Confetti patchwork quilt top

Γεια χαρά σε όλους και καλή βδομάδα. 

Αφήνουμε για λίγο την κηπουρική και σήμερα επιστρέφουμε με πολλή ραπτική, που τόσο αγαπάμε σε αυτό το μπλογκ. Επιτέλους ολοκλήρωσα ένα ακόμα quilt top, το οποίο άρχισε δειλά δειλά στα μέσα του περασμένου Μάη με σκοπό να δημιουργηθεί αποκλειστικά και μόνο από υπάρχοντα ρετάλια και μ' ένα άσπρο ελαττωματικό σεντονόπανο που μου έδωσε η μαμά μου. 

Είναι γεγονός ότι μου πήρε κάτι λιγότερο από ένα χρόνο για να το ολοκληρώσω, όχι μόνο γιατί έπρεπε να ενώσω μικρά μικρά κομμάτια, αλλά και γιατί ο ελεύθερος χρόνος ήταν λιγοστός. 

Ωστόσο, τη δεύτερη βδομάδα των Χριστουγέννων κατάφερα να προχωρήσω αρκετά το πρότζεκτ και τα περισσότερα Σαββατοκύριακα προσπαθούσα όλο και κάτι να ράβω. 

Πέρασα από διάφορα στάδια και κάθε τόσο προσάρμοζα τη στρατηγική μου ως προς το συνδυασμό των χρωμάτων. Όταν έβλεπα ότι κουραζόμουν και δεν είχα πολλή έμπνευση απλώς σταματούσα το ράψιμο γι' άλλη φορά. 

Εν τέλει αυτό που λειτούργησε καλύτερα ώστε να μην ξοδεύω πολλή ενέργεια ήταν να συνθέτω πρώτα αρκετά μικρά τετράγωνα των εξίμισι ιντσών και μετά να προσπαθώ να τα ταιριάξω μεταξύ τους. 

Κάθε τόσο προσέθετα και μια γραμμή στο quilt top με αφορμή να σας δείξω την εξέλιξή του σε κάποιες αναρτήσεις. 

Τελικώς οι αναρτήσεις δε γράφτηκαν ποτέ, αλλά να που ήρθε η ώρα να το δείτε ολοκληρωμένο. 

Βέβαια, δε σας κρύβω ότι φλερτάρω με την ιδέα να του προσθέσω άλλη μια γραμμή για να μακρύνει λίγο ακόμα, αλλά σας ομολογώ ότι και μόνο στη σκέψη κουράζομαι. 

Μπορεί να μη του φαίνεται, αλλά είναι πολύ χρονοβόρα η κατασκευή του. Γι' αυτό και σε κάποια τετράγωνα χρησιμοποίησα πιο μεγάλα ρετάλια και φαρδιές λωρίδες λευκού υφάσματος, ώστε να κάνω την κατασκευή τους λίγο πιο γρήγορη!

Μιλώντας τώρα για κανόνες, όπως σας είπα ο βασικός κανόνας ήταν να χρησιμοποιήσω αποκλειστικά και μόνο ρετάλια ώστε να μειωθεί ο όγκος τους. 

Ένας άλλος κανόνας ήταν να μη βιώσω κανένα δράμα ως προς το πώς θα συνδυάσω τα χρώματα. Γενικώς, είναι το μεγάλο μου πρόβλημα, αφού πολλές φορές έχω αρχίσει κάτι με μεγάλο ενθουσιασμό για να το ξηλώσω μετά από λίγο, επειδή δε μου άρεσαν τα χρώματα... Τρίτος κανόνας ήταν να σταματάω το ράψιμο όταν ένοιωθα είτε ότι αρχίζει να μου πονάει ο αυχένας είτε όταν ξέμενα από έμπνευση. 

Δε σας κρύβω ότι έχω πάρει ζεστά το όλο πρότζεκτ και δε θέλω να χάσω χρόνο με το καπιτονάρισμα του παπλώματος. Μάλιστα, έχω ήδη τη βάτα ενώ την πλάτη του παπλώματος θα τη φτιάξω και πάλι από μεγάλα ρετάλια υφάσματος που ήδη διαθέτω.  

Στους παρακάτω συνδέσμους μπορείτε να διαβάστε και τις προηγούμενες αναρτήσεις αφιερωμένες στο confetti patchwork.

-Confetti patchwork

-Confetti patchwork και σκέψεις για το πώς επιλέγω τα υφάσματα σε κάθε τετράγωνο

-Confetti patchwork και τα ραψίματα του καλοκαιριού που πέρασε

Σας αποχαιρετώ και τα λέμε και πάλι πολύ σύντομα!

Ευγενία