκαν και πότε τελείωσαν οι διακοπές...ούτε που το κατάλαβα. Αλλά έτσι δε γίνεται με όλα τα ωραία; Ευτυχώς έχουμε τις υπέροχες αναμνήσεις και τις φωτογραφίες για να μας ζωντανεύουν αυτές τις στιγμές! Και πάλι εδώ, λοιπόν, στο Ηράκλειο στην Κρήτη και κοιτάζοντας τις φωτογραφίες κατάφερα να ξεδιαλέξω φωτογραφίες με τα λατρεμένα μου κορίτσια που φορούν τα δωράκια της θείας. 

Χωρίς να .. περιαυτολογώ έγιναν τα αγαπημένα τους με την πρώτη ματιά! Θα έλεγα ότι κάποια φάση έγιναν και το δεύτερο δέρμα τους. Η γιαγιά δεν προλάβαινε και πλένει και να φρεσκάρει τα ίδια ρούχα!! 

Τα φορέσαμε λοιπόν και βγήκαμε βόλτα στην αγορά της Λευκάδας, ενώ στην κεντρική πλατεία είχαμε όσο χώρο χρειαζόμασταν για να παίξουμε με τις φούστες, να τις ανεμίσουμε, να κάνουμε ατελείωτες στροφές, να στήσουμε το χορό...μπαλέτο κατά προτίμηση. 

Το φουστανάκι της Ειρήνης ήταν ολόσωστο. Η Κωνσταντίνα μόλις το φόρεσε είπε: "Είναι μεγάλο μαμά". Αλλά δεν το έβαλε κάτω. Ούτε ζώνες φόρεσε, ούτε πτοήθηκε. Τις έκανε κι αυτή τις σβούρες και τα καμώματά της. 

Κι έτσι η θεία έμεινε ευχαριστημένη, ικανοποιημένη με τη χαρά των κοριτσιών και τράβαγε όσο περισσότερες φωτογραφίες μπορούσε! 

Σήμερα το Ειρηνάκι μας πάει για πρώτη φορά στην Α' δημοτικού και περίμενε πώς και πώς αυτή την πρώτη μέρα. Μαζί και πολλά ξαδερφάκια της αλλά και ο Ορφέας, το βαφτιστήρι μας. Τους εύχομαι καλή αρχή και καλή πορεία στα σχολικά θρανία. Καλή αρχή σε όλα τα παιδιά!

Ευγενία