Confetti patchwork

Γεια χαρά σε όλους σας!

Αφού πέρασαν τέσσερις μήνες μέχρι να ξεπακετάρω τη ραπτομηχανή κι άλλοι δυο μέχρι ν' αποφασίσω να την βάλω μπρος, ήρθε τελικώς το πλήρωμα του χρόνου! Ας όψεται ο Μάης που μας τα έκανε κυριολεκτικά μούσκεμα και μας έκλεισε μέσα με τις αλλεπάλληλες βροχές του, κι έτσι η ραπτομηχανούλα μου υπήρξε γι' αλλη μια φορά η συντροφιά μου, όπως κάνει τα τελευταία έντεκα χρόνια. 

Υπήρξε η σωτηρία μου στη Χίο όταν την πρώτη χρονιά δούλευα σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών μόνο δυο ώρες την εβδομάδα (!!!), υπήρξε η σύμμαχός μου σε όλες τις δημιουργικές περιπέτειες στις οποίες μπήκα προσπαθώντας να μάθω όσα περισσότερα μπορώ και για μια ακόμη φορά γίνεται το αποκούμπι μου και η παρέα για να καταπολεμήσω τη βαρεμάρα που μπορεί να προκύψει. 

Τόσο καιρό ήξερα ότι δεν έπαιρνα απόφαση να ράψω, γιατί το τελευταίο project που είχα αρχίσει στη Σάμο ήταν απαιτητικό και χρονοβόρο κι αυτός ο παράγοντας μου στερούσε το κέφι για ράψιμο. Όμως, πριν δυο βδομάδες αποφάσισα ότι έπρεπε να απενοχοποιηθώ και να μη σκέφτομαι ότι αφήνω κάτι ανολοκλήρωτο κι έτσι, κάνοντας μια βόλτα σ' αυτό το φάκελο του Pinterest έπεσα πάνω σε αυτή τη φωτογραφία. Confetti quilt λέγεται, αυτοσχεδιαστικό και φτιαγμένο με ρετάλια. Φαντάζομαι ότι παίρνει το όνομά του γιατί τα μικρά χρωματιστά κομματάκια υφάσματος μοιάζουν με κομφετί πεσμένα ακανόνιστα πάνω στο άσπρο φόντο του πάτσγορκ. 

Βέβαια, θα μου πείτε, πάλι με ρετάλια θα ασχολούμουν; Κι εκείνο που άφησα στη μέση με ρετάλια είχε να κάνει. Αυτό εδώ όμως έχει μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Δε χρειάζεται μέτρημα, δε χρειάζεται ακρίβεια στα κοψίματα κι έτσι η σύνθεση και το ράψιμο γίνονται με γρήγορο τρόπο. Προτού αρχίσω μελέτησα αρκετά τις φωτογραφίες για να καταλάβω πώς έπρεπε να δράσω ώστε να πετύχω ένα παρόμοιο αποτέλεσμα. 

Κατάλαβα ότι κάθε χρωματιστό ύφασμα πρέπει να πλαισιώνεται από δυο λωρίδες ώστε πάντα ή σχεδόν πάντα να υπάρχει άσπρο ανάμεσα σε δυο χρωματιστά υφάσματα. Αυτό λοιπόν που έκανα ήταν να κόψω αρκετές άσπρες λωρίδες υφάσματος σε διάφορα πάχη, αλλά όχι κάτω από μια ίντσα (2,54 εκατοστά) και μετά έραψα σε κάθε χρωματιστό ύφασμα δυο λωρίδες σχηματίζοντας ορθή γωνία. Τα περιθώρια τα άνοιξα όλα στη μέση όπως σας δείχνω στη φωτογραφία.  

Αφού ετοίμασα κάμποσα, έκοψα τις περίσσιες για να τους δώσω παραλληλόγραμμο σχήμα και άρχισα να τα συνδυάζω μεταξύ τους και να ράβω μεγαλύτερα τετράγωνα ή παραλληλόγραμμα. 

Κάπως έτσι, φτιάχτηκε το πρώτο confetti τετράγωνο κι επειδή μου άρεσε συνέχισα τη διαδικασία. Σε δυο μέρες ράφτηκαν κάμποσα "τετράγωνα" κι ο μόνος κανόνας που ακολουθώ είναι να συμπεριλαμβάνω σε όλα και φωτεινά κι ευχάριστα χρώματα ώστε όταν θα ενωθούν μεταξύ για να δημιουργηθεί μια μεγάλη επιφάνεια να υπάρχει ένα αρμονικό αποτέλεσμα. 

Βλέπετε, ε; Ακόμα δεν έβαλα μπρος κι ονειρεύομαι παπλώματα! Αν σας ενδιαφέρει να δοκιμάσετε κι εσείς κάτι ανάλογο αλλά δε σας ταιριάζει ο τόσος αυτοσχεδιασμός, είδα εν τέλει ότι κυκλοφορεί και πατρόν που μπορείτε ν' αγοράσετε. 

Εγώ, όπως βλέπετε συνεχίζω ακάθεκτη φτιάχνοντας μικρά τετραγωνάκια...

Καλά να περνάτε και καλή βδομάδα!

Ευγενία   

Συντηρούμε φρέσκα κουκιά στην κατάψυξη και φτιάχνουμε κρέμα με κουκιά και δυόσμο.

Γεια χαρά σε όλους σας! 

Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τα κουκιά μας. Είναι από τα πρώτα κηπευτικά που φυτέψαμε με το που αποφασίσαμε να βάλουμε κήπο στο νέο μας σπίτι στην Κέρκυρα. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν τους κάναμε καμιά σπουδαία περιποίηση κι αποδείχτηκαν πολύ ανθεκτικά ακόμα και στις παρατεταμένες παγωνιές που μας έκανε ο καιρός. Αν και είμαστε σε νησί, ήταν εντυπωσιακό το ότι στην περιοχή μας η θερμοκρασία έπεφτε συχνά κάτω από το μηδέν μέσα στο Φλεβάρη και τις αρχές Μάρτη. 

Οι κορυφές τους έγερναν και κάποια λουλούδια μαύριζαν, αλλά με το που έβγαινε ο ήλιος επανέρχονταν. Kάποια φορά που έτυχε να είναι εδώ η μαμά μου μας έδειξε πώς προστάτευαν παλιά τα κηπευτικά φτιάχνοντας ουσιαστικά ένα υπόστεγο από καλάμια ή ό,τι άλλα ξερόκλαδα διέθεταν. 

Στις αρχές του Απρίλη άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα λουβιά και με το που ζέστανε ο καιρός ήταν πολύ εντυπωσιακή η ανάπτυξή τους. Ήδη έχουμε φάει κάμποσες φορές κι επειδή έχουμε ακόμα πολλά για να συγκομίσουμε, μαζέψαμε κάμποσα για να τα συντηρήσουμε στην κατάψυξη για μελλοντική χρήση. Η μέθοδος του ζεματίσματος είναι γρήγορη και απλή κα μπορεί να εφαρμοστεί και στα φασολάκια και τον ξεσπυρισμένο αρακά. 

Για να ζεματίσουμε τα φρέσκα κουκιά αρχικώς τα πλένουμε καλά και προσέχουμε να είναι γερά και χωρίς στίγματα. Τους κόβουμε τις κορυφές κι αφαιρούμε τα πλαϊνά νεύρα από κάθε λουβί. 

Παράλληλα σε μια βαθιά κατσαρόλα βάζουμε νερό και το βράζουμε. Μόλις αρχίζει να κοχλάζει ρίχνουμε μέσα τα κουκιά και τα βράζουμε για 4-5 λεπτά περίπου, μέχρι δηλαδή να μαλακώσουν ελαφρώς. Αν είναι πάρα πολλά τα ρίχνουμε σε δόσεις.  

Σουρώνουμε τα κουκιά σε σουρωτήρι και τ' αφήνουμε να κρυώσουν εντελώς. 

Μετά τα μεταφέρουμε σε σακούλες φαγητού υπολογίζοντας τις μερίδες που θέλουμε να μαγειρεύουμε κάθε φορά. 

Προσπαθούμε να αφαιρέσουμε όσο περισσότερο αέρα μπορούμε από τις σακούλες. Ένα πρακτικό κόλπο είναι να ρουφήξουμε τον

αέρα με ένα πλαστικό καλαμάκι.  

Τα φρέσκα κουκιά παντρεύονται τέλεια με τις αγκινάρες και για να πω την αλήθεια στο σπίτι μας δεν τα μαγειρεύαμε με άλλο τρόπο. Στην Κρήτη ανακαλύψαμε και την κουκόφαβα, η οποία φτιάχνεται με ξερά κουκιά και τρώγεται σαν ορεκτικό και συνοδευτικό σε άλλα πιάτα. Οι Ιταλοί τρέφουν μεγάλη αγάπη στα κουκιά και συχνά τα συνδυάζουν με τυρί πεκορίνο. Σε μια γρήγορη αναζήτηση που έκανα βρήκα δεκαοχτώ διαφορετικές τοπικές συνταγές και χθες δοκίμασα να φτιάξω κρέμα με κουκιά και δυόσμο. Μια εναλλακτική της κουκόφαβας, αλλά με φρέσκα κουκιά. Η συνταγή είναι απλή αν και χρειάζεται λίγη προετοιμασία. 

Υλικά:

250 γρ. σπυριά από κουκιά φρέσκα

ένα μικρό ξερό κρεμμύδι κομμένο σε καρέ

μια σκελίδα σκόρδο κομμένη σε μικρά κομμάτια

λίγο ελαιόλαδο

4-5 φύλλα φρέσκου δυόσμου 

Εκτέλεση:

Αφού ξεσπυρίσουμε τα κουκιά μας με ένα μαχαιράκι αφαιρούμε το κοτσανάκι τους και κάνουμε μια χαρακιά στο περίβλημά τους, όπως φαίνεται και στην εικόνα.

Στο μεταξύ βράζουμε σε ρηχή κατσαρόλα νερό και ρίχνουμε μέσα τα κουκιά. Τα αφήνουμε για 3-4 λεπτά, τα αφαιρούμε με τρυπητή κουτάλα και τα ρίχνουμε σε μπολ με κρύο νερό. Μετά αφαιρούμε το περίβλημα και κρατάμε το εσωτερικό των κουκιών. 

Σε τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε το κρεμμύδι με το σκόρδο. Αφού μαλακώσουν προσθέτουμε τα κουκιά, αλάτι και πιπέρι κατά βούληση και λίγο νερό (μισό φλυτζάνι του καφέ) και τ' αφήνουμε να σιγοβράσουν για δέκα λεπτά περίπου μέχρι να μαλακώσουν και να εξατμιστούν τα πολλά υγρά.

Ρίχνουμε όλο το περιεχόμενου του τηγανιού στο μπλέντερ και χτυπάμε καλά. Προσθέτουμε και τα φύλλα δυόσμου και ξαναχτυπάμε. Αν το μείγμα μας είναι πολύ σφιχτό μπορούμε να προσθέσουμε λίγο λάδι ή νερό.  

Η κρέμα τρώγεται υπέροχα με φρυγανισμένο ψωμί και παξιμάδι κι όπως καταλαβαίνετε οι Ιταλοί τη χρησιμοποιούν και ως σάλτσα στις μακαρονάδες τους. Με τον ίδιο τρόπο που σας είχα πει κι εδώ χρησιμοποιώντας τη σκορδαλιά. 

Σας εύχομαι καλή Πρωτομαγιά, 

Ευγενία 

Κοφτό μακαρονάκι με αρακά και μπέικον

Καλημέρα και χρόνια πολλά!

Η πασχαλινή περίοδος έκλεισε με διπλή γιορτή χθες και μ' ένα πραγματικά υπέροχο καιρό που μας αποζημίωσε για την κακοκαιρία της προηγούμενης βδομάδας! Ελπίζω να περάσατε όμορφα αυτές τις μέρες και ν' απολαύσατε τη συντροφιά των αγαπημένων σας. Εμείς, μιας και βρεθήκαμε για πρώτη φορά στην Κέρκυρα, παραμείναμε εδώ κι απολαύσαμε την παρέα πολλών φίλων και συγγενών που προτίμησαν να επισκεφτούν κι αυτοί το νησί για να βιώσουν από κοντά τα δημοφιλή κερκυραϊκά έθιμα του Πάσχα. Έτσι, κάναμε κι εμείς ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. 

Για σήμερα σας έχω μια συνταγή που έφτιαξα για πρώτη φορά χθες και που νομίζω αξίζει τον κόπο να δοκιμάσετε. Αυθεντική, ναπολιτάνικη συνταγή που ανήκει σ' αυτό που ονομάζουν οι Ιταλοί cucina povera, δηλαδή φτωχική ή λιτή κουζίνα, μέσα από την οποία τα απλά υλικά μετασχηματίζονται με μαεστρία κι εξυπνάδα σε γευστικά και θρεπτικά πιάτα. Αν σας ξαφνιάζει ο συνδυασμός, έχετε υπόψη ότι οι Ιταλοί φτιάχνουν και μακαρόνια με φασόλια καθώς και με πατάτες!  

Υλικά για 3-4 μερίδες (4 μικρές, ιταλικές μερίδες ως πρώτο πιάτο):

4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο

1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο

60 γρ. μπέικον κομμένο σε κομμάτια (η παραδοσιακή συνταγή απαιτεί pancetta)

360 γρ. κατεψυγμένος αρακάς

1,5 λίτρα ζεστό νερό ή ζωμός λαχανικών

320 γρ. κοφτό μακαρονάκι ή άλλο παραπλήσιο σχέδιο

50 γρ. παρμεζάνα ή γραβιέρα 

Εκτέλεση:

Βάζουμε το νερό ή το ζωμό σε μικρή κατσαρόλα να ζεσταίνεται.

Σε βαθιά κατσαρόλα περιχύνουμε το λάδι, προσθέτουμε το κρεμμύδι και το μπέικον και σοτάρουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να μαλακώσει το κρεμμύδι και να ροδίσει το μπέικον. 

Προσθέτουμε στη βαθιά κατσαρόλα τον αρακά και 2-3 κουταλιές από το ζεστό νερό, ανακατεύουμε όλα τα υλικά κι αφήνουμε τον αρακά να αχνιστεί για 2-3 λεπτά. 

Αφαιρούμε από τη φωτιά την κατσαρόλα κι αδειάζουμε το μισό μείγμα (κρεμμύδι-αρακάς-μπέικον) στο μπλέντερ. Αλέθουμε μέχρι να γίνουν όλα τα υλικά κρέμα και τα ξαναβάζουμε στην κατσαρόλα, που περιέχει το άλλο μισό του αρακά.

Προσθέτουμε και το κοφτό μακαρονάκι (το οποίο είναι άβραστο) κι ανακατεύουμε καλά.  

Τέλος, προσθέτουμε στη βαθιά κατσαρόλα το μεγαλύτερο μέρος από το ζεστό νερό ή ζωμό, ανακαυτεύουμε καλά κι αυξάνουμε την ένταση της φωτιάς για ν' αρχίσει να βράζει το νερό. Αφού έρθει σε βρασμό, χαμηλώνουμε ελαφρώς την ένταση (πχ. στο 7 αν το μεγαλύτερο είναι το 9) προσθέτουμε αλάτι κι ανακατεύουμε τακτικά μιας και το κοφτό μακαρονάκι έχει την τάση να κολλάει. 

Βράζουμε τα μακαρόνια σύμφωνα με τις οδηγίες της συσκευασίας (εμένα έλεγε 11-13 λεπτά) κι αν δούμε στο μεταξύ ότι σώνεται το νερό της κατσαρόλας ενώ τα μακαρόνια παραμένουν άβραστα, προσθέτουμε από το ζεστό νερό που φυλάξαμε. 

Μόλις βράσουν τα μακαρόνια κι έχει σωθεί το νερό αφαιρούμε την κατσαρόλα απ' τη φωτιά, προσθέτουμε το τριμμένο τυρί κι ανακατεύουμε καλά. Το φαγητό θα πάρει μια υπέροχη, κρεμώδη υφή και είναι έτοιμο για σερβίρισμα! Φάτε το αμέσως για να μη σας κολλήσουν τα μακαρόνια. 

Αυτή την τεχνική του να μαγειρεύουμε τα δημητριακά μέσα στο ζωμό του φαγητού τη χρησιμοποιούμε πολύ στη Λευκάδα, κυρίως όταν φτιάχνουμε θαλασσινά, όπως σουπιές και χταπόδι με ρύζι ή μακαρόνια. Δύο πράγματα πρέπει να έχουμε στο νου. Το ένα είναι να προσθέτουμε το νερό λίγο λίγο, μιας κι αν βάλουμε εξ αρχής πολύ νερό στην κατσαρόλα είναι πιθανό να λασπώσουν τα δημητριακά μέχρι να σωθεί όλο το νερό. Το δεύτερο είναι ότι αυτά τα φαγητά πρέπει να τρώγονται κατευθείαν, γιατί διαφορετικά τα δημητριακά τραβάνε όλη την υγρασία και στο τέλος χάνεται η κρεμώδης υφή του πιάτου. Μπορεί να φαίνεται περίπλοκο αλλά δεν είναι. Μοιάζει με την παρασκευή του ριζότου ή με το κλασσικό γιουβέτσι. Ελπίζω να δοκιμάσετε τη  συνταγή και περιμένω τη γνώμη σας!

Καλή βδομάδα να έχετε, 

Ευγενία  

 

Σκορδαλιά με καρύδια και ψωμί και σπιτικό παξιμάδι

Γεια χαρά σε όλους σας και καλό μήνα. 

Λίγο ετεροχρονισμένα θα σας μιλήσω για αυτή τη σκορδαλιά που έφτιαξα για πρώτη φορά, μιας και η ανάρτηση προοριζόταν για λίγο πριν την 25η Μαρτίου. 

Η αλήθεια είναι ότι η σκορδαλιά είναι ένα παρεξηγημένο έδεσμα λόγω της έντονης μυρωδιάς της, αλλά  αν μη τί άλλο εν μέσω νηστείας είναι ένα ωραιότατο συνοδευτικό. Κι αν εμείς εδώ στα Ιόνια τη φτιάχνουμε πατροπαράδοτα με πατάτα, στο σπίτι του Βασίλη την κάνουν με καρύδια και μπαγιάτικο ψωμί, κρατώντας το δικό τους γιαννιώτικο έθιμο. 

Τα υλικά είναι απλά κι αναμενόμενα: σκόρδα, ψωμί, καρύδια, ξύδι, λάδι, αλάτι. Η συνταγή όμως της πεθεράς μου ήταν με το μάτι και μιας και ήθελα ν' αποφύγω τους πειραματισμούς βρήκα μια συνταγή της Εύης Βουτσινά, όπως παρουσιάστηκε στον Γαστρονόμο και την ακολούθησα. Το μόνο διαφορετικό που έκανα ήταν να βάλω πολύ λιγότερο αλάτι και να προσθέσω λίγο λάδι, αλλά και νερό για ν' αφρατέψει το μείγμα μου. Φαντάζομαι είχα στραγγίσει πολύ το ψωμί και γ' αυτό δεν είχε πολλή υγρασία η παρασκευή μου.  

Η σκορδαλιά ήταν πολύ ωραία και πέρασε και την έγκριση του Βασίλη. Αυτό που είχε όμως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν οι εναλλακτικές χρήσεις που πρότεινε η Εύη Βουτσινά. Αυτό που δοκιμάσαμε ήταν να την χρησιμοποιήσουμε με τα μακαρόνια μας -ως άλλο pesto επί της ουσίας- κι έγιναν εξαιρετικά! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. 

Κάτι άλλο που δοκίμασα για πρώτη φορά στα τέλη Μαρτίου ήταν να φτιάξω σπιτικά παξιμάδια. Είναι γεγονός ότι στην Κρήτη που ήμασταν είχαμε συνηθίσει στο καλό, κρίθινο παξιμάδι που εκτός νησιού σπάνια βρίσκεις. Έτυχε όμως να βρω κρίθινο αλεύρι τις προάλλες και είπα να πειραματιστώ. 

Αφού διάβασα αρκετές συνταγές κατέληξα σε μία όπως παρουσιάζεται σε αυτή την κρητική ιστοσελίδα που εμπιστεύομαι κι από την οποίο έχω δανειστεί κι άλλες συνταγές. Έκανα τη μισή συνταγή για να κάνω πρόβα και η αλήθεια είναι ότι έγιναν πολύ γευστικά. Αυτό που δεν μου πέτυχε πολύ ήταν το φρυγάνισμα, γιατί στο κέντρο είχαν μείνει εν τέλει λίγο μαλακά.    

Και σαν δε μου έφτανε αυτή η συνταγή, μετά δοκίμασα κι εκείνη που προτείνει η Αργυρώ, μια συνταγή με αλεύρι ολικής, μαστίχα και γλυκάνισο. Αυτή τη φορά άφησα τα παξιμάδια περισσότερο χρόνο για να φρυγανιστούν και πραγματικά πέτυχαν. 

Όπως λέει και η Αργυρώ, η παρασκευή παξιμαδιού είναι μια συνηθισμένη διαδικασία. Εγώ ακόμα θυμάμαι τη γιαγιά μου να πλάθει κουλουράκια και παξιμαδοφρυγανιές ανά τακτά διαστήματα. Εμείς από δίπλα τη βοηθάγαμε κυρίως στο πλάσιμο. Όταν έβγαζε τα κουλούρια μετά το πρώτο ψήσιμο τα έλεγε χλωρά. Ήταν μαλακά κι αφράτα και μας άρεσε πολύ να τα τρώμε κι έτσι. Μετά τα αράδιαζε στα μεγάλα ταψιά -τους νταβάδες- για να τα φρυγανίσει σε χαμηλή φωτιά. Κι εκείνα πεντανόστιμα γίνονταν. 

Αν είστε φίλοι του παξιμαδιού σας συστήνω να δοκιμάσετε να φτιάξετε τα δικά σας. Όσο για μένα, νομίζω ότι απέκτησα μια νέα συνήθεια! 

Σας αποχαιρετώ με αυτή την όμορφη πεταλούδα που τριγυρνούσε μέσα στον κήπο μας πριν λίγες μέρες. Πρόκειται για τη Lasiommata megera, μια σχετικά μεγάλη κι εντυπωσιακή πεταλούδα.   

Ευγενία

Εξερευνώντας την κερκυραϊκή Φύση

 Γεια χαρά σε όλους!

Όπως ξέρετε σε αυτό το μπλογκ αγαπάμε τις πεζοπορίες και δε χάνουμε την ευκαιρία να μοιραζόμαστε μαζί σας όσα εξερευνούμε κι ανακαλύπτουμε στις εξορμήσεις μας. Δυο Κυριακές δεν έβρεξε και καταφέραμε να περπατήσουμε στην περιοχή που βρίσκεται γύρω απ' το σπίτι μας κι έτσι είχαμε τη δυνατότητα να χαρούμε τη Φύση που σιγά σιγά αναγεννάται. 

Μαργαρίτες, ανθισμένες μολόχες, μοβ μούσκαρι κι άλλα αγριολούλουδα έχουν γεμίσει την εξοχή δίνοντας ένα ευχάριστο χρώμα στην ύπαιθρο, η οποία περιβάλλεται κυρίως από βελανιδιές και καστανιές. 

Στις βόλτες μας παρατηρήσαμε για πρώτη φορά ένα είδος άγριας ίριδας σε κίτρινους, πράσινους και μαύρους τόνους, της οποίας το επιστημονικό όνομα είναι Ίρις η κονδυλόριζη ή αλλιώς Hermodactylus tuberosus.

Την πρώτη φορά είδαμε πολύ λίγες στον ίσκιο μιας βελανιδιάς, αλλά μετά εντοπίσαμε πολλές μαζί και πρόκειται για ένα κομψό λουλούδι. Στο ίδιο σημείο ανακαλύψαμε και ανθισμένα γιούλια, ή αλλιώς μενεξέδες. 

Παρά του ότι τα ανθάκια τους είναι τόσο μικρά, το έντονο χρώμα τους δεν περνά απαρατήρητο. Γενικώς, τα γιούλια αγαπάνε την υγρασία οπότε το κλίμα της Κέρκυρας ταιριάζει γάντι σε αυτό το φυτό. 

Τέλος, εντελώς συμπτωματικά ανακαλύψαμε έναν ελλέβορο, τον οποίο αναγνώρισε αρχικώς ο Βασίλης. Όπως διαβάσαμε, στην Ελλάδα φυτρώνει μόνο αυτό το είδος με τα κιτρινοπράσινα λουλούδια κι ονομάζεται Ελλέβορος ο κυκλόφυλλος ή αλλιώς Helleborus cyclophyllus. Γνωστός κι ως Αγλέορας, εμφανίζεται στις αρχές της Άνοιξης στα ξέφωτα των ορεινών περιοχών. Είναι καλό να γνωρίζουμε ότι ο ελλέβορος είναι ένα τοξικό φυτό, που ακόμη και τα ζώα αποφεύγουν. 

Πέρα από τα φυτά, όλο αυτό το διάστημα δε σταματήσαμε να παρατηρούμε και να φωτογραφίζουμε τα πουλάκια που κρύβονται στα δέντρα τριγύρω από το σπίτι μας. Η γαλαζοπαπαδίτσα (eurasian blue tit) είναι αυτή που ξεχωρίζει με το έντονο κίτρινο και γαλάζιο χρώμα στο κεφάλι και τα φτερά της. 

Άλλο ένα πουλάκι που μας τράβηξε το βλέμμα και είναι σε αφθονία είναι ο μαυροσκούφης (eurasian blackcap). Αυτός υπάρχει σε δυο εκδοχές: είτε με μαύρο χρώμα στο κεφάλι είτε με ανοιχτό καφετί. 

Τον κοκκινολαίμη (european robin) μια φορά καταφέραμε να τον δούμε και βέβαια πώς να μην ξεχωρίσει μ' αυτό το εκπληκτικό χρώμα στο λαιμό του. 

Ο καρβουνιάρης (black redstart) είναι ένα γουστόζικο πουλάκι με αστεία μύτη και τροφαντή κοιλίτσα. Του αρέσει να κρύβεται ανάμεσα στα κουκιά μας ή κάτω απ' το αυτοκίνητο, αλλά σε αυτή τη φωτογραφία τον απαθανατίσαμε πάνω στο πηγάδι μας.       

Η κελαηδότσιχλα (song thrust), είναι το τελευταίο πουλί που  φωτογραφίσαμε στις αρχές του μήνα. Μας τράβηξε το βλέμμα αρχικώς λόγω του μεγέθους της, αλλά είναι πραγματικά ένα όμορφο πουλί. 

lycaena phlaeas

gonepteryx cleopatra

Σας αποχαιρετώ με τις αγαπημένες πεταλούδες που έχουν αρχίσει να κοσμούν με το πέταγμά τους την εξοχή. 

Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε, 

Ευγενία

Αναγνωρίζοντας τα βρώσιμα άγρια χόρτα του τόπου μας

Γεια χαρά και πάλι. 

Όποιος έχει μεγαλώσει κοντά σε αγρούς πιθανότατα να έχει μαζέψει αγριολάχανα έστω και μια φορά στη ζωή του. Προσωπικά θυμάμαι κάτι όμορφα, χειμωνιάτικα μεσημέρια που πηγαίναμε μαζί με τις γειτόνισσες ή τη γιαγιά μας στους αγρούς για να μαζέψουμε χόρτα για βραστή σαλάτα. Παιδάκια σαν ήμασταν μας έδιναν δυο τρία διαφορετικά και τα χρησιμοποιούσαμε σα δείγμα για να κόβουμε κι εμείς παρόμοια. Έτσι μάθαμε να ξεχωρίζουμε κάμποσα και μας έγινε κι εμάς συνήθεια που εντάξαμε στο διαιτολόγιό μας. 

Το χωράφι που περιβάλει το τωρινό μας σπίτι είναι γεμάτο λάχανα -έτσι λέμε στη Λευκάδα τα χόρτα- και μαζί με τα αντίδια που φυτέψαμε έχουμε την τύχη να τρώμε κι απ' αυτά. Τα δε λάπατα που φυτρώνουν δίνουν εξαιρετική γεύση στις σπανακόπιτές μας. Ομολογουμένως, αυτά δεν τα αναγνώριζα εγώ, ο Βασίλης μου τα υπέδειξε, που έμαθε κι αυτός πλάι στη γιαγιά του να μαζεύει λάχανα. 

Σήμερα θα σας δείξω όλα εκείνα που μαζέψαμε και αναγνωρίσαμε με τη βοήθεια της μαμάς μου σύμφωνα με το πώς τα ονομάζουν στη Λευκάδα. Φυσικά, κάποια είναι ευρέως γνωστά σε όλους, για παράδειγμα το πικρορόδικο, που όπως αποκαλύπτει και τ' όνομά του ξεχωρίζει για την πικράδα του. Παλιά ούτε να τ' ακούω δεν ήθελα, τώρα όμως αυτή η πικράδα δίνει άλλη χάρη στη βραστή σαλάτα.  

Η μαμά μας έδειξε και το γλυκορόδικο, το οποίο έχει πολύ χαρακτηριστικό φύλλο όπως βλέπετε.  

Εκείνο που δεν ήξερα καθόλου είναι η λαψάνα, η οποία πια μου αποτυπώθηκε στο μυαλό χάρη στο έντονο σκούρο περίγραμμα που έχει στα φύλλα της. 

Ο ζώχος θα έλεγα είναι επίσης κοινό λάχανο. Βέβαια, το έχω ακούσει και ζωχό στη Χίο και τον έχω δει γραμμένο και με όμικρον. Μυστήριο παραμένει η ορθογραφία του, το σχήμα του ωστόσο αποτυπώνεται εύκολα στο μυαλό μιας κι έχει κατσαρά κι ελαφρώς αγκυλωτά φύλλα. 

Το προζυμάκι είναι άλλο ένα χόρτο που μάζευα εμπειρικά χωρίς να γνωρίζω την ονομασία του, το οποίο κατατάσσεται σε εκείνα με γλυκιά γεύση. 

Γλυκό είναι και το καρζόνι, ένα χόρτο που φύεται εκεί όπου υπάρχει νερό. Σ' ένα λευκαδίτικο ιστότοπο είδα να το αναφέρουν κι ως το μαϊντανό της θάλασσας. Η αλήθεια είναι ότι μια οποιοτητα υπάρχει ανάμεσα στα δύο είδη.   

Για το τέλος σας άφησα το σπροχόρταρο. Έτσι το λέει η μαμά μου, που το έμαθε από τη δική της μαμά. Αν στα μέρη σας λέγεται διαφορετικά παρακαλώ μοιραστείτε το μαζί μας. Αυτό μοιάζει με τα φύλλα του καρότου κατά κάποιο τρόπο και είναι ελαφρώς σκληρό χόρτο κι αφού βράσει. Στη Λευκάδα συνήθιζαν να το τρώνε μαζί με σκορδαλιά. 

Άλλο ένα λάχανο που έχει χαραχθεί στο μυαλό μου είναι το γουρουνάκι, ένα ιδιαίτερο χόρτο που η γιαγιά μας είχε μάθει να το μαζεύουμε γιατί το αναγνωρίζαμε εύκολα από τα "μπιμπίκια" και το χνούδι που έχει το φύλλο του. Έξυπνη σαν ήταν η γιαγιά μας έβαζε αυτή την αποστολή και ξέγνοιαζε από τη μόνιμη ερώτησή μας: "Γιαγιά, αυτό τρώγεται;". Αυτό δεν το έχουμε φωτογραφίσει εδώ στην Κέρκυρα, αλλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτή την ανάμνηση.  

Καλό Σαββατοκύριακο, 

Ευγενία