Στις τσαντούλες λέμε πάντα ναι!!!

Γεια χαρά σε όλους!

Να το και το δεύτερο τσαντάκι. Ένα τσαντάκι που είχα αρχίσει να φτιάχνω πριν δυο χρόνια παράλληλα με εκείνο που έφτιαχνα για την ανηψιά του Βασίλη, αλλά έμεινε ανολοκλήρωτο για ένα σωρό λόγους. 

Ευτυχώς, πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τριγύριζε αυτή η εκκρεμότητα και να που επιτέλους πήρε το τελικό του σχήμα. 

Ομολογώ ότι ο βασικός λόγος που δεν το είχα προχωρήσει στην κατασκευή ήταν η φόδρα του. Επί της ουσίας τη φτιάχνεις σχεδόν ακριβώς όπως το τσαντάκι και στο τέλος τη ράβεις με το χέρι κάτω από το φερμουάρ. 

Η αλήθεια είναι ότι αν και είχα αγοράσει το πατρόν, κατά τη γνώμη μου η κατασκευή της φόδρας είναι ελαττωματική γιατί κάνει πάρα πολλά μπόλικα. Έχοντας αυτό υπόψη έκανα κάποιες μεταποιήσεις φτιάχνοντας τη δική μου μπλε τσάντα. 

Αν παρατηρήσετε, οι διαφορές είναι σημαντικές: στον τρόπο ραψίματος του φερμουάρ, στο φοδράρισμα της τσάντας, ακόμη και στο περίγραμμα, μιας και η σημερινή είναι τετράγωνη ενώ η άλλη έχει μικρές καμπύλες στις γωνίες. 

Παρά την μπόλικη φόδρα, παραμένει μια γλυκιά κι ευρύχωρη τσαντούλα, μ' ένα όμορφο ύφασμα σε αγαπημένες αποχρώσεις! Για τον ιμάντα ταλαιπωρήθηκα μιας και δεν μπόρεσα να βρω κάτι καλύτερο. Έτσι, αποφάσισα να διακοσμήσω με μωβ ρέλι ένα βαμβακερό ιμάντα σε φυσικό χρώμα για να σπάσει η ασπρίλα και να δώσει λίγο χρώμα. 

Σήμερα καταφέραμε να τη φωτογραφίσουμε γυρνώντας από την πρωινή μας βόλτα. Τι λέτε, λοιπόν; Πάντα δεν υπάρχει χώρος για ένα ακόμη χειροποίητο τσαντάκι!

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία