Ανεβαίνοντας προς την κορυφή "Λάζαρος" στα 1.025 μέτρα.

Γεια χαρά σε όλους!

Η χρονιά μας άρχισε θέτοντας κατευθείαν υψηλούς στόχους -ευτυχώς, μόνο αναφορικά με τις εξορμήσεις μας στο βουνό- μιας και τη δεύτερη μέρα της Πρωτοχρονιάς αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι την κορυφή "Λάζαρος", μια κορυφή στα 1.025 μέτρα. 

Το σχέδιο ήταν να φτάσουμε με το αυτοκίνητο μέχρι τη Μονή Βροντά, στα 480 μέτρα από τη θάλασσα και να ανηφορήσουμε καλύπτοντας σταδιακά 500 μέτρα υψομετρικής διαφοράς. Και μιας και ο καιρός αναμενόταν εξαιρετικός, δε θέλαμε να χάσουμε αυτή την ευκαιρία και πρόκληση μαζί.

Το πρώτο πράγμα που αντικρύσαμε ήταν η Μονή Βροντά, ένα μοναστήρι που ιδρύθηκε στα 1566 μ.Χ. και που θεωρείται το αρχαιότερο της Σάμου. Χτισμένο σε στρατηγική θέση και μέσα στο πράσινο, η θέα προς τη θάλασσα ήταν υπέροχη μια τέτοια ηλιόλουστη μέρα. Πραγματικά η ατμόσφαιρα ήταν ιδανική, ο ήλιος ζεστός και η γαλήνη που επικρατούσε τριγύρω μας ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να μας κάνει ποδαρικό η νέα χρονιά! 

Για την ανάβασή μας χρησιμοποιήσαμε σε πολλά σημεία τον δασικό δρόμο, ο οποίος ήταν φαρδύς και καλοδιατηρημένος κάνοντας το περπάτημά μας ξεκούραστο κι ασφαλές. 

Όταν μπαίναμε μέσα στα μικρά μονοπάτια το κλίμα άλλαζε και γινόταν παραμυθένιο, με κισσούς και μανιτάρια να μπλέκονται ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων και τα ξερά φύλλα να θροΐζουν στο πάτημά μας. 

Μικρές στάσεις ήταν αναμενόμενες για φωτογραφίες αλλά και κλάδεμα στα σημεία όπου το πέρασμα είχε κλείσει από κλαδιά και βάτα. 

Είναι αλήθεια ότι το κλαδευτήρι βρίσκεται πάντα μέσα στο σακίδιο του Βασίλη για ν' αντιμετωπίζουμε αυτά τα απρόοπτα. Και μπορώ να πω ότι ήταν μια απ' τις σημαντικότερες συμβουλές που δίνει ο οδηγός με τις πεζοπορικές  διαδρομές που έχουμε προμηθευτεί. 

Η ηλιοφάνεια και η καθαρή ατμόσφαιρα ήταν σύμμαχοί μας και είχαμε την ευκαιρία να χαρούμε τη φύση και το τοπίο. Άλλοτε περπατούσαμε ανάμεσα σε πεύκα, βελανιδιές και καστανιές κι άλλοτε σε πλαγιές γεμάτες αμπέλια. 

Οι πεζούλες πραγματικά χρύσιζαν στην αντανάκλαση του ηλίου δημιουργώντας ένα ειδυλλιακό σκηνικό. 

Όσο βέβαια ανεβαίναμε άλλαζαν και τα χαρακτηριστικά της βλάστησης.

Από ένα σημείο και μετά άρχισε να κυριαρχεί η μαύρη πεύκη με τους ψηλούς κι ανθεκτικούς κορμούς της στις χαμηλές θερμοκρασίες, οι πέτρες και οι πλαγιές ήταν καλυμμένες με βρύα, ενώ εδώ κι εκεί ξεπρόβαλαν και μερικοί φλόμοι.

Η πινακίδα πριν τον τελικό μας προορισμό μας ενημέρωνε ότι μας είχαν απομείνει μόλις δέκα λεπτά περπατήματος για την κορυφή, οπότε είπαμε να συνεχίσουμε ακάθεκτοι παρά του ότι ο καιρός είχε πια αλλάξει. 

Κατά βάση φύσαγε και ήταν εντυπωσιακό το πόσο ευμετάβλητη είχε γίνει η ατμόσφαιρα. Τα σύννεφα έτρεχαν με απίστευτη ταχύτητα κι ο ήλιος μια χανόταν μια εμφανιζόταν. 

Όλα ήταν διαφορετικά, κάπως απόκοσμα κι εμείς δυο κουκίδες μέσα στο μεγαλείο της Φύσης. 

Η ανάβαση μέχρι την κορφή πραγματικά δεν φαινόταν δύσκολη αν και δε διακρίναμε εύκολα το μονοπάτι. Όμως, το γεγονός του ότι δεν είχαμε καλή ορατότητα μας έκανε να σταματήσουμε παρά του ότι βρισκόμασταν πέντε λεπτά πριν το τέρμα της διαδρομής.

Σταθήκαμε για λίγο κι ατενίσαμε τη θέα. Απέναντί μας η κορφή του Προφήτη Ηλία, γνώριμη πια για μας, με τα δυο ραντάρ να ξεχωρίζουν στη μέση του πουθενά. Γεμίσαμε με αισθήματα ευφορίας, ικανοποίησης και με μια δύναμη που σου προσφέρει το βουνό κι έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε. Βρήκαμε ένα σημείο για να καθίσουμε προστατευμένοι από ένα βράχο και μετά τη μικρή μας παύση συνεχίσαμε το περπάτημα για το αυτοκίνητο. Συνολικά η βόλτα μας κράτησε τεσσεράμισι ώρες και μόλις φτάσαμε στη Μονή Βροντά καθίσαμε σ' ένα παγκάκι για να πάρουμε το κολατσιό μας. Μια γατούλα εμφανίστηκε από το πουθενά για να μας κάνει παρέα και να σφραγίσει αυτή την όμορφη περιπέτεια. 

Μια νέα διαδρομή μας περιμένει με την πρώτη ευκαιρία, μια νέα εξερεύνηση, μια νέα μικρή κατάκτηση!

Ευγενία