Οι καταρράκτες της Σάμου.

Γεια χαρά σε όλους σας!

Σκοπός της σημερινής ανάρτησης είναι να σας προσφέρω λίγη δροσιά, αυτή άλλωστε που αναζητούμε λίγο πολύ όλοι μας τις τελευταίες μέρες. Σίγουρα στη Σάμο οι θερμοκρασίες δεν ήταν τόσο υψηλές, αλλά όπως και να 'χει μια απόδραση σε καταρράκτες στα τέλη του Ιούνη ακούγεται δελεαστική! 

Και μπορεί οι καταρράκτες στο Καρλόβασι να είναι οι πιο γνωστοί του νησιού, υπάρχει όμως κι εκείνος στο χωριό Άμπελος και φτάνει κανείς εκεί ακολουθώντας την πεζοπορική γραμμή 19Α. Εμείς αρχίσαμε σχετικά νωρίς για ν' αποφύγουμε την πολλή ζέστη όσο θα περπατούσαμε και πραγματικά τα δέντρα μας προσέφεραν πολύ καλή σκιά σε μεγάλο κομμάτι της διαδρομής. 

Καθώς περπατούσαμε, εντελώς αναπάντεχα θυμήθηκα ότι λίγα χρόνια πριν, την τελευταία Κυριακή του Ιούνη του 2017 περπατούσαμε εν μέσω καύσωνα στο Λασίθι αναζητώντας τον καταρράκτη στο φαράγγι του Ρίχτη. Μια εμπειρία που πυροδότησε και την αγάπη μας για την πεζοπορία.   

Το τοπίο προσέφερε εξαιρετική θέα και η Φύση είχε αρχίσει πια να φοράει τα καλοκαιρινά της. Από τα αμπέλια κρέμονταν μικρά τσαμπιά σταφύλι, ελάχιστα ήταν τα ανθισμένα αγριολούλουδα, κυρίως συναντούσαμε εδώ κι εκεί τα κίτρινα λουλουδάκια του φλόμου και κι εκείνα της ρίγανης, στα οποία δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση οι πεταλούδες και τ' άλλα ζουζούνια. 

Όσο κοντεύαμε να φτάσουμε στη διαδρομή μας τόσο συναντούσαμε μικρά ρυάκια και λιμνούλες νερού, καταφύγιο δροσιάς για κάθε λογής ζουζούνι, ενώ η βοή του καταρράκτη έφτανε στ' αυτιά μας. Τώρα πια περπατούσαμε ανάμεσα στα δέντρα κι αφού ανεβήκαμε μια σχετικά μεγάλη ανηφόρα για λίγα μέτρα βρεθήκαμε σ' ένα ξέφωτο κι αντικρύσαμε τον καταρράκτη. 

Ήταν εκεί, μια ωραία κι επιβλητική όαση δροσιάς, με το νερό να κατεβαίνει ορμητικό και το σταθερό βουητό να κυριαρχεί δημιουργώντας μια αίσθηση χαλάρωσης. Ένα ζευγάρι μεσηλίκων Γερμανών που μας είχε προσπεράσει πιο πριν, όσο εμείς φωτογραφίζαμε πεταλούδες, καθόταν σ' ένα παγκάκι και θαύμαζε το τοπίο. Εμείς πήγαμε κατευθείαν στη μικρή λιμνούλα που σχηματιζόταν για να δροσιστούμε και να γευτούμε το θέαμα από κοντά. Το νερό δεν ήταν πολύ, όπως ενδεχομένως την Άνοιξη, αλλά και πάλι το θέαμα ήταν εκπληκτικό. 

Και βέβαια εδώ κι εκεί να πετάνε πεταλούδες, λιβελούλες κι άλλα που δεν αναγνωρίζαμε. Η φωτογραφική μηχανή βγήκε και πάλι από το σακίδιο προσπαθώντας ν' απαθανατίσω την ομορφιά που πρόβαλε μπροστά μας. 

white admiral butterfly

Κάποιες πεταλούδες ήταν εντυπωσιακά μεγάλες και πετάριζαν ανά ζεύγη γύρω από τη λιμνούλα. 

Άλλες κάθονταν κρυμμένες ανάμεσα σε ξερά φύλλα καμουφλαρισμένες χωρίς να τραβάνε την προσοχή.

Μερικές τις αναγνωρίσαμε κιόλας. Και λίγο προτού φύγουμε ο Βασίλης εντόπισε μια τεράστια σαύρα στην κορφή μιας μεγάλης πέτρας. Ήταν τόσο μεγάλη που στην αρχή την πέρασα για φίδι και το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω τρέχοντας!!   

Μια ώρα καθίσαμε περίπου, εγώ κυρίως φωτογραφίζοντας κι ο Βασίλης απολαμβάνοντας το τοπίο. Φεύγοντας νιώθαμε την ευεργετική δύναμη του νερού πάνω μας. Απολύτως χαλαρωμένοι και μ' ένα αίσθημα αναζωογόνησης και ικανοποίησης πήραμε το μονοπάτι ανάποδα με προορισμό τη θάλασσα.

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία