Περπατώντας στο κουναβιανό φαράγγι

Γεια χαρά σε όλους και χρόνια πολλά! 

Για τις γιορτές του Πάσχα αποφασίσαμε να παραμείνουμε στην Κρήτη κι έτσι τη Δευτέρα του Πάσχα είχαμε την ιδέα να κάνουμε ένα πικ-νικ στην εξοχή. Ο Βασίλης ανακάλυψε ότι υπάρχει ένα φαράγγι στο δρόμο προς το χωριό Μυρτιά (το χωριό του Καζαντζάκη) οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε και λίγη πεζοπορία. 

Αφού παρκάραμε το αυτοκίνητο σε μια απλωσιά βρήκαμε το βελάκι που μας έδειχνε το δρόμο για το κουναβιανό φαράγγι. Εμείς το πήραμε από το τρίτο χμ. κι αρχίσαμε το περπάτημα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες το φαράγγι αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης διαδρομής και είναι βατό κι εύκολο στο να το περπατήσεις. 

Απ' ότι καταλάβαμε μάλλον ήμασταν από τους πρώτους που το διάβαιναν για φέτος μιας και τα χορτάρια ήταν πολύ ψηλά κι απάτητα. Αυτό βέβαια, είχε και την ομορφιά του αφού η φύση  ήταν οργιώδης! 

Φαίνεται ότι ο δήμος ή κάποιος άλλος φορέας είχε μεριμνήσει στο παρελθόν ώστε η διαδρομή να είναι εύκολη κι ασφαλής αφού υπάρχουν ξύλινες κουπαστές και γεφυράκια ό,που είναι αναγκαίο. Βέβαια, σε πολλά σημεία πλέον είναι παραμελημένα και κατεστραμμένα.   

Στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας μας δεν υπήρχαν απότομες κλίσεις οπότε μπορούσαμε να παρατηρούμε τη φύση και να βλέπουμε λογιών λογιών δέντρα. 

Μάλιστα, υπήρχαν πολλές συκιές αρσενικές, ό,τι πρέπει για γλυκό συκαλάκι!!! Επίσης, κάπου κάπου ακούγαμε τα πουλάκια που μάλλον τους χαλάγαμε την ησυχία και προσπαθούσαν να φύγουν μακρυά μας... 

Διάφορα λουλούδια συναντήσαμε όπως αυτά τα λευκά κυκλάμινα, που μου έκαναν εντύπωση μιας και στη Λευκάδα βγαίνουν το Φθινόπωρο με τις πολλές βροχές! 

Κι αυτό εδώ μου έκανε τη χάρη να το φωτογραφίσω, αν και δεν ξέρω πώς το λένε είναι υπέροχο. 

Σιγά σιγά αρχίσαμε την ανάβαση του φαραγγιού, εκεί κοντά στο έκτο χμ. και τα σκαλάκια και οι κουπαστές ήταν πολύ βοηθητικά καθώς και τα ασπροκόκκινα σημάδια του μονοπατιού. 

Αρχίσαμε ν' ακούμε από μακρυά και τα νερά από το ρεματάκι να κελαρύζουν και περιμέναμε με προσμονή να το συναντήσουμε αλλά δυστυχώς μας περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. 

Το νερό θολό, ύποπτα θολό και λίγο πιο ψηλά σε ένα καταρράχτη που δημιουργούταν, τα νερά άφριζαν και δημιουργούσαν σαπουνάδες... Φυσικά και η οσμή που διαχεόταν μας απογοήτευσε. Έτσι, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Μετά από σχεδόν τέσσερις ώρες περπατήματος ήρθε και η ώρα του πικ-νικ. Βρήκαμε ένα ωραίο σημείο μέσα σ' ένα χωράφι με ελιές, με θέα εξαιρετική τους ηρακλειώτικους αμπελώνες κι απολαύσαμε το μεσημεριανό μας. 

Κάποια στιγμή εντοπίσαμε κι ένα γεράκι που πετούσε και ρέμβαζε κι αυτό κάτω από το ζεστό κρητικό μεσημέρι. 

Όπως βλέπετε, η φύση στα καλύτερα της. Με τις ελιές και τ' αμπέλια να ετοιμάζονται για την ανθοφορία τους. Δεν υπάρχει τίποτε πιο αναζωογονητικό από μια βόλτα στη φύση. 

Σας εύχομαι καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε, 

Ευγενία