Και τα κλειδιά μπαίνουν σε τάξη, το μενού αναρτάται και τα ραντεβού δεν ξεχνιούνται!

Ο Βασίλης μου άφησε ωραιότατη κληρονομιά από το σεμινάριο ξυλογλυπτικής κάτι ωραία ξύλα οξιάς, τα οποία μου έπιαναν χώρο εδώ και πολλούς μήνες! Πήρα απόφαση να τα αξιοποιήσω εγώ μιας κι εκείνος εγκατέλειψε από νωρίς το επίδοξο χόμπι...Η ιδέα ήρθε πανεύκολα, οι προτάσεις για ένα μαυροπίνακα στα μπλογκς πολλές και τα υλικά απλά. Βελατούρα για το αστάρωμα του ξύλου, ακρυλική πράσινη μπογιά, που ήδη διέθετα, μαύρη, πλαστική μπογιά αντί για μπογιά για μαυροπίνακα, αφού δεν βρήκα στο κατάστημα, κομμάτι φελλού και γατζάκια σε ρόλο κλειδοθήκης. 

Αφού οριοθέτησα τους χώρους του μαυροπίνακα-κλειδοθήκη-πίνακα ανακοινώσεων άρχισα το βάψιμο με τη βοήθεια χαρτοταινίας για να κρατώ σωστά τα περιθώρια. Το φελλό τον κόλλησα πανεύκολα με ξυλόκολλα και τα γατζάκια τα ανέλαβε ο Βασίλης, ο οποίος βρήκε και μια...ατέλεια. "Και πού θα βάλεις την κιμωλία"; 

το πριν...

Και ψάχνοντας για λύση βρήκε αυτό το άδειο κουτάκι μουστάρδας. Το βίδωσε πάνω στο ξύλο και η κιμωλία βρήκε το σπίτι της! 

και το μετά

Τον πίνακα τον κρεμάσαμε με δυο καρφάκια σε ένα από τους τοίχους της κουζίνας. Αν και μικρός, μας φαίνεται πολύ χαριτωμένος κι εξυπηρετικός. 

Αν μη τι άλλο, δεν ψάχνουμε τα κλειδιά και η ερώτηση "Τί θα φάμε αύριο;" μετατράπηκε σε "Τί θα φάμε την άλλη εβδομάδα;".