Καθημερινή τσάντα με πιέτες και κλείσιμο με φερμουάρ.

 Γεια χαρά σε όλη την παρέα! 

Στην εκπνοή αυτού του μήνα ήθελα να σας δείξω μια τσάντα που έραψα πριν λίγες μέρες. 

Κι αν σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί πριν ένα χρόνο σας παρουσίασα εκείνη που είχα φτιάξει για την αδερφή μου. Κομψή κι άνετη, το αρχικό πατρόν προτείνει κλείσιμο με μαγνητικό κουμπί, αλλά εγώ ήθελα να την κάνω να κλείνει με φερμουάρ. 

Το σκεφτόμουν από δω, το σκεφτόμουν από κει, εννοείται ότι ήθελα να κάνω τη λιγότερη δυνατή δουλειά και προσπαθούσα να σκεφτώ διάφορες πατέντες. Κοίταζα και την τελευταία τσάντα της Ρένας που είχε φτιάξει τόσο ωραία το εσωτερικό της και προσπαθούσα να μηχανευτώ κάτι. 

Τελικώς, το πήρα απόφαση ότι πατέντα χωρίς δουλειά δε γίνεται κι έτσι πήρα μολύβι, μεζούρα και χαρτί κι άρχισα να ξανασχεδιάζω το πάνω κομμάτι της τσάντας. Κι εκεί που πίστευα ότι τα πήγαινα καλά, την πρώτη φορά έβαλα το φερμουάρ να κοιτάζει προς τα κάτω... Τα σχόλια περιττά, ανέλαβε το ξηλωτήρι, προσπάθησα να μάθω από τα λάθη μου και να σκέφτομαι διπλά προτού κάνω το παρακάτω βήμα. 

Για τη φόδρα χρησιμοποίησα το λουλουδάτο, βαμβακερό ύφασμα σε συνδυασμό μ' ένα απαλό λιλά και πολύ μου άρεσε αυτή η λεπτομέρεια, μιας και σπάει το μαύρο του εξωτερικού καμβά! Για το λουρί χρησιμοποίησα έτοιμο συνθετικό ιμάντα και τον προσάρμοσα ώστε ν' αυξομειώνεται το μήκος του. Μπορείτε να δείτε κι εδώ βήμα βήμα πώς φτιάχνεται.

Σήμερα βρήκαμε λίγο χρόνο και βγήκαμε στη γειτονιά για φωτογράφιση.

Ο Βασίλης, πάντα με υπομονή, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, ακόμη κι όταν όλες οι λήψεις μου φαίνονταν χάλια και σκοτεινές! 

Πραγματικά, βρισκω πολύ πρακτική κι όμορφη τη νέα τσαντούλα μου. Ήδη την έχω χρησιμοποιήσει δυο τρεις φορές και είναι ευρύχωρη κι ελαφριά. 

Σίγουρα θα φτιάξω κι άλλες, ειδικά τώρα που βρήκα τον τρόπο να της προσαρμόσω φερμουάρ. 

Σας αποχαιρετώ και σας εύχομαι καλό μήνα!

Ευγενία