Καλοκαιρινή απόδραση στο χωριό Δροσοπηγή Κονίτσης

Γεια σας και πάλι καλοί μου φίλοι! 

Σας έχω ξαναμιλήσει άραγε για τη Δροσοπηγή, ένα από τα πολλά μαστοροχώρια της επαρχίας Κόνιτσας; Είναι το χωριό του Βασίλη κι όποτε είμαστε στη Λευκάδα δε χάνουμε την ευκαιρία να το επισκεφτούμε. Και τί καλύτερο να βρεθείς εκεί μέσα στο κατακαλόκαιρο για ν' απολαύσεις τα όμορφα δάση της περιοχής και να ξεφύγεις από τον καύσωνα των πεδινών! 

Έτσι λοιπόν, λίγο πριν το Δεκαπενταύγουστο αποδράσαμε από την πολύβουη και ζεστή Λευκάδα για να βρεθούμε σε ένα τοπίο απόλυτης χαλάρωσης και ηρεμίας. Το όμορφο, πετρόχτιστο χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 1.050 μ., οπότε καταλαβαίνετε ότι η φύση που το περιτριγυρίζει οργιάζει. Απέραντα δάση από έλατα, μαύρη πεύκη, βελανιδιές, οξιές θαμνώδη κέδρα, κρανιές και άλλα πολλά δημιουργούν ένα απέραντο πράσινο τοπίο προς εξερεύνηση. 

Τί καλύτερο για μας που αγαπάμε την πεζοπορία. Φορέσαμε τ' αθλητικά μας και πήραμε το βατό μονοπάτι που πάει για το βουνό. Η φωτογραφική μηχανή δε σταμάτησε λεπτό. Μα πώς ν'αντισταθούμε άλλωστε σε αυτά τα τοπία που πραγματικά δεν τα συναντάμε εύκολα!

Η δε θέα προς τα βουνά του Γράμμου, τον Σαραντάπορο -τον παραπόταμο του Αωού- και το Βόιο της Κοζάνης ήταν καθηλωτική. Βοηθούσε σαφώς η καθαρή ατμόσφαιρα και το φρέσκο κι αναζωογονητικό αεράκι. 

Η φύση που περιβάλει τη Δροσοπηγή είναι μαγευτική, αλλά και το ίδιο το χωριό είναι τόσο ενδιαφέρον, καλοφτιαγμένο και περιποιημένο. Μπορεί το χειμώνα να κατοικείται από λιγοστούς μόνιμους κατοίκους, είναι ωστόσο προορισμός κυνηγών μιας και η παρθένα φύση φιλοξενεί αγριογούρουνα, λαγούς κι όχι μόνο. Λύκοι, αλεπούδες, σκίουροι, κουνάβια, νυφίτσες κι αρκούδες κυκλοφορούν ανέμελα μέσα σ' ένα καλά διατηρημένο φυσικό τοπίο.

Μάλιστα τις μέρες που βρεθήκαμε εκεί όλοι μιλούσαν για μια

αρκούδα με δυο αρκουδάκια που προσέγγιζαν τη νύχτα τα περίχωρα για να φάνε τους καρπούς από τις τριγύρω κορομηλιές σπάζοντας τα κλαδιά των δέντρων. Μάλλον βρήκαμε κι λίγα ίχνη σε μια απογευματινή μας βόλτα. 

Το καλοκαίρι το χωριό βιώνει μεγάλες στιγμές, αφού τα σπίτια ξανανοίγουν και γεμίζουν με κόσμο. Τα παραδοσιακά πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου διαρκούν τρεις μέρες και η κεντρική πλατεία γίνεται και πάλι το σημείο συνάντησης των χωριανών. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο χωριό μια βόλτα στην παλαιότερη εκκλησία, τον Άγιο Αθανάσιο,  είναι αγαπημένη συνήθεια. 

Χτισμένη στον πάνω μαχαλά, εκεί που ουσιαστικά αρχίζει το

δάσος ένα κόκκινο, ξύλινο παγκάκι στέκει σαν ένα μοναχικό καλλιτέχνημα. Λίγο πιο κάτω το πατρικό σπίτι της γιαγιάς του Βασίλη, πλέον ερειπωμένο με το περίτεχνο λουκέτο να στέκει ακόμα στην πόρτα. 

Αν βρεθείτε ποτέ στη γύρω περιοχή των Ιωαννίνων σας συστήνω να κάνετε μια βόλτα προς τη Δροσοπηγή και τα άλλα μαστοροχώρια της Κόνιτσας. Σίγουρα όχι τόσο τουριστικά και πολυδιαφημισμένα όπως τα Ζαγοροχώρια, αλλά αυθεντικά και ανοιχτά στους

επισκέπτες! Σας αποχαιρετώ με μια φωτογραφία που δείχνει σε δεύτερο πλάνο το δρόμο προς το χωριό παράλληλα με την κοίτη του Σαραντάπορου ενώ στο βάθος προβάλει το βουνό Βόιο. 

Φιλιά πολλά, 
Ευγενία       

ΥΓ. Δε θα μπορούσα να μη βρω λίγο χώρο και για μια τελευταία φωτογραφία που αποτυπώνει το μεγαλειώδες πευκοδάσος. Αυτό το πράσινο με το γαλάζιο του ουρανού είναι τόσο χαλαρωτικό κι αναζωογονητικό...Ελπίζω να συμφωνείτε μαζί μου!  

 .