Καλοκαιρινό λίφτινγκ: επιδιορθώνοντας την τσάντα θαλάσσης μας

Γεια χαρά σε όλη την διαδικτυακή παρέα!

Λείψαμε, απουσιάσαμε για κάμποσο καιρό από το ψηφιακό σπιτάκι μας, μάλλον υποσυνείδητα κάνοντας αποτοξίνωση από τον υπολογιστή. Είναι γεγονός ότι από την περίοδο του κόβιντ κι έπειτα τα μαθήματά μου έχουν γίνει αποκλειστικά εξ αποστάσεως, οπότε μοιραία η οθόνη ακόμα και για λίγη ευχαρίστηση με κουράζει. Έχω την ανάγκη να βρεθώ εκτός γραφείου, να δω φυσικό φως και να έρθω σε επαφή με την πραγματική πραγματικότητα...αν αυτό που λέω στέκει και βγάζει νόημα! 

Είμαι βέβαιη ότι με καταλαβαίνετε. Ακόμα και το περπάτημα για να πάω στη δουλειά -τότε που πήγαινα στο φροντιστήριο- λείπει, οπότε το σώμα μου πια αρνείται να καθίσει έστω και για μια ανάρτηση, που μεταξύ μας παίρνει πολλή ώρα για να γραφτεί. 

Ευτυχώς, το πίεσα λιγάκι για να καθίσει μπροστά στη ραπτομηχανή από την οποία βγήκαν κάποια πράγματα πολύ ωραία και που επιθυμώ πολύ να σας δείξω. Ωστόσο, αυτό που είχε πραγματική προτεραιότητα ήταν να επιδιορθώσω την τσάντα θαλάσσης μας, την οποία έραψα όσο ήμασταν στην Χίο και που μάλιστα αποτελεί κι ένα από τα πρώτα μου δημιουργήματα. Όσα είχα μάθει μέχρι τότε προσπάθησα να τα ενσωματώσω σ' αυτή την τσάντα, για την οποία είμαι πολύ περήφανη μιας κι έχει αντέξει τόσα χρόνια. Ακόμα θυμάμαι τη φορά που είχα πάει στο κατάστημα για ν' αγοράσω τα υφάσματα κι ό,τι άλλο απαραίτητο. Την είχα σχεδιάσει ώστε να είναι μεγάλη κι ευρύχωρη, με φαρδύ πάτο και μάλιστα της πρόσθεσα δυο μπροστινές τσέπες για μικροπράγματα και μια μεγάλη στο πίσω μέρος με φερμουάρ για πορτοφόλια κλπ. Η μεγαλύτερη ωστόσο επιτυχία σε αυτή την τσάντα ήταν η αδιάβροχη φόδρα που της έφτιαξα, ώστε να μη βρέχεται η τσάντα από τις νωπές πετσέτες και τα μαγιό. Αυτό το ύφασμα το αγόραζα από τη Μ. Βρετανία, τότε που οι διαδικτυακές αγορές δεν κόστιζαν πολύ. Από τότε που η χώρα βγήκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιχείρησα κάποια αγορά, αλλά ο εκτελωνισμός από ένα ποσό και πάνω φαντάζομαι είναι απαραίτητος. 

Δώδεκα χρόνια ύπαρξης μετράει λοιπόν αυτή η τσάντα, που μας έχει συνοδέψει σε κάθε καλοκαιρινή μας εξόρμηση. Οι φωτογραφίες με το Βασίλη να την κρατάει είναι ουκ ολίγες. Τί Βάι, τί Γαϊδουρονήσι, τί Φούρνοι, τί Αρκιοί... Πώς ήταν δυνατόν να μη θέλει πια ένα μερεμέτι; Τα υφασμάτινα χερούλια της είχαν πια ξεφτίσει για τα καλά. Το χειρότερο όλων βέβαια ήταν η φόδρα, η οποία από τα πλυσίματα πια άρχισε να τρίβεται, οπότε έπρεπε ν' αναλάβω δράση. 

Ευτυχώς, στο τελευταίο ταξίδι μας στην Αθήνα ξέθαψα το τελευταίο κομμάτι από το αδιάβροχο ύφασμα που μου είχε περισσέψει, έκοψα κι ένα μεγάλο κομμάτι από βαμβακερό ιμάντα σε μπεζ χρώμα και τα έφερα στην Κέρκυρα. 

Προχθές έβαλα μπρος το ξήλωμα και μετά έβγαλα τη ραπτομηχανή στη βεράντα για να μη νοιώθω και πάλι απομονωμένη σ' ένα δωμάτιο. 

Παρέα με το Βασίλη, τα γατάκια μας κι ωραία μουσική η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα κι έγινε και η περισσότερη δουλειά. Σήμερα το πρωί έκανα και τα τελευταία ραψίματα, περάστηκαν και πάλι τα κορδόνια στα δυο κόκκινα κανάλια που εξυπηρετούν για να ανοιγοκλείνει η τσάντα και είμαστε έτοιμοι για παραλία! 

Εντάξει, τα πανιά μας έχουν ξεθωριάσει, έχουν χάσει την αίγλη των πρώτων χρόνων και οι μικροατέλειες είναι εμφανείς, όπως ο λεκές από σκουριά που δημιουργήθηκε στη μια τσέπη. Αλλά, θα ήταν κρίμα να την πετάγαμε για μια καινούργια. 

Άλλωστε, πέρα από τη χρηστικότητά της είναι κι ένα αντικείμενο γεμάτο αναμνήσεις. Αύριο φεύγουμε για Λευκάδα, οπότε η τσαντούλα μας θα κάνει και πάλι πρεμιέρα στα πάτρια εδάφη! 

Στη Λευκάδα που θα πάω, θα πάρω μαζί μου και κάποιες χειροτεχνίες που για την ολοκλήρωσή τους χρειάζομαι τη βοήθεια της μαμάς μου. Ευελπιστώ να σας τις δείξω στην επόμενη ανάρτηση. 

Μέχρι τότε σας εύχομαι καλές βουτιές!

Ευγενία