Συντηρούμε φρέσκα κουκιά στην κατάψυξη και φτιάχνουμε κρέμα με κουκιά και δυόσμο.

Γεια χαρά σε όλους σας! 

Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τα κουκιά μας. Είναι από τα πρώτα κηπευτικά που φυτέψαμε με το που αποφασίσαμε να βάλουμε κήπο στο νέο μας σπίτι στην Κέρκυρα. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν τους κάναμε καμιά σπουδαία περιποίηση κι αποδείχτηκαν πολύ ανθεκτικά ακόμα και στις παρατεταμένες παγωνιές που μας έκανε ο καιρός. Αν και είμαστε σε νησί, ήταν εντυπωσιακό το ότι στην περιοχή μας η θερμοκρασία έπεφτε συχνά κάτω από το μηδέν μέσα στο Φλεβάρη και τις αρχές Μάρτη. 

Οι κορυφές τους έγερναν και κάποια λουλούδια μαύριζαν, αλλά με το που έβγαινε ο ήλιος επανέρχονταν. Kάποια φορά που έτυχε να είναι εδώ η μαμά μου μας έδειξε πώς προστάτευαν παλιά τα κηπευτικά φτιάχνοντας ουσιαστικά ένα υπόστεγο από καλάμια ή ό,τι άλλα ξερόκλαδα διέθεταν. 

Στις αρχές του Απρίλη άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα λουβιά και με το που ζέστανε ο καιρός ήταν πολύ εντυπωσιακή η ανάπτυξή τους. Ήδη έχουμε φάει κάμποσες φορές κι επειδή έχουμε ακόμα πολλά για να συγκομίσουμε, μαζέψαμε κάμποσα για να τα συντηρήσουμε στην κατάψυξη για μελλοντική χρήση. Η μέθοδος του ζεματίσματος είναι γρήγορη και απλή κα μπορεί να εφαρμοστεί και στα φασολάκια και τον ξεσπυρισμένο αρακά. 

Για να ζεματίσουμε τα φρέσκα κουκιά αρχικώς τα πλένουμε καλά και προσέχουμε να είναι γερά και χωρίς στίγματα. Τους κόβουμε τις κορυφές κι αφαιρούμε τα πλαϊνά νεύρα από κάθε λουβί. 

Παράλληλα σε μια βαθιά κατσαρόλα βάζουμε νερό και το βράζουμε. Μόλις αρχίζει να κοχλάζει ρίχνουμε μέσα τα κουκιά και τα βράζουμε για 4-5 λεπτά περίπου, μέχρι δηλαδή να μαλακώσουν ελαφρώς. Αν είναι πάρα πολλά τα ρίχνουμε σε δόσεις.  

Σουρώνουμε τα κουκιά σε σουρωτήρι και τ' αφήνουμε να κρυώσουν εντελώς. 

Μετά τα μεταφέρουμε σε σακούλες φαγητού υπολογίζοντας τις μερίδες που θέλουμε να μαγειρεύουμε κάθε φορά. 

Προσπαθούμε να αφαιρέσουμε όσο περισσότερο αέρα μπορούμε από τις σακούλες. Ένα πρακτικό κόλπο είναι να ρουφήξουμε τον

αέρα με ένα πλαστικό καλαμάκι.  

Τα φρέσκα κουκιά παντρεύονται τέλεια με τις αγκινάρες και για να πω την αλήθεια στο σπίτι μας δεν τα μαγειρεύαμε με άλλο τρόπο. Στην Κρήτη ανακαλύψαμε και την κουκόφαβα, η οποία φτιάχνεται με ξερά κουκιά και τρώγεται σαν ορεκτικό και συνοδευτικό σε άλλα πιάτα. Οι Ιταλοί τρέφουν μεγάλη αγάπη στα κουκιά και συχνά τα συνδυάζουν με τυρί πεκορίνο. Σε μια γρήγορη αναζήτηση που έκανα βρήκα δεκαοχτώ διαφορετικές τοπικές συνταγές και χθες δοκίμασα να φτιάξω κρέμα με κουκιά και δυόσμο. Μια εναλλακτική της κουκόφαβας, αλλά με φρέσκα κουκιά. Η συνταγή είναι απλή αν και χρειάζεται λίγη προετοιμασία. 

Υλικά:

250 γρ. σπυριά από κουκιά φρέσκα

ένα μικρό ξερό κρεμμύδι κομμένο σε καρέ

μια σκελίδα σκόρδο κομμένη σε μικρά κομμάτια

λίγο ελαιόλαδο

4-5 φύλλα φρέσκου δυόσμου 

Εκτέλεση:

Αφού ξεσπυρίσουμε τα κουκιά μας με ένα μαχαιράκι αφαιρούμε το κοτσανάκι τους και κάνουμε μια χαρακιά στο περίβλημά τους, όπως φαίνεται και στην εικόνα.

Στο μεταξύ βράζουμε σε ρηχή κατσαρόλα νερό και ρίχνουμε μέσα τα κουκιά. Τα αφήνουμε για 3-4 λεπτά, τα αφαιρούμε με τρυπητή κουτάλα και τα ρίχνουμε σε μπολ με κρύο νερό. Μετά αφαιρούμε το περίβλημα και κρατάμε το εσωτερικό των κουκιών. 

Σε τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το κρεμμύδι με το σκόρδο. Αφού μαλακώσουν προσθέτουμε τα κουκιά, αλάτι και πιπέρι κατά βούληση και λίγο νερό (μισό φλυτζάνι του καφέ) και τ' αφήνουμε να σιγοβράσουν για δέκα λεπτά περίπου μέχρι να μαλακώσουν και να εξατμιστούν τα πολλά υγρά.

Ρίχνουμε όλο το περιεχόμενου του τηγανιού στο μπλέντερ και χτυπάμε καλά. Προσθέτουμε και τα φύλλα δυόσμου και ξαναχτυπάμε. Αν το μείγμα μας είναι πολύ σφιχτό μπορούμε να προσθέσουμε λίγο λάδι ή νερό.  

Η κρέμα τρώγεται υπέροχα με φρυγανισμένο ψωμί και παξιμάδι κι όπως καταλαβαίνετε οι Ιταλοί τη χρησιμοποιούν και ως σάλτσα στις μακαρονάδες τους. Με τον ίδιο τρόπο που σας είχα πει κι εδώ χρησιμοποιώντας τη σκορδαλιά. 

Σας εύχομαι καλή Πρωτομαγιά, 

Ευγενία 

Κοφτό μακαρονάκι με αρακά και μπέικον

Καλημέρα και χρόνια πολλά!

Η πασχαλινή περίοδος έκλεισε με διπλή γιορτή χθες και μ' ένα πραγματικά υπέροχο καιρό που μας αποζημίωσε για την κακοκαιρία της προηγούμενης βδομάδας! Ελπίζω να περάσατε όμορφα αυτές τις μέρες και ν' απολαύσατε τη συντροφιά των αγαπημένων σας. Εμείς, μιας και βρεθήκαμε για πρώτη φορά στην Κέρκυρα, παραμείναμε εδώ κι απολαύσαμε την παρέα πολλών φίλων και συγγενών που προτίμησαν να επισκεφτούν κι αυτοί το νησί για να βιώσουν από κοντά τα δημοφιλή κερκυραϊκά έθιμα του Πάσχα. Έτσι, κάναμε κι εμείς ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. 

Για σήμερα σας έχω μια συνταγή που έφτιαξα για πρώτη φορά χθες και που νομίζω αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε. Αυθεντική, ναπολιτάνικη συνταγή που ανήκει σ' αυτό που ονομάζουν οι Ιταλοί cucina povera, δηλαδή φτωχική ή λιτή κουζίνα, μέσα από την οποία τα απλά υλικά μετασχηματίζονται με μαεστρία κι εξυπνάδα σε γευστικά και θρεπτικά πιάτα. Αν σας ξαφνιάζει ο συνδυασμός, έχετε υπόψη ότι οι Ιταλοί φτιάχνουν και μακαρόνια με φασόλια καθώς και με πατάτες!  

Υλικά για 3-4 μερίδες (4 μικρές, ιταλικές μερίδες ως πρώτο πιάτο):

4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο

1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο

60 γρ. μπέικον κομμένο σε κομμάτια (η παραδοσιακή συνταγή απαιτεί pancetta)

360 γρ. κατεψυγμένος αρακάς

1,5 λίτρα ζεστό νερό ή ζωμός λαχανικών

320 γρ. κοφτό μακαρονάκι ή άλλο παραπλήσιο σχέδιο

50 γρ. παρμεζάνα ή γραβιέρα 

Εκτέλεση:

Βάζουμε το νερό ή το ζωμό σε μικρή κατσαρόλα να ζεσταίνεται.

Σε βαθιά κατσαρόλα περιχύνουμε το λάδι, προσθέτουμε το κρεμμύδι και το μπέικον και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να μαλακώσει το κρεμμύδι και να ροδίσει το μπέικον. 

Προσθέτουμε στη βαθιά κατσαρόλα τον αρακά και 2-3 κουταλιές από το ζεστό νερό, ανακατεύουμε όλα τα υλικά κι αφήνουμε τον αρακά να αχνιστεί για 2-3 λεπτά. 

Αφαιρούμε από τη φωτιά την κατσαρόλα κι αδειάζουμε το μισό μείγμα (κρεμμύδι-αρακάς-μπέικον) στο μπλέντερ. Αλέθουμε μέχρι να γίνουν όλα τα υλικά κρέμα και τα ξαναβάζουμε στην κατσαρόλα, που περιέχει το άλλο μισό του αρακά.

Προσθέτουμε και το κοφτό μακαρονάκι (το οποίο είναι άβραστο) κι ανακατεύουμε καλά.  

Τέλος, προσθέτουμε στη βαθιά κατσαρόλα το μεγαλύτερο μέρος από το ζεστό νερό ή ζωμό, ανακαυτεύουμε καλά κι αυξάνουμε την ένταση της φωτιάς για ν' αρχίσει να βράζει το νερό. Αφού έρθει σε βρασμό, χαμηλώνουμε ελαφρώς την ένταση (πχ. στο 7 αν το μεγαλύτερο είναι το 9) προσθέτουμε αλάτι κι ανακατεύουμε τακτικά μιας και το κοφτό μακαρονάκι έχει την τάση να κολλάει. 

Βράζουμε τα μακαρόνια σύμφωνα με τις οδηγίες της συσκευασίας (εμένα έλεγε 11-13 λεπτά) κι αν δούμε στο μεταξύ ότι σώνεται το νερό της κατσαρόλας ενώ τα μακαρόνια παραμένουν άβραστα, προσθέτουμε από το ζεστό νερό που φυλάξαμε. 

Μόλις βράσουν τα μακαρόνια κι έχει σωθεί το νερό αφαιρούμε την κατσαρόλα απ' τη φωτιά, προσθέτουμε το τριμμένο τυρί κι ανακατεύουμε καλά. Το φαγητό θα πάρει μια υπέροχη, κρεμώδη υφή και είναι έτοιμο για σερβίρισμα! Φάτε το αμέσως για να μη σας κολλήσουν τα μακαρόνια. 

Αυτή την τεχνική του να μαγειρεύουμε τα δημητριακά μέσα στο ζωμό του φαγητού τη χρησιμοποιούμε πολύ στη Λευκάδα, κυρίως όταν φτιάχνουμε θαλασσινά, όπως σουπιές και χταπόδι με ρύζι ή μακαρόνια. Δύο πράγματα πρέπει να έχουμε στο νου. Το ένα είναι να προσθέτουμε το νερό λίγο λίγο, μιας κι αν βάλουμε εξ αρχής πολύ νερό στην κατσαρόλα είναι πιθανό να λασπώσουν τα δημητριακά μέχρι να σωθεί όλο το νερό. Το δεύτερο είναι ότι αυτά τα φαγητά πρέπει να τρώγονται κατευθείαν, γιατί διαφορετικά τα δημητριακά τραβάνε όλη την υγρασία και στο τέλος χάνεται η κρεμώδης υφή του πιάτου. Μπορεί να φαίνεται περίπλοκο αλλά δεν είναι. Μοιάζει με την παρασκευή του ριζότου ή με το κλασσικό γιουβέτσι. Ελπίζω να δοκιμάσετε τη  συνταγή και περιμένω τη γνώμη σας!

Καλή βδομάδα να έχετε, 

Ευγενία  

 

Σκορδαλιά με καρύδια και ψωμί και σπιτικό παξιμάδι

Γεια χαρά σε όλους σας και καλό μήνα. 

Λίγο ετεροχρονισμένα θα σας μιλήσω για αυτή τη σκορδαλιά που έφτιαξα για πρώτη φορά, μιας και η ανάρτηση προοριζόταν για λίγο πριν την 25η Μαρτίου. 

Η αλήθεια είναι ότι η σκορδαλιά είναι ένα παρεξηγημένο έδεσμα λόγω της έντονης μυρωδιάς της, αλλά  αν μη τί άλλο εν μέσω νηστείας είναι ένα ωραιότατο συνοδευτικό. Κι αν εμείς εδώ στα Ιόνια τη φτιάχνουμε πατροπαράδοτα με πατάτα, στο σπίτι του Βασίλη την κάνουν με καρύδια και μπαγιάτικο ψωμί, κρατώντας το δικό τους γιαννιώτικο έθιμο. 

Τα υλικά είναι απλά κι αναμενόμενα: σκόρδα, ψωμί, καρύδια, ξύδι, λάδι, αλάτι. Η συνταγή όμως της πεθεράς μου ήταν με το μάτι και μιας και ήθελα ν' αποφύγω τους πειραματισμούς βρήκα μια συνταγή της Εύης Βουτσινά, όπως παρουσιάστηκε στον Γαστρονόμο και την ακολούθησα. Το μόνο διαφορετικό που έκανα ήταν να βάλω πολύ λιγότερο αλάτι και να προσθέσω λίγο λάδι, αλλά και νερό για ν' αφρατέψει το μείγμα μου. Φαντάζομαι είχα στραγγίσει πολύ το ψωμί και γ' αυτό δεν είχε πολλή υγρασία η παρασκευή μου.  

Η σκορδαλιά ήταν πολύ ωραία και πέρασε και την έγκριση του Βασίλη. Αυτό που είχε όμως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν οι εναλλακτικές χρήσεις που πρότεινε η Εύη Βουτσινά. Αυτό που δοκιμάσαμε ήταν να την χρησιμοποιήσουμε με τα μακαρόνια μας -ως άλλο pesto επί της ουσίας- κι έγιναν εξαιρετικά! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. 

Κάτι άλλο που δοκίμασα για πρώτη φορά στα τέλη Μαρτίου ήταν να φτιάξω σπιτικά παξιμάδια. Είναι γεγονός ότι στην Κρήτη που ήμασταν είχαμε συνηθίσει στο καλό, κρίθινο παξιμάδι που εκτός νησιού σπάνια βρίσκεις. Έτυχε όμως να βρω κρίθινο αλεύρι τις προάλλες και είπα να πειραματιστώ. 

Αφού διάβασα αρκετές συνταγές κατέληξα σε μία όπως παρουσιάζεται σε αυτή την κρητική ιστοσελίδα που εμπιστεύομαι κι από την οποίο έχω δανειστεί κι άλλες συνταγές. Έκανα τη μισή συνταγή για να κάνω πρόβα και η αλήθεια είναι ότι έγιναν πολύ γευστικά. Αυτό που δεν μου πέτυχε πολύ ήταν το φρυγάνισμα, γιατί στο κέντρο είχαν μείνει εν τέλει λίγο μαλακά.    

Και σαν δε μου έφτανε αυτή η συνταγή, μετά δοκίμασα κι εκείνη που προτείνει η Αργυρώ, μια συνταγή με αλεύρι ολικής, μαστίχα και γλυκάνισο. Αυτή τη φορά άφησα τα παξιμάδια περισσότερο χρόνο για να φρυγανιστούν και πραγματικά πέτυχαν. 

Όπως λέει και η Αργυρώ, η παρασκευή παξιμαδιού είναι μια συνηθισμένη διαδικασία. Εγώ ακόμα θυμάμαι τη γιαγιά μου να πλάθει κουλουράκια και παξιμαδοφρυγανιές ανά τακτά διαστήματα. Εμείς από δίπλα τη βοηθάγαμε κυρίως στο πλάσιμο. Όταν έβγαζε τα κουλούρια μετά το πρώτο ψήσιμο τα έλεγε χλωρά. Ήταν μαλακά κι αφράτα και μας άρεσε πολύ να τα τρώμε κι έτσι. Μετά τα αράδιαζε στα μεγάλα ταψιά -τους νταβάδες- για να τα φρυγανίσει σε χαμηλή φωτιά. Κι εκείνα πεντανόστιμα γίνονταν. 

Αν είστε φίλοι του παξιμαδιού σας συστήνω να δοκιμάσετε να φτιάξετε τα δικά σας. Όσο για μένα, νομίζω ότι απέκτησα μια νέα συνήθεια! 

Σας αποχαιρετώ με αυτή την όμορφη πεταλούδα που τριγυρνούσε μέσα στον κήπο μας πριν λίγες μέρες. Πρόκειται για τη Lasiommata megera, μια σχετικά μεγάλη κι εντυπωσιακή πεταλούδα.   

Ευγενία