Ενα πάπλωμα ακομα...

Διακόσια δεκαπέντε τετράγωνα με λευκό φόντο κι άλλα εβδομήντα σε ροζ αποχρώσεις ράφτηκαν σε δεκαεννιά γραμμές και σχημάτισαν μια καρδιά στο κέντρο του παπλώματος! Με την πολύτιμη βοήθεια της μαμάς μου, που τη φιλοξενούμε για λίγες μέρες, στρώσαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο το σάντουιτς του παπλώματος και το στερεώσαμε με άπειρες καρφίτσες για να μείνουν όλα στη θέση τους. Δε φαντάζεστε πόσο βαρύ και πόσο μακρύ είναι όλο αυτό... Δεν το περίμενα! 

Το καπιτονάρισμα πλέον οδεύει προς την ολοκλήρωσή του, το ρέλι φτιαγμένο από τα ροζ ρετάλια είναι έτοιμο -γύρω στα εννιά μέτρα- κι ελπίζω το επόμενο Σαββατοκύριακο να έχω ολοκληρώσει το νέο μου εγχείρημα. Το πρώτο μου twin size πάπλωμα!! 

Σας χαιρετώ και τρέχω βιαστικά για το μάθημα των ισπανικών!

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία 

Το βιβλίο του μήνα: "Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι", Εκδόσεις Γκοβόστη

Η αλήθεια είναι ότι δε γνώριζα τίποτε για τη Λαίδη Τσάτερλι πέρα από το γεγονός ότι είχε εραστή ενώ πάντα με συνόδευε μια συγκεχυμένη και παρεξηγημένη άποψη γι' αυτό το έργο με το τόσο διάσημο τίτλο! Το καλοκαίρι ψάχνοντας στο βιβλιοπωλείο για το επόμενο βιβλίο που θα διάβαζα αυτός ο ελαφρώς φθαρμένος, ροζ τόμος μου τράβηξε το βλέμμα κι όταν διάβασα τον τίτλο του  μου φάνηκε σχεδόν καρμική η συνάντησή μας. 

Η ιστορία είναι ένας ύμνος στην πραγματική και ουσιαστική αγάπη, την αγάπη εκείνη που εξελίσσεται αργά και σταθερά, που σέβεται εξίσου το σώμα και το πνεύμα και που τροφοδοτεί την ύπαρξη των ηρώων ώστε να παλέψουν  με υπομονή κι επιμονή για το κοινό τους μέλλον. 

Μεταφερόμαστε, λοιπόν, στα Μίντλαντς της βιομηχανοποιημένης πια Μ. Βρετανίας των αρχών του 20ου αιώνα. Μέσα από το ερωτικό τρίγωνο που δημιουργεί ο Ντ. Χ. Λώρενς βάζει στο στόχαστρο την επηρμένη άρχουσα τάξη, η οποία γοητεύεται από τη δύναμη του μυαλού, του χρήματος και της μηχανής επιλέγοντας ν' αντιμετωπίζει τον έρωτα και τη σωματική επαφή ως κάτι το παρακατιανό κι ενοχλητικό. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο ο παραπληγικός, νεαρός Σερ Τσάτερλι προσπαθεί να θεμελιώσει το γάμο του με την Κόνστανς Ριντ, ωστόσο εν τέλει αυτή η πνευματική καταπίεση και η απομόνωση  θα εξωθήσει την πρωταγωνίστρια στην αγκαλιά του επιστάτη τους Όλιβερ Μέλλορς. Η σχέση τους αν κι αντισυμβατική- σχεδόν τραγελαφική- σιγά σιγά θα ισορροπήσει δίνοντας αξία τόσο στην πνευματική όσο και τη σαρκική επαφή καθώς και στον αμοιβαίο σεβασμό. Μόνο τότε θα νοιώσουν την ανάγκη να προστατέψουν και να παλέψουν για την πολύτιμη σχέση τους, που έρχεται σε σύγκρουση με το βρετανικό κατεστημένο. 

Ψάχνοντας περισσότερο για το συγγραφέα και το έργο του ανακάλυψα ότι αν και πρωτοεκδόθηκε ιδιωτικά στην Ιταλία το 1928, το βιβλίο υπέστη βάναυση λογοκρισία για πάνω από τριάντα χρόνια σε Ευρώπη, Αμερική κι Αυστραλία ενώ μόλις το 1960  στα πλαίσια του νόμου περί "δημοσίας αιδούς" οι εκδόσεις Penguin Books κέρδισαν το δικαστικό αγώνα καταφέρνοντας τελικώς να εκδώσουν το μυθιστόρημα ολόκληρο. Έτσι, "Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι" αποτελεί ένα λογοτεχνικό ορόσημα αφού για πρώτη φορά τυπώθηκε βιβλίο στην Μ. Βρετανία που περιείχε λέξεις που ονομάτιζαν και περιέγραφαν σαφώς τα μέλη του σώματος και την ερωτική πράξη ενώ η δεύτερη έκδοση του 1961 αφιερώθηκε στους 12 ενόρκους-9 άνδρες και 3 γυναίκες- που αποφάσισαν ότι η Penguin Books δεν ήταν ένοχη!

Ο "Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι" είναι μια πραγματικά τρυφερή ιστορία αγάπης που κρύβει τόσες αλήθειες για τις ανθρώπινες σχέσεις κι βρίσκει άμεσες αναφορές στη δική μας, σύγχρονη εποχή.

Ρύζι Στρογγανόφ στο φούρνο με κόκκινη κολοκύθα κι αποξηραμένα μανιτάρια

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν αφιερωμένο σε νέες γευστικές εμπειρίες. Ένα γρήγορο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη με αφορμή ένα γάμο μας έδωσε την ευκαιρία ν' αγοράσουμε το νέο τεύχος του Jamie Oliver από το αεροδρόμιο, αφιερωμένο ως επί το πλείστον σε φθινοπωρινές γεύσεις. Η κολοκύθα κυριαρχεί παντού, είτε λόγω εποχής είτε με αφορμή τη γιορτή του Haloween κι εμείς άλλο που δε θέλαμε να δοκιμάσουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. 

Το πρώτο πράγμα που μας κίνησε την περιέργεια ήταν αυτό το ρύζι, το οποίο ψήνεται στο φούρνο, παίρνει τη μορφή του ριζότου, είναι χορταστικό και πανεύκολο. Μην το προσπεράσετε, δώστε του την ευκαιρία που του αξίζει. Πραγματικά, είναι κι εξαιρετική ιδέα για τα γιορτινά τραπέζια που όλοι μας θέλουμε να σερβίρουμε κάτι πρωτότυπο. 

Τα υλικά για 4 άτομα είναι:

800 γρ. κόκκινη κολοκύθα, καθαρισμένη και κομμένη σε μικρά κομμάτια

2 κόκκινα ξερά κρεμμύδια, τεμαχισμένα σε μέτρια κομμάτια

ελαιόλαδο

1 κουταλάκι πάπρικα καπνιστή

15 γρ. αποξηραμένα μανιτάρια porcini

300 γρ. μακρύκοκκο ρύζι (εγώ προτίμησα άγριο)

25 μλ. μπράντι ή κάτι παρεμφερές

150 μλ. κρέμα γάλακτος με χαμηλά λιπαρά

30 γρ. παρμεζάνα τριμμένη 

ένα ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο

10 μικρά αγγουράκια τουρσί ψιλοκομμένα

1 μικρό σκόρδο τριμμένο

Εκτέλεση:

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς Κελσίου. Τοποθετούμε σε βαθύ ταψί την κολοκύθα και τα κρεμμύδια, τα ραντίζουμε με λίγο ελαιόλαδο, πασπαλίζουμε με την πάπρικα, αλατοπιπερώνουμε κι ανακατεύουμε καλά. Ψήνουμε στο φούρνο για 30-40 λεπτά, μέχρι η κολοκύθα να έχει μαλακώσει αρκετά. Δοκιμάζουμε μ' ένα πιρούνι να δούμε αν τρυπιέται εύκολα ώστε να σιγουρευτούμε.

Στο μεταξύ, βράζουμε νερό σ' ένα μεσαίο μπρίκι, τοποθετούμε τα μανιτάρια σ' ένα πυρίμαχο μπολ και τα σκεπάζουμε με το βραστό νερό. Μετά από 10 λεπτά τα στραγγίζουμε και τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια. 

Αφού έχει ψηθεί η κολοκύθα, αποσύρουμε το ταψί από το φούρνο και προσθέτουμε τα μανιτάρια και το ρύζι. Ζεσταίνουμε σε χαμηλή φωτιά το μπράντι μέσα σ' ένα ρηχό τηγανάκι για 30 δεύτερα και μ' ένα σπίρτο το κάνουμε φλαμπέ (προσοχή με τη φωτιά). Αφού σβήσει η φωτιά ρίχνουμε το ποτό πάνω από το ρύζι. 

Ανακατεύουμε καλά την κρέμα γάλακτος μαζί με την παρμεζάνα σ' ένα μπολ και περιχύνουμε το μείγμα πάνω από το ρύζι. Προσθέτουμε και 400 μλ. νερού, ανακατεύουμε όλα τα υλικά και βάζουμε το ταψί ξανά στο φούρνο. Μαγειρεύουμε το φαγητό για 30 περίπου λεπτά, ώσπου ν' απορροφηθεί όλο το νερό και να έχει μαγειρευτεί το ρύζι. Εγώ πρόσθεσα άλλες δυο φορές νερό μέχρι να βράσει το ρύζι, οπότε σας συστήνω να το παρακολουθείτε προς το τέλος το φαγητό.    

     

Στο μεταξύ αναμιγνύουμε σε μπολ το σκόρδο με τ' αγγουράκια και το μαϊντανό. Αφού γίνει το φαγητό, το βγάζουμε από το φούρνο, πασπαλίζουμε με το μείγμα του σκόρδου και ραντίζουμε με λίγο ελαιόλαδο. Προσωπικά το τελευταίο στάδιο μου φαινόταν αδιάφορο αλλά πραγματικά παρατήρησα ότι αναδεικνύει τις γεύσεις.

Βέβαια, δε θα μπορούσε να λείψει κι ένα γλυκό κι αυτή τη φορά η μηλόπιτα είχε την τιμητική της. Παρέα με τ' απαραίτητα σύνεργα έκοψα 215 τετράγωνα με λευκό φόντο για ένα πάπλωμα που βρίσκεται στα σκαριά. 

Δεν μπορείτε να πείτε, γεμάτο το Σαββατοκύριακο, ε;

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία

   

Μια τσάντα για όλα τα απαραίτητα ενός μωρού!

Χαίρεται, χαίρεται!

Όπως σας έλεγα τις προάλλες έστειλα στην ξαδέρφη μου την κατασκευή που μου είχε ζητήσει να της ετοιμάσω με τα υπέροχα υφάσματα από τη συλλογή "Windy day". 

Πρόκειται φυσικά για μια τσάντα φτιαγμένη για να μεταφέρει όλα τα απαραίτητα της μικρούλας της κόρης, που είναι μόλις λίγων μηνών. 

Μετά από διαβουλεύσεις και ανταλλαγή ιδεών μέσα από το Pinterest καταλήξαμε ότι μια Aragon bag θα ήταν η καλύτερη επιλογή. 

Αφού αγόρασα το πατρόν κι όλα τα υλικά ξεκίνησα την κατασκευή σχεδιάζοντας πρώτα το patchwork. Με το που έκοψα τα δυο πάνελ άρχισα να ενθουσιάζομαι με το όλο project μιας κι επιτέλους έπαιρνε σάρκα και οστά.

Το επόμενο στάδιο ήταν να  τρυπώσω τα πάνελ με το αφρώδες υλικό που χρησιμοποίησα, το οποίο θα έδινε βέβαια και το σχήμα της τσάντας. Σειρά είχαν τα χερούλια και η κατασκευή των πλαϊνών πάνελ.  

Μετά ακολούθησε η κατασκευή των τσεπών, οχτώ στο σύνολο: δύο με φερμουάρ, τέσσερις πλαϊνές(μέσα κι έξω), μια μπροστινή και μια μεγάλη εσωτερική, χωρισμένη σε δυο μέρη. 

Για τις εξωτερικές πλαϊνές τσέπες κάναμε μάλιστα και ιδιαίτερο casting γιατί πραγματικά θα επηρέαζαν κατά πολύ το τελικό ύφος της τσάντας. Καταλήξαμε στις φούξια για να δώσουν έναν κοριτσίστικο τόνο. 

Αφού φτιάχτηκαν όλα τα μέρη πέρασα στη τελική σύνθεση που ήταν και το πιο δύσκολο μέρος μιας και πλέον υπήρχαν πολλά στρώματα υφάσματος, αφρώδους υλικού και βλιζελίνης. 

Για να σιγουρευτώ ότι όλα θα έμεναν στη θέση τους τρύπωσα όλη την τσάντα και μετά άρχισα το ράψιμο. Αργά και σταθερά, γιατί ούτως ή άλλως η μηχανή ζοριζόταν κυρίως την ώρα που έφτανα στις καμπύλες. 

Αυτό ήταν και το κομμάτι στο οποίο έκανα και τις μεγαλύτερες παύσεις. Να σιγουρευτώ ότι όλα τα στρώματα είναι στη θέση τους, ότι ράβω διατηρώντας σωστά τα περιθώρια και χωρίς να είμαι ποτέ και τόσο σίγουρη για το αποτέλεσμα. Τελικώς τα κατάφερα, η τσάντα ράφτηκε σωστά και πήρα μια μεγάλη ανάσα. Αλλά δεν τελείωσα εκεί, σειρά είχε το ρέλι το οποίο θα κάλυπτε τις ραφές. Αφού το έφτιαξα από το ίδιο ύφασμα που διάλεξα για τη φόδρα το στερέωσα με τη ραπτομηχανή προσθέτοντας πρακτικώς  άλλο ένα στρώμα υφάσματος αλλά το τελικό ράψιμο το έκανα στο χέρι για να είναι απολύτως σίγουρη. Επρόκειτο άλλωστε για το τελευταίο βήμα και δεν ήθελα να ρισκάρω τίποτα!!!

Αυτό το τελευταίο στάδιο το απόλαυσα πραγματικά αφού πια ήμουν βέβαιη για το αποτέλεσμα. Άλλωστε, το ράψιμο στο χέρι έχει πάντα κάτι το προσωπικό και χαλαρωτικό για μένα, αφήνει το στίγμα του δημιουργού και βάνει κάτι από την ψυχή του. 

Η Aragon bag άρεσε πολύ, χωράει πολλααά πράγματα, κρεμιέται μια χαρά κι από το καρότσι και είναι έτοιμη να τεθεί στην υπηρεσία της μαμάς Έλενας. 

Κοιτώντας πίσω πιστεύω ότι πραγματικά άξιζε τον κόπο η όλη προσπάθεια, γιατί πρόκειται για ένα πολύ ωραίο πατρόν και μια τσάντα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με χίλιους δυο τρόπους. Ανυπομονώ να δοθεί η ευκαιρία και για μια δεύτερη!  

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία