Το πρώτο μου σακίδιο: επίσημη φωτογράφιση.

Γεια χαρά σε όλους σας!

Αυτά τα σακίδια πόσο μόδα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια! Χάνοντας πια τον πολύ αθλητικό τους χαρακτήρα, φοριούνται όλες τις ώρες. Και πώς όχι, αφού είναι τόσο ξεκούραστα στο κουβάλημά τους. 

Εδώ και καιρό άνοιξα ένα φάκελο στο pinterest αφιερωμένο μόνο σε τσάντες και όταν η Ευαγγελία μου δώρισε τα υφάσματα είχα την τέλεια ευκαιρία να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και στα σακίδια. 

Βρήκα ένα συμπαθέστατο πατρόν στον φάκελό μου που έπρεπε ν' αγοράσω κι αφού το εκτύπωσα άρχισα τη νέα μου περιπέτεια. 

Το πατρόν τελικώς αποδείχθηκε απαιτητικό, με πολλές λεπτομέρειες για να προσέξω και πολλά στάδια μέχρι την τελική του σύνθεση. Βέβαια, είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω και νέες τεχνικές, φτιάχνοντας για παράδειγμα την τσέπη στην πλάτη του σακιδίου. 

Επίσης, για πρώτη φορά χρησιμοποίησα μεταλλικά καψούλια για το κλείσιμο της τσάντας. μέσα από τα οποία περνάει το κορδόνι για να κλείσει η τσάντα. Ευτυχώς, στο κατάστημα ραπτικών της γειτονιάς μου αναλαμβάνουν να τοποθετήσουν καψούλια, πιρτσίνια κι όλα τα συναφή μεταλλικά στοιχεία σε λογικές τιμές κι έκαναν πολύ καλή δουλειά.

Τέλος, για να προσθέσω παραπάνω ενδιαφέρον στο τελικό αποτέλεσμα χρησιμοποίησα λίγο δέρμα που είχα από τα μαθήματα βιβλιοδεσίας. Ετσι, το καπάκι και ο πάτος έγιναν με το πορτοκαλί δέρμα, το οποίο νομίζω ταίριαξε πολύ όμορφα με το ριγέ ύφασμα. Για το ράψιμό του χρησιμοποίησα ειδική βελόνα ραπτομηχανής για δέρμα για  πιο άνετο ράψιμο του υλικού. 

Το σακίδιο ήδη...κατασχέθηκε και χρησιμοποιείται σε καθημερινή βάση. Τώρα που πήρα τον αέρα του πολύ θα ήθελα να φτιάξω άλλο ένα αν και τρώει κάμποσο ύφασμα χωρίς να του φαίνεται!

Σας αποχαιρετώ και σας εύχομαι καλό Νοέμβρη. 

Ευγενία