Περπατώντας ως την κορυφή του Καρβούνη, στα 1.153 μέτρα.

Γεια χαρά σε όλους, 

Αυτή την τελευταία μέρα του Οκτώβρη θα ήθελα να σας ταξιδέψω μέχρι την κορυφή του Καρβούνη, του δεύτερου ψηλότερου βουνού της Σάμου, μετά τον Κέρκη. Ως γνωστό, οι Κυριακές μας είναι αφιερωμένες στην πεζοπορία και την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη ο Βασίλης αποφάσισε να περπατήσουμε στον Καρβούνη με σκοπό ν' ανέβουμε στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. 

Ο καιρός αναμενόταν σχεδόν καλοκαιρινός, με άπνοια και ηλιοφάνεια, κατάλληλος για να πιάσουμε τις κορφές! Εγώ ανυπομονούσα ν' απαθανατίσω με το φακό μου τις ομορφιές του βουνού και τα φθινοπωρινά χρώματα της Φύσης κι έτσι βάλαμε μπρος τα σχέδιά μας με κατεύθυνση το χωριό Πάνδροσο. Μετά από αρκετή ώρα παρκάραμε κι αρχίσαμε την περιπέτειά μας. Διασχίσαμε το χωριό, αναζητώντας την έναρξη της πεζοπορικής διαδρομής αφουγκραζόμενοι τα τρεχούμενα νερά και τα μελωδικά κουδούνια από κάποιο κοπάδι με πρόβατα, που μάλλον ήταν κοντά στη ρεματιά. Βουνό... οι ήχοι του βαθείς και χαλαρωτικοί, τα χρώματά του ζωηρά και η φρεσκάδα του αναζωογονητική. Ήρθαμε κατευθείαν σ' επαφή μαζί του κι αυτό μας αγκάλιασε και μας προσκάλεσε να το ανακαλύψουμε. 

Οι πλαγιές εννοείται ότι ήταν κατάφυτες με λογιών λογιών δέντρα και θάμνους, που άλλα τα αναγνωρίζαμε, άλλα τα θαυμάζαμε κι άλλα τα κλαδεύαμε για να διευκολύνουμε το πέρασμά μας. Το αξιοπρόσεχτο, ωστόσο ήταν ότι ακόμη κι εκεί ψηλά τ' αμπέλια δέσποζαν περιποιημένα στις πεζούλες χαρίζοντας στο τοπίο μια ιδιαίτερη ομορφιά και δίνοντας σε μας την αίσθηση ότι ο Σαμιώτης αγαπά τον τόπο του και τιμά τα δώρα που του χάρισε η γη του.  

Κάποια στιγμή ο Βασίλης με φώναξε γεμάτος έκπληξη για να δω κάτι που είχε εντοπίσει λίγο πιο πέρα απ' τη διαδρομή μας. Και να σου ένα λουλουδάκι τόσο χαμηλό να ξεπροβάλει μεγαλειώδες μέσα από τα πετρώδη χώματα της περιοχής.

Ένα είδος κρίνου με το πιο τέλειο χρώμα και σχήμα. Χωρίς φύλλα, χωρίς ιδιαίτερο μίσχο, τόσο κοντούτσικο, μα τόσο καθηλωτικό! Καθίσαμε κάτω κι αρχίσαμε να το χαζεύουμε. Τα πέταλά του έκαναν ένα παιγνίδισμα που έμοιαζε με τα σχέδια του φιδιού, επιμήκεις ρόμβοι να φτιάχνουν ένα φυτικό ψηφιδωτό σε λευκές και μωβ αποχρώσεις. 

Εκεί τριγύρω εντοπίσαμε και μερικά άλλα, χωμένα στα σκιερά μέρη της πλαγιάς. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακαλύψαμε ότι πρόκειται για το Κολχικό, το ποικίλο ή αλλιώς Colchicum variegatum, ένα άκρως δηλητηριώδες φυτό συνυφασμένο και με τη Μήδεια, αφού λέγεται ότι σκότωσε τα παιδιά της στην Κολχίδα με δηλητήριο από αυτό το φυτό. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί να το συναντήσουμε στη διαδρομή μας μιας και ανθίζει το Φθινόπωρο. Μια απρόσμενη έκπληξη που σίγουρα δεν περιμέναμε!

Συνεχίσαμε ακάθεκτοι τη διαδρομή μας και παρά του ότι ανεβαίναμε την πλαγιά του βουνού το περπάτημα ήταν εύκολο και καθόλου κουραστικό. Πιστοί στο μονοπάτι μας περνάγαμε άλλοτε μέσα από στενά δρομάκια κι άλλοτε μέσα από χωράφια. Σε κάποιο σημείο κάναμε μια στάση για να κόψουμε βάτα που δυσχέραιναν το πέρασμά μας. 

Κι όσο ο Βασίλης κλάδευε εγώ προσπαθούσα να φωτογραφίσω τους όμορφους καρπούς του κράταιγου που ήταν πιο πέρα. Σε μέγεθος θάμνου, τα κλαδάκια απλώνονταν όμορφα εδώ κι εκεί, ενώ οι άκρες τους ήταν γεμάτες ντελικάτα φυλλαράκια, που στις άκρες τους έκαναν μια διχρωμία. Βέβαια κάποια στιγμή αντικρύσαμε ένα μεγαλειώδη κράταιγο σε μέγεθος δέντρου, ο οποίος ήταν χάρμα οφθαλμών.

Πραγματικά έδενε απόλυτα με τα υπέροχα χρώματα του Φθινοπώρου. Πορφυροί καρποί μπερδεμένοι με πορτοκαλιές ανταύγειες από πλατάνια και βελανιδιές και με φόντο το πράσινο από πεύκα, κυπαρίσσια, πουρνάρια κι άλλα πολλά. Κάπου στο μέσο του δάσους συναντήσαμε κι ένα μικρό σπιτάκι περιτριγυρισμένο από αμπέλια κι οπωροφόρα δέντρα. 

Ο σπιτονοικοκύρης μας συνάντησε καθ' οδών, ένας πρόσχαρος κι ευγενικός κύριος, συνταξιούχος ναυτικός που εγκατέλειψε τον Πειραιά για να 'ρθει στο ησυχαστήριό του, όπως μας είπε: ένα σπιτάκι που το 'χτισε με τα ίδια του τα χέρια. 

Θέλησε να μας φιλέψει σταφύλια ενώ μας έδωσε οδηγίες για τη διαδρομή υποδεικνύοντάς μας κάποιο δύσκολο πέρασμα. Τέλος, μας έδειξε πώς ν' αναγνωρίσουμε τα ίχνη από τ' αγριογούρουνα που τριγυρίζουν το βράδυ στο βουνό και μας ευχήθηκε καλή συνέχεια. 

Περπατώντας πια εντελώς μόνοι για πολλή ώρα μας ξάφνιασε ο ήχος μιας παιδικής, κοριτσίστικης φωνής που τραγουδούσε παιδικά τραγούδια, αλλά δεν μπορέσαμε να την εντοπίσουμε. Φαίνεται ήταν χωμένη κάπου μέσα στα χωράφια κι έτσι συνεχίσαμε ακάθεκτοι το περπάτημα. Κοντεύοντας πια τα 1.000 μέτρα υψόμετρο το τοπίο θύμιζε περισσότερο ηπειρωτικό παρά νησιωτικό. Ο Βασίλης αναγνώρισε τα δάση από μαύρη πεύκη, σαν αυτά που υπάρχουν και στα μέρη του, στα χωριά της Κόνιτσας. Φύση οργιώδης, με το βλέμμα μας να καταγράφει όσο περισσότερα μπορούσε να διακρίνει. Το μόνο που δεν φαινόταν ήταν η κορυφή! Ένα κόκκινο αγροτικό αυτοκίνητο κάποια στιγμή μας προσπέρασε και η γυναίκα οδηγός μας χαιρέτησε μ' ένα κορνάρισμα. Μετά από κάμποση ώρα πέντε έξι σκυλιά φάνηκαν από μια στροφή κι έρχονταν καταπάνω μας γαυγίζοντας συνεχώς. 

Από πίσω ένα κοριτσάκι -εκείνο που προφανώς είχαμε ακούσει να τραγουδάει- έτρεχε και τους φώναζε για να τα συγκρατήσει, ενώ μας καθησύχαζε λέγοντάς μας ότι ήταν άκακα. Να 'σου κι η μαμά, η κυρία που μας είχε κορνάρει. Γνωριστήκαμε και μας εξήγησαν ότι λίγο πιο κάτω είχαν το μαντρί με τα γίδια τους. Πιάσαμε την κουβέντα κι αρχίσαμε να μιλάμε για το βουνό, τη Φύση και τη ζωή στο χωριό. 

Ξαφνιάστηκαν που μας είδαν να περπατάμε το μονοπάτι τέτοια εποχή, μιας και το καλοκαίρι είναι πιο δημοφιλές. Τέλος, μας είπαν ότι κοντεύαμε πια για το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Το κοντά βεβαίως ήταν σχετικό, γιατί η πλαγιά ήταν απότομη και η ανηφόρα μεγάλη. Το έδαφος άλλαξε εντελώς και φαινόταν σχετικά άγονο και πετρώδες, με τα πεύκα να προβάλλουν σε συστάδες εδώ κι εκεί. 

Η ελαφριά συννεφιά έκανε παιγνίδισμα με τις αχτίδες του ήλιου, που κάπου κάπου ξεπρόβαλλαν. Καθοδόν, μας προσπέρασαν και δύο ποδηλάτες βουνού, Γερμανοί απ' ότι καταλάβαμε που έκαναν παρόμοια διαδρομή. Εκείνοι βέβαια είχαν ήδη φτάσει στην κορφή και κατηφόριζαν. 

Μπήκαμε πια κι εμείς στην τελική ευθεία, στην αλπική ζώνη του βουνού. Προσπεράσαμε δυο μεγάλα ραντάρ και κάπου στο βάθος φάνηκε το λευκό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. 

Μοναχικό και λιτό να στέκει εκεί με μια μεταλλική ελληνική σημαία μονίμως ανοιχτή. Θαυμάσαμε το τοπίο και βιώσαμε αυτό το περίεργο αίσθημα, που ενώ πρακτικά είσαι μόνος σου, μόνο μόνος δε νοιώθεις. 

Μέρος του συνόλου, μικρό κομμάτι μιας μεγαλύτερης ύπαρξης, ρουφούσαμε το κάθε τι που κατέγραφε το μάτι μας. Κάπου στο βάθος ξεχώριζαν τα γύρω νησιά. Αρκοί, Αγαθονήσι, Φούρνοι, Ικαρία και Πάτμος. Θαρρείς και ίπταντο στον ουρανό και φαίνονταν σαν σύννεφα στον ουρανό. 

Αφού εξερευνήσαμε την περιοχή καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Το χρειαζόμασταν άλλωστε, μετά από δυόμιση ώρες συνεχούς ανάβασης. Οι απρόσμενες συναντήσεις ωστόσο, δεν σταμάτησαν να μας εκπλήσσουν. Δύο ακόμη λουλούδια στο διάβα μας, δύο κρινάκια που στα μάτια μας έμοιαζαν με κάποιο είδος κρόκου. 

Εντυπωσιακό να επιβιώνουν σ' αυτό το βραχώδες περιβάλλον και ν' αντέχουν στις αντίξοες συνθήκες της κορυφής του βουνού, παρά την ντελικάτη τους μορφή. 

  

Για την επιστροφή επιλέξαμε ένα φαρδύ, δασικό δρόμο, συνεχόμενη κατηφόρα που εν τέλει φάνηκε πιο κουραστική! Ενθουσιασμένοι απ' τη νέα μας εμπειρία μιλούσαμε όλη την ώρα για όσα είδαμε, όσα βιώσαμε κι όσα γνωρίσαμε. 

Ανεβήκαμε σε κορυφή βουνού με τα πόδια για πρώτη φορά και ήμασταν τυχεροί με τις καιρικές συνθήκες. 

Πραγματικά το τοπίο ήταν μαγευτικό  κι ο ανοιχτός ορίζοντας μας χάρισε μόνο όμορφες εικόνες.

Σας αποχαιρετώ και σας εύχομαι καλό μήνα!

Ευγενία