Μαρμελάδα κουμκουάτ

Γεια χαρά σε όλους σας!

Έφτασε η στιγμή για μαρμελάδα κουμκουάτ. Άλλωστε Κέρκυρα και κουμκουάτ είναι ταυτόσημα. Δε νομίζω να καλλιεργείται συστηματικά πουθενά αλλού στην Ελλάδα αυτό το δέντρο με ιαπωνική και κινεζική καταγωγή. Μάλιστα, στα κινεζικά σημαίνει χρυσό πορτοκάλι και είναι σύμβολο της καλοτυχίας. Καθώς διάβασα, στην Ευρώπη εμφανίστηκε το 1846 ενώ στην Κέρκυρα το φύτεψε για πρώτη φορά στο κτήμα του ο Βρετανός γεωπόνος Sydney Merlin. Από τότε το κουμκουάτ είναι ο πρωταγωνιστής των τοπικών προϊόντων. Λικέρ, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού αλλά και δημιουργικά παντρέματα ζαχαροπλαστικής κατακλύζουν όλες τις βιτρίνες της τοπικής αγοράς. 

Λίγες μέρες πριν η ξαδέρφη μου μου έστειλε μια τσάντα κουμκουάτ αλλά δεν ήξερα τί να τα κάνω! Καθάρισα ένα σαν να ήταν μανταρίνι, το έφαγα αλλά δε με ενθουσίασε καθόλου. Όταν τη ρώτησα μου εξήγησε ότι το τρώμε με τη φλούδα, μιας κι εκεί βρίσκεται όλη η γεύση. Και πράγματι είχε δίκιο. Και παρά του ότι φημίζονται για την ήπια πικράδα τους, τα δικά μας δεν ήταν πικρά. 

Αφού φάγαμε λίγα, τα υπόλοιπα τα κάναμε μαρμελάδα ακολουθώντας μια συνταγή ενός βρετανικού βιβλίου που έχω αφιερωμένο σε μαρμελάδες κι άλλους τρόπους συντήρησης φρούτων και λαχανικών. Με τον ίδιο τρόπο κάνουμε μαρμελάδες όλα τα εσπεριδοειδή. 

Υλικά για μαρμελάδα κουμκουάτ (περίπου ενάμιση κιλό): 

1 κιλό κουμκουάτ

75 μλ. χυμός λεμονιού

1 κιλό καστανή ζάχαρη (το βιβλίο πρότεινε 2 κιλά, αλλά εγώ ρίσκαρα κι έβαλα μόνο ένα)

2,5 λίτρα νερό

Εκτέλεση:   

Πλένουμε πολύ καλά τα φρούτα, κόβουμε τις κορυφές και τα κόβουμε στη μέση. Με ένα κοφτερό μαχαίρι τα κόβουμε σε χοντρές ή λεπτές φέτες, σύμφωνα με την αρέσκειά μας αφαιρώντας ταυτόχρονα και τα κουκούτσια. 

Βάζουμε τις φέτες σε βαθιά κατσαρόλα και σκεπάζουμε με τα 2,5 λίτρα νερού. Τις αφήνουμε να μουλιάσουν για όλη τη νύχτα. 

Την επόμενη μέρα βάζουμε την κατσαρόλα σε δυνατή φωτιά κι αφού πάρουν μια βράση καπακώνουμε την κατσαρόλα, χαμηλώνουμε στο μέτριο τη φωτιά κι αφήνουμε τα φρούτα να σιγοβράσουν για δύο με δυόμιση ώρες, μέχρι να μαλακώσουν οι φλούδες. Πλέον το περιεχόμενο της κατσαρόλας θα έχει μειωθεί στο ένα τρίτο. 

Προσθέτουμε το χυμό λεμονιού και τη ζάχαρη κι ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει η ζάχαρη. Προτείνω να ρίξετε πρώτα ένα κιλό ζάχαρη κι αν σας φαίνεται πικρή η γεύση τότε να προσθέτετε σταδιακά για να διορθώσετε τη γεύση. Επίσης, σε αυτό το σημείο μπορείτε να ομογενοποιήσετε τη μαρμελάδα με ραβδομπλέντερ, μιας και οι φλούδες γενικώς δε λιώνουν. 

Ανεβάζουμε τη θερμοκρασία ώστε ν' αρχίσει ο έντονος βρασμός για να δέσει η μαρμελάδα. Αυτό θα πάρει περίπου 20-25 λεπτά. Εγώ χρησιμοποιώ το θερμόμετρο ζαχαροπλαστικής κι όταν η θερμοκρασία φτάσει στους 103-104 βαθμούς τότε η μαρμελάδα έχει δέσει. Στο μεταξύ αποστειρώνουμε τα γυάλινα βάζα μας. 

Όταν δέσει η μαρμελάδα την αποσύρουμε από τη φωτιά, την αφήνουμε να ηρεμήσει για 10 λεπτά και μετά τη μεταφέρουμε στα βάζα μας. Αφού τα βιδώσουμε πολύ σφιχτά με τα καπάκια τους, τα αναποδογυρίζουμε και τα αφήνουμε για 24 ώρες μέχρι να κρυώσουν εντελώς.

Εμένα αρχικώς η μαρμελάδα μου φαινόταν πολύ νερουλή, αλλά έβαλα 2-3 κουταλιές σ' ένα πιατάκι για να κρυώσει γρήγορα κι έτσι κατάλαβα ότι η μαρμελάδα ήταν μια χαρά δεμένη. 

Επίσης, αυτή τη διαδικασία ακολουθούμε και για τ' άλλα εσπεριδοειδή. Το μόνο βήμα που προσθέτουμε είναι αφού κόψουμε στα δύο τα φρούτα, τα στύβουμε και κρατάμε το χυμό. Τον προσθέτουμε στην κατσαρόλα μαζί με τις φλούδες και το νερό.

Τέλος, να πω ότι σε ελληνικές ιστοσελίδες διάβασα ότι πρώτα ξεπικρίζουν τα κουμκουάτ βράζοντάς τα και μετά τα κάνουν μαρμελάδα. Με προβλημάτισε αυτή η πληροφορία, αλλά έκρινα ότι αφού τα δικά μας δεν ήταν πικρά ν' αποφύγω αυτή τη διαδικασία. 

Σας αποχαιρετώ και σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο. 

Ευγενία  

    

One inch patchwork.

Καλημέρα σε όλους!

Είναι αλήθεια ότι η ραπτομηχανή μου είναι το μοναδικό αντικείμενο που παραμένει πακεταρισμένο μετά τη μετακόμιση στην Κέρκυρα, αλλά μέχρι τις αρχές Οκτώβρη έραβα ασταμάτητα. Ευτυχώς, πρόλαβα και φωτογράφισα και κάποια πράγματα που ήταν σε εξέλιξη εκείνη την περίοδο και να που σήμερα έχω την ευκαιρία να σας τα παρουσιάσω.

Όπως καταλαβαίνετε κι απ' τον τίτλο της ανάρτησης, για πάτσγορκ θα σας μιλήσω και πάλι, αυτή την μοναδική τεχνική που εμπεριέχει την ιδέα της ανακύκλωσης, όσο ίσως λίγες τεχνικές. Είναι γεγονός ότι όταν πρωτοξεκίνησα την ενασχόλησή μου με αυτό το χόμπι είχα μπει στη διαδικασία ν' αγοράζω συχνά πυκνά υφάσματα από τη Μ. Βρετανία και την Αμερική. Ωστόσο, τα τελευταία δύο χρόνια αποφάσισα να μην αγοράσω κανένα, ωθώντας τον εαυτό μου να ράβω δημιουργικά αποκλειστικά και μόνο με ό,τι διαθέτω. 

Κι επειδή πάντα τα ρετάλια είναι ένα ζήτημα από μόνα τους, μια μέρα συγκέντρωσα τα πιο μικρά που διέθετα κι αφού τα σιδέρωσα, άρχισα να κόβω μικρά τετράγωνα μεγέθους μιάμισης ίντσας (3,8 εκ). 

Με αυτά τα ρετάλια άρχισα να ράβω τετράγωνα αποτελούμενα από 16 μικρά τετράγωνα και μετά ανά τέσσερα τα έραβα μεταξύ τους. Τον μόνο κανόνα που προσπάθησα ν' ακολουθήσω είναι να κρατάω μια χρωματική αρμονία στα τετράγωνα που έραβα ώστε να μπορέσω πιο εύκολα να τα ενώσω μεταξύ τους. 

Όπως σας έχω ξαναπεί δε μου αρέσει και πολύ η βαβούρα κι επειδή το να ταιριάξω τα χρώματα των υφασμάτων μπορεί να καταλήξει σπαζοκεφαλιά για μένα, ένας τρόπος για να μπορώ ν' αποφεύγω αυτή τη σύγχυση είναι να χρησιμοποιώ πολύ το λευκό. 

Αυτά τα μεγάλα τετράγωνα που προκύπτουν ονειρεύομαι να τα μετατρέψω σε πάπλωμα με σκουρόχρωμο sashing, κάτι που δεν έχω ξανακάνει. 

Ως ώρας όλα μου τα παπλώματα έχουν λευκό φόντο, οπότε αυτή τη φορά λέω να διαφοροποιηθώ!  

Βέβαια, έχω πολύ μέλλον μπροστά μου, αλλά μιας και τρώγοντας ανοίγει η όρεξη λέω να κάνω το μεγάλο βήμα -να ξεπακετάρω τη μηχανή μου- και ν' αρχίσω να ενώνω μικρά τετράγωνα μεταξύ τους! 

Καλή συνέχεια σε ό,τι κάνετε, 

Ευγενία

Στιγμές γαλήνης στη λιμνοθάλασσα της Λευκάδας.

Γεια χαρά σε όλους και καλή Χρονιά!

Με αφορμή τη χριστουγεννιάτικη απόδρασή μας στη Λευκάδα, είχαμε την ευκαιρία γι' άλλη μια φορά ν' απολαύσουμε τα χειμερινά τοπία της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Όπως σας έχω ξαναπεί οι κάτοικοι της πόλης είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη λιμνοθάλασσα, η οποία βρίσκεται ακριβώς έξω απ' την πόλη. 

Είναι ο σταθερός περίπατός μας ειδικά το Χειμώνα για να μαζέψουμε ήλιο, καθώς λέμε. Είναι η κλασσική διαδρομή με το ποδήλατο ή για τρέξιμο. Είναι ο δρόμος στον οποίο μαθαίνουμε ως νέοι να οδηγούμε αυτοκίνητο, είναι η πιο εύκολη λύση όταν δεν ξέρουμε πού αλλού να πάμε, είναι μοναδικό σημείο για να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα... 

Και φυσικά το καλοκαίρι, είναι η διαδρομή που θα κάνουμε για να φτάσουμε στην αγαπημένη μας παραλία: στους Μύλους, τη Γύρα, το Ταόλ, το Κάστρο, την Αμμόγλωσσα. Ολ' αυτά τα σημεία βρίσκονται στην εξωτερική μεριά της λιμνοθάλασσας και δύσκολα αλλάζουμε στέκι. Εκεί χωρίς ραντεβού θα βρούμε την παρέα του καλοκαιριού, θα πούμε δυο κουβεντούλες, θα μιλήσουμε για τα καθημερινά προβλήματα της πόλης, θα κάνουμε μια βουτιά και θα επιστρέψουμε την επόμενη μέρα για να συνεχίσουμε την κουβέντα από κει που την αφήσαμε. 

Η Λιμνοθάλασσα είναι  καταπληκτική ιδιαιτέρως το Χειμώνα για να παρατηρήσει κανείς και τα πουλιά που βρίσκουν καταφύγιο εκεί. Αναχωρώντας από την Κέρκυρα για τις γιορτές των Χριστουγέννων πήραμε μαζί μας κι όλο τον εξοπλισμό που διαθέτουμε με διάθεση να φωτογραφίσουμε αυτά τα μαγικά πλάσματα. Ο καιρός ήταν εξαίσιος και η άπνοια έκανε τα νερά να φαίνονται σαν καθρέφτης.

Ήμασταν και πολύ τυχεροί γιατί τα λιγοστά φλαμίνγκο ήταν πολύ κοντά στη στεριά και πρώτη φορά τα βλέπαμε από τόσο κοντά! Αναμφίβολα, είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση με την πρώτη ματιά τόσο για το σχήμα τους αλλά και για το χρώμα τους. 

Η Ειρήνη και η Κωνσταντίνα δε χόρταιναν να τα παρατηρούν. Τρελαίνονται κι αυτές για μια βόλτα στη Λιμνοθάλασσα και παρά του ότι είναι μεγαλωμένες στην Αθήνα έχουν μάθει κι αυτές ν' αναγνωρίζουν και να χαίρονται τις χαρές της Φύσης δίπλα μας. 

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ένα μεγάλο κοπάδι από πάπιες. Κι όπως διάβασα σωστότερα λέγονται χουλιαρόπαπιες. Άλλες καφετιές, άλλες με πράσινο κεφάλι και λίγες με βαθύ μπλε στα όρια του μοβ, ανάλογα το φύλο και την ηλικία τους. 

Αμέριμνες, άλλες κοιμόντουσαν, άλλες κολύμπαγαν. Μας μετέδιδαν την ηρεμία στην οποία βρίσκονταν κι εκείνες τη συγκεκριμένη στιγμή. Για πρώτη φορά είχαμε και την τύχη να φωτογραφίσουμε μια χουλιαρομύτα. 

Εδώ κι ένα δυο χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους μικροί πληθυσμοί και στους δικούς μας υγροβιότοπους και δεν ήταν πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε μια την ώρα που αναζητούσε το φαγητό της! Και η χουλιαρομύτα και οι χουλιαρόπαπιες οφείλουν τ' όνομά τους στο χαρακτηριστικό πλακουτσό ράμφος τους. Κι όπως μου διευκρίνισε ο Βασίλης στα μέρη του - την Ήπειρο- χουλιάρι λένε το κουτάλι. 

Φέτος παρατηρήσαμε για πρώτη φορά και κορμοράνους. Αυτά τα μαύρα, σχετικά μεγαλόσωμα πουλιά είχαν στήσει το καρτέρι τους στο ιβάρι της Λευκάδας. 

Είναι αλήθεια ότι πολλά πουλιά κάθονται εκεί για να παγιδέψουν τα ψάρια που κολυμπάνε στα ρηχά νερά του σημείου. Αν δεν κάνουμε λάθος, σ' αυτή τη μικρή ομάδα υπάρχουν και νεαρά πουλιά, που δεν έχουν βγάλει καλά καλά όλα τα φτερά τους. 

Οι τσικνιάδες θα έλεγα είναι πλέον μόνιμοι κάτοικοι Λευκάδας! Χειμώνα Καλοκαίρι θα τους βρούμε στα ίδια σημεία να ψάχνουν για την τροφή τους. Εχουν κι αυτοί τα στέκια τους όπως και οι άνθρωποι. Αυτός εδώ καθόταν σε απόσταση αναπνοής από τον Πόντε και ήταν τόσο θαρραλέος με τους ανθρώπους.

Σας αποχαιρετώ με λίγες ακόμα φωτογραφίες από τα όμορφα πουλιά και σας εύχομαι ένα ωραίο, δημιουργικό και γαλήνιο 2023! 

Υγεία πάνω απ' όλα,

Ευγενία    

Τα χειμωνιάτικα χρώματα της Κέρκυρας και οι τηγανίτες του Αγίου.

 Γεια χαρά σε όλους!

Ο Χειμώνας μόλις έκανε το ποδαρικό του και η Φύση έχει πάρει τα κατάλληλα χρώματα. Μια ματιά τριγύρω και όλα μας υπενθυμίζουν ότι κοντεύουμε πια στα Χριστούγεννα. Στις μικρές βόλτες που κάνω τριγύρω από το σπίτι πάντα υπάρχει κι ένα ενδιαφέρον θέμα για να παρατηρήσω ή να φωτογραφίσω. Το ξημέρωμα μέσα στην καταχνιά παίρνει μαγευτικά χρώματα, τέτοια που καμιά φορά παραπέμπουν σε ηλιοβασίλεμα. Για να μη μιλήσω για τον θαυμάσιο, νυχτερινό ουρανό, ο οποίο λάμπει από τα αστέρια. Ευτυχώς τριγύρω υπάρχει σκοτάδι κι έτσι δε χορταίνουμε να τα χαζεύουμε. 

Παραμονή του Αγίου Σπυρίδωνα, του Πολιούχου του νησιού, ο καιρός μας έκανε τη χάρη να μη βρέχει κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να κατέβουμε στην πόλη για βόλτα. Τα βρεγμένα από την υγρασία πλακόστρωτα λαμπύριζαν, ενώ ο κόσμος περιφερόταν κατά βάση για το προσκύνημα στον Άγιο τους. Και όπως προστάζει το τοπικό έθιμο παραμονή και ανήμερα του Αγίου Σπυρίδωνα καταναλώνονται οι τηγανίτες του Αγίου. Για του λόγου το αληθές πρόκειται για λουκουμάδες, οι οποίοι τρώγονται ώστε οι πιστοί ν' αντέξουν την αγρυπνία. Πραγματικά, παντού σερβίρονται τηγανίτες, ενώ και κάθε σπίτι του νησιού που γιορτάζει ένα Σπύρο ετοιμάζει τις δικές του και τις μοιράζει στους γειτόνους. 

Περάσαμε κι εμείς από την εκκλησία και θαυμάσαμε το διάκοσμό της, καθώς και το καμπαναριό της, φτιαγμένο το 1590 στα πρότυπα εκείνου του Αγίου Γεωργίου της Βενετίας. Μάλιστα, αυτού του είδους καμπαναριά που υπάρχουν στο νησί οι Κερκυραίοι τα ονομάζουν βενετσιάνικα.   

Βέβαια, η πόλη είναι τόσο γοητευτική που νομίζω ότι σε κάθε βλέμμα υπάρχει και κάτι ενδιαφέρον για να δεις και ν' απαθανατίσεις. Οι παρατεταμένες βροχές μας δεσμεύουν, αλλά ευελπιστώ να καταφέρουμε να γνωρίσουμε όλες τις ομορφιές και τα έθιμα του νησιού. 

Ευγενία