Η Λευκάδα των καλοκαιρινών διακοπών μας.

Οι φετινές διακοπές θα μας μείνουν αξέχαστες. Όχι γιατί κάναμε κάτι τρομερό ούτε γιατί γνωρίσαμε νέους τόπους, αλλά γιατί επιστρέψαμε στην αγκαλιά της όμορφης ιδιαίτερης πατρίδας μας κι αυτό ήταν κάτι ξεχωριστό από μόνο του. Αυτό που αναζητούσαμε ήταν η απόλυτη ηρεμία, η κουβεντούλα με τους αγαπημένους μας, οι αυθόρμητες βραδινές συναντήσεις με φίλους που είχαμε να δούμε πολύ καιρό. Και βέβαια ένα τοπίο που δε χορταίνεις ν' ατενίζεις. 

Πολλοί είναι λάτρεις του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου, αλλά εμείς που έχουμε γεννηθεί στο Ιόνιο απολαμβάνουμε τις υπέροχες άπνοιες του Αυγούστου, τις ήρεμες θάλασσες, το καταπράσινο τοπίο κι έναν ήλιο που μας ζεσταίνει και μας τρέφει τις ψυχές. 

Πραγματικά, φέτος επί της ουσίας δεν κάναμε τίποτε. Ούτε παραλία δεν αλλάξαμε. Ωστόσο δώσαμε χρόνο στους εαυτούς μας. 

Χαρήκαμε τ' ανήψια μας, παρατηρήσαμε και θαυμάσαμε τα πουλιά που φιλοξενούσε η λιμνοθάλασσά μας: αργυροτσικνιάδες, έναν πελεκάνο κι ένα κύκνο και κάποια άλλα που δεν μπορούσαμε να τα δούμε καλά. 

Φυσικά ανταμώσαμε με τη γάτα μας, την Κιουρί, που είχαμε να δούμε από τα Χριστούγεννα και που μας είχε λείψει τόσο πολύ. 

Αλλά γνωρίσαμε κι ένα νέο απόκτημα...ένα γατάκι που περιέσωσε ο πατέρας μου, την αξιολάτρευτη Μπουμπού, η οποία είναι πολύ φιλική και χαδιάρα. Δεν σας κρύβω ότι η Κιουρί έχει λίγα νεύρα με τη νέα παρέα αλλά ελπίζουμε να τα βρούνε στο τέλος! 

Καλοκαίρι στη Λευκάδα σημαίνει και ψάρεμα με τη βάρκα του μπαμπά. Πλέον κι ο Βασίλης έχει γίνει νησιώτης δίπλα μας κι όχι μόνο ψαρεύει αλλά δε χάνει την ευκαιρία να χαράσσει και την πορεία μας. Βαρκάρης πραγματικός! 

Ακόμα και τη βροχή που έπεσε μια ολόκληρη μέρα την καλοδεχτήκαμε! Μας δρόσισε έστω και για λίγο, μας έδωσε την ευκαιρία να μυρίσουμε το χώμα και να βγάλουμε φωτογραφίες με ιδιαίτερο φως. 

Κι έπειτα, τα λουλούδια της μαμάς αναζωογονήθηκαν και μας πόζαραν ακόμα πιο λαμπερά. 

Τί να πω, ενώ εμείς πλέον έχουμε αναπτύξει μια ιδιότυπη τέχνη στο να ξεραίνουμε το καθετί, οι κήποι της μαμάς είναι πάντα ανθηροί κι ακμαίοι. 

Τελικώς, νομίζω ότι όλα οφείλονται στο βρόχινο νερό... 

Βέβαια, δεν έλειπαν και οι αναπάντεχες εκπλήξεις όπως μια βραδιά κλασσικής μουσικής στο κηποθέατρο του Άγγελου Σικελιανού με μια ορχήστρα νέων από τη Βαυαρία. 

Έτσι κύλισαν δέκα όμορφες μέρες και ήταν η πρώτη φορά που δεν παραπονεθήκαμε για το πόσο γρήγορα πέρασαν. Και καθώς φεύγαμε για την Αθήνα ένα εικαστικό θέαμα σ' ένα κομμάτι της λιμνοθάλασσας μας αποχαιρετούσε...

Άλλους υποδεχόταν κι άλλους ξεπροβόδιζε κι εμείς πλέον απομακρυνόμασταν γεμάτοι χαρά και προσμονή για τη νέα επιστροφή. Έτσι δε γίνεται άλλωστε με τα μέρη που αγαπάμε βαθιά;

Φιλιά πολλά, 

Ευγενία