Confetti patchwork quilt top

Γεια χαρά σε όλους και καλή βδομάδα. 

Αφήνουμε για λίγο την κηπουρική και σήμερα επιστρέφουμε με πολλή ραπτική, που τόσο αγαπάμε σε αυτό το μπλογκ. Επιτέλους ολοκλήρωσα ένα ακόμα quilt top, το οποίο άρχισε δειλά δειλά στα μέσα του περασμένου Μάη με σκοπό να δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από υπάρχοντα ρετάλια και μ' ένα άσπρο ελαττωματικό σεντονόπανο που μου έδωσε η μαμά μου. 

Είναι γεγονός ότι μου πήρε κάτι λιγότερο από ένα χρόνο για να το ολοκληρώσω, όχι μόνο γιατί έπρεπε να ενώσω μικρά μικρά κομμάτια, αλλά και γιατί ο ελεύθερος χρόνος ήταν λιγοστός. 

Ωστόσο, τη δεύτερη βδομάδα των Χριστουγέννων κατάφερα να προχωρήσω αρκετά το πρότζεκτ και τα περισσότερα Σαββατοκύριακα προσπαθούσα όλο και κάτι να ράβω. 

Πέρασα από διάφορα στάδια και κάθε τόσο προσάρμοζα τη στρατηγική μου ως προς το συνδυασμό των χρωμάτων. Όταν έβλεπα ότι κουραζόμουν και δεν είχα πολλή έμπνευση απλώς σταματούσα το ράψιμο γι' άλλη φορά. 

Εν τέλει αυτό που λειτούργησε καλύτερα ώστε να μην ξοδεύω πολλή ενέργεια ήταν να συνθέτω πρώτα αρκετά μικρά τετράγωνα των εξίμισι ιντσών και μετά να προσπαθώ να τα ταιριάξω μεταξύ τους. 

Κάθε τόσο προσέθετα και μια γραμμή στο quilt top με αφορμή να σας δείξω την εξέλιξή του σε κάποιες αναρτήσεις. 

Τελικώς οι αναρτήσεις δε γράφτηκαν ποτέ, αλλά να που ήρθε η ώρα να το δείτε ολοκληρωμένο. 

Βέβαια, δε σας κρύβω ότι φλερτάρω με την ιδέα να του προσθέσω άλλη μια γραμμή για να μακρύνει λίγο ακόμα, αλλά σας ομολογώ ότι και μόνο στη σκέψη κουράζομαι. 

Μπορεί να μη του φαίνεται, αλλά είναι πολύ χρονοβόρα η κατασκευή του. Γι' αυτό και σε κάποια τετράγωνα χρησιμοποίησα πιο μεγάλα ρετάλια και φαρδιές λωρίδες λευκού υφάσματος, ώστε να κάνω την κατασκευή τους λίγο πιο γρήγορη!

Μιλώντας τώρα για κανόνες, όπως σας είπα ο βασικός κανόνας ήταν να χρησιμοποιήσω αποκλειστικά και μόνο ρετάλια ώστε να μειωθεί ο όγκος τους. 

Ένας άλλος κανόνας ήταν να μη βιώσω κανένα δράμα ως προς το πώς θα συνδυάσω τα χρώματα. Γενικώς, είναι το μεγάλο μου πρόβλημα, αφού πολλές φορές έχω αρχίσει κάτι με μεγάλο ενθουσιασμό για να το ξηλώσω μετά από λίγο, επειδή δε μου άρεσαν τα χρώματα... Τρίτος κανόνας ήταν να σταματάω το ράψιμο όταν ένοιωθα είτε ότι αρχίζει να μου πονάει ο αυχένας είτε όταν ξέμενα από έμπνευση. 

Δε σας κρύβω ότι έχω πάρει ζεστά το όλο πρότζεκτ και δε θέλω να χάσω χρόνο με το καπιτονάρισμα του παπλώματος. Μάλιστα, έχω ήδη τη βάτα ενώ την πλάτη του παπλώματος θα τη φτιάξω και πάλι από μεγάλα ρετάλια υφάσματος που ήδη διαθέτω.  

Στους παρακάτω συνδέσμους μπορείτε να διαβάστε και τις προηγούμενες αναρτήσεις αφιερωμένες στο confetti patchwork.

-Confetti patchwork

-Confetti patchwork και σκέψεις για το πώς επιλέγω τα υφάσματα σε κάθε τετράγωνο

-Confetti patchwork και τα ραψίματα του καλοκαιριού που πέρασε

Σας αποχαιρετώ και τα λέμε και πάλι πολύ σύντομα!

Ευγενία

Χρησιμοποιώντας φύκια στον κήπο μας για εδαφοκάλυψη

Οι τριανταφυλλιές του κήπου μας είναι ένα εξαιρετικό θέαμα, ήταν αυτό που θαύμασα πιο πολύ την πρώτη φορά που ήρθα σ' αυτό το σπίτι. Κατά μήκος της πρόσοψης του σπιτιού οι ιδιοκτήτες έχουν φυτέψει παλιές ποικιλίες τριανταφυλλιών σε διάφορα χρώματα και πραγματικά είναι το καμάρι του κήπου! Όταν είναι ανθισμένες δε χορταίνω να πηγαίνω να τις μυρίζω, να τις χαζεύω και να παρατηρώ τις πεταλούδες που περιτριγυρίζουν τα άνθη τους.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε αρχίσαμε να παρατηρούμε μια αλλαγή στα φύλλα τους, αρχικά νομίζαμε ότι ήταν κάτι παροδικό, ωστόσο αυτές οι κηλίδες επέμεναν κι έτσι το ψάξαμε λίγο περισσότερο. Καταλάβαμε ότι είχαν προσβληθεί από μελανά κηλίδωση, η οποία γίνεται διακριτή από τα μαύρα στίγματα με τα οποία γεμίζουν τα νέα φύλλα του φυτού. Αυτά σταδιακά κιτρινίζουν κι εν τέλει πέφτουν. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα μύκητα που ευνοείται από τη ζέστη και την υγρασία και μεταδίδεται εύκολα. Έτσι, κι εμάς αρρώστησαν όλες οι τριανταφυλλιές κι αντί ν' ανθοφορούν μέσα στο καλοκαίρι είχαν τα μαύρα τους τα χάλια. Αφού ενημερωθήκαμε, αφαιρέσαμε με επιμέλεια όλα τα προσβεβλημένα φύλλα και ψεκάσαμε με διάφορα οικιακά διαλύματα με βάση τη σόδα. Κάπως βελτιώθηκε η κατάστασή τους, αλλά ο μύκητας επέμενε. 

Φέτος, λοιπόν, ο Βασίλης ανέλαβε εντατικότερη δράση κι αφού ενημερώθηκε αρκετά αποφάσισε ν' ακολουθήσει μια εναλλακτική μέθοδο. Μιας και βρισκόμαστε σε περίοδος κλαδέματος, πριν δυο βδομάδες αρχικώς κλάδεψε τις τριανταφυλλιές σύμφωνα με τις οδηγίες κλαδέματος. 

Μετά, αφαίρεσε από το χώμα όλα τα ζιζάνια και χορτάρια με σκοπό ν' απομακρύνει τα σπόρια του μύκητα που σίγουρα είχαν πέσει τριγύρω από τις τριανταφυλλιές. 

Έπειτα κάλυψε όλη αυτή την περιοχή με φύκια που είχε φέρει από την παραλία και που πρώτα τα ξέπλυνε καλά καλά για ν' απομακρυνθεί το αλάτι από πάνω τους. 

Το σκεπτικό είναι αυτό το παχύ στρώμα φυκιών να λειτουργήσει ως εδαφοκαλυπτικό ώστε να εμποδίσει το μύκητα που βρίσκεται στο έδαφος να επανεμφανιστεί. Η εδαφοκάλυψη θα μπορούσε να έχει γίνει με πριονίδι, άχυρα, γεωύφασμα και άλλα υλικά. 

Ο Βασίλης επέλεξε τα φύκια γιατί ήταν άμεσα προσβάσιμα! Βέβαια, διαβάζοντας λίγο παραπάνω, ανακάλυψε ότι τα φύκια είναι πολύ ωφέλιμα στην κηπουρική, αφού βοηθούν στην ανθοφορία, την καρποδεσία και τη γενικότερη ανάπτυξη των φυτών. 

Η αλήθεια είναι ότι οι τριανταφυλλιές μας έχουν αρχίσει κιόλας και πετάνε τα πρώτα τους μάτια και περιμένουμε να δούμε αν η μέθοδος που ακολουθήσαμε θα αποβεί αποτελεσματική. 

Κατά τα άλλα, παρά την παγωνιά και τη σχετική αδράνεια στον κήπο μας, τα πλάνα ποτέ δε σταματάνε. Φέτος, λοιπόν, ο Βασίλης σκέφτηκε να γίνει ακόμα πιο μεθοδικός κι αφού σχεδίασε τον κήπο μας στο autocad -ένα σχεδιαστικό πρόγραμμα για μηχανικούς- άρχισε να οργανώνει αρχικώς τη διάταξη του ανοιξιάτικου λαχανόκηπου. Πάρτε κι εσείς μια γεύση από τα φετινά πλάνα. 

Για πρώτη φορά θα δοκιμάσουμε να φυτέψουμε αρακά και ρεβύθια ενώ αργότερα θα πειραματιστούμε και με τις γλυκοπατάτες. Αν έχετε να μας δώσετε κάποια συμβουλή αφήστε τη στα σχόλια. Θα χαρούμε να τη διαβάσουμε!    

Τα λέμε πολύ σύντομα, 

Ευγενία