Πιάνοντας άγονη γραμμή: Φούρνοι Κορσέων και Αρκιοί.

Το καταμαράν που συνδέει κατά τους θερινούς μήνες τη Σάμο με την Ικαρία και τα Δωδεκάνησα είναι η περηφάνια όλων των κατοίκων, αφού ξαφνικά αποκτούν εναλλακτικές πέρα από το πλοίο της γραμμής, το οποίο δεν έχει συχνά δρομολόγια δημιουργώντας μια αίσθηση απομόνωσης το υπόλοιπο διάστημα.

Το καταμαράν τους δίνει τη δυνατότητα να ταξιδέψουν γρήγορα σε δημοφιλή νησιά, όπως την Πάτμο, την Κω, την Κάλυμνο και τη Ρόδο, αλλά και σε λιγότερο προσιτούς προορισμούς όπως είναι οι Φούρνοι, οι Λειψοί, οι Αρκιοί, και το Αγαθονήσι, νησάκια που κατά γενική ομολογία τα θυμόμαστε στις εθνικές επετείους, επαινώντας όλους εκείνους που "κρατάνε Θερμοπύλες".  Τα δυο τελευταία Σαββατοκύριακα αδράξαμε την ευκαιρία κι επισκεφτήκαμε τους Φούρνους Κορσέων και τους Αρκιούς. Μια ώρα μακριά από το νησί της Σάμου και οι δύο προορισμοί, είναι ιδανικοί αν μη τί άλλο για μονοήμερη εκδρομή κι ανάπαυλα απ' την καθημερινότητα. 

Οι Φούρνοι Κορσέων, αν και είναι πιο γνωστοί ως Φούρνοι Ικαρίας ανήκουν διοικητικά στο νομό Σάμου και αποτελούν ένα σύμπλεγμα 20 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων ανάμεσα στη Σάμο και την Ικαρία, με μεγαλύτερα εκείνα των Φούρνων, της Θύμαινας και του Αγίου Μηνά. Ο προσδιορισμός "Κορσέοι" φαίνεται να χάνεται μέσα στους αιώνες, μιας και κατά την αρχαιότητα η περιοχή καταγράφεται ως "Κοράσιοι Νήσοι". Το μεγαλύτερο νησί των Φούρνων φιλοξενεί και την πρωτεύουσα. 

Πρόκειται για ένα αμφιθεατρικό οικισμό με παραδοσιακά αλλά και πιο μοντέρνα κτίσματα και με τα καϊκια και τις βάρκες να κυριαρχούν. Άλλωστε, είναι ξεκάθαρα το σημαντικότερο μέσο των κατοίκων. Το ανάγλυφο της περιοχής είναι ήπιο, οπότε το περπάτημα προς τις κοντινές παραλίες είναι εύκολο. 

Στόχος μας, το Πετροκοπιό, μια κοντινή κι εντυπωσιακή παραλία, στην οποία δεσπόζει ένα αρχαίο λατομείο, το οποίο αποτελεί αρχαιολογικό μνημείο του νησιού. Κατά μήκος, δε, της παραλίας διακρίνονται και αρχαίοι σπόνδυλοι κιόνων. 

Περπατώντας επί του ασφαλτοστρωμένου δρόμου τα αυτοκίνητα που συναντάμε είναι λιγοστά και χαιρόμαστε την ηρεμία και την αύρα του τόπου.

Εστιάζοντας λίγο καλύτερα διακρίνουμε και το ασταμάτητο βουητό των μελισσών που κρύβονται μέσα στη θαμνώδη βλάστηση. 

Λίγο πιο πέρα παρατηρούμε τις κυψέλες, διάσπαρτες στις πλαγιές του νησιού με τους μελισσοκόμους να κάνουν τον απαραίτητο έλεγχο λίγο πριν τον τρύγο.  

Πραγματικά, η διαδρομή μοσχοβολάει θυμάρι και ρίγανη, γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο που το μέλι των Φούρνων είναι ξακουστό για

την ανώτερη ποιότητά του. 

Κατηφορίζοντας προς το Πετροκοπιό, η θέα μας αποζημιώνει. Το άγριο τοπίο του λατομείο δεσπόζει μεν, αλλά έρχεται σε αρμονία με το ζωντανό μπλε της θάλασσας και το λιγοστό πράσινο.  

Τελευταίο δεκαήμερο του Μάη και η παραλία είναι ερημική. Τα νερά είναι κρύα, αλλά μετά από τρία χιλιόμετρα πεζοπορίας δεν μας πτοεί τίποτα. Το μπάνιο είναι σκέτη απόλαυση.  

Στην πρωτεύουσα ο κεντρικός πεζόδρομος είναι πολύ χαριτωμένος με τις μουριές να δημιουργούν συνεχείς αψίδες, ενώ στο τέρμα του καταλήγεις στην πλατεία με τα λιγοστά καφενεδάκια, την κεντρική εκκλησία κι ένα πλάτανο να ρίχνει την πολυπόθητη σκιά του!

Στο λιμάνι, οι ταβερνούλες προσφέρουν θαλασσινές λιχουδιές με θέα το έντονο μπλε της θάλασσας. 

Από την άλλη μεριά οι Αρκιοί είναι το μεγαλύτερο νησί μιας συστάδας μικρών νησιών βόρεια των Λειψών, που ανήκουν διοικητικά στην Πάτμο. Τη σημερινή εποχή κατοικείται από 35 ανθρώπους, εξ αυτών κι ένα παιδί του δημοτικού. 

Η αλήθεια είναι ότι για το Γυμνάσιο πρέπει να μετακομίζουν στους Λειψούς, πράγμα που καθιστά δύσκολη την εγκατάσταση νέων οικογενειών. Βέβαια, φέτος για πρώτη φορά το νησί διαθέτει και γιατρό, έναν νεαρό που παράλληλα με τη στρατιωτική του θητεία κάνει και το αγροτικό του. Μεγάλη ανακούφιση, όπως καταλαβαίνετε για ένα πληθυσμό κατά βάση μεγάλης ηλικίας. Οι Αρκιοί είναι ένας άνυδρος τόπος, το οποίο συνέβαλε στο να μην κατοικηθεί μέσα στους αιώνες συστηματικά. 

Μεγαλύτερη οικιστική δραστηριότητα καταγράφεται απ' όταν η Μονή της Πάτμου χρησιμοποιεί τα εδάφη κατά βάση ως βοσκοτόπια. Τη σήμερον ημέρα το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με σύστημα αφαλάτωσης. Οι Αρκιοί είναι κατάλληλο μέρος για ιστιοπλοϊκό τουρισμό και για ήσυχες διακοπές στα λιγοστά διαθέσιμα καταλύματα. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί πολύ ο τόπος και καθημερινά καταφτάνουν καραβάκια από τα γύρω νησιά προσφέροντας μονοήμερες εκδρομές. Τα ταβερνάκια του χωριού σερβίρουν αξιόλογο φαγητό καθώς και ντόπιες λιχουδιές. 

Η γνωστότερη παραλία του νησιού είναι τα Τηγανάκια και φτάνεις εκεί μετά από περπάτημα μισής ώρας περίπου. Καπέλο κι αντιηλιακό είναι επιβεβλημένα μιας και το νησί έχει πολύ χαμηλή βλάστηση και ο ίσκιος είναι πραγματικά ανύπαρκτη έννοια! Η διαδρομή είναι εύκολη και ξεκούραστη. 

Η απουσία της ασφάλτου και των αυτοκινήτων προκαλεί συνθήκες απόλυτης ηρεμίας και υπέροχο καταφύγιο για τα πουλάκια, που πετάνε αμέριμνα εδώ κι εκεί. Τα πορτόνια που φράζουν το δρόμο αρχικώς μας ξαφνιάζουν, μιας και δε φαίνεται να έχουμε μπει σε ξένα χωράφια, γρήγορα όμως καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν για να μπλοκάρουν τη δίοδο των αιγοπροβάτων. 

Παρατηρούμε και τους μαντρότοιχους που στο πάνω μέρος τους έχουν αγκάθια για ν' αποτρέπουν τα ζώα να πηδάνε από πάνω. 

Αντικρίζοντας από μακριά την παραλία δεν καταλαβαίνεις το μέγεθος της ομορφιάς της. Όσο πλησιάζεις ξεδιπλώνεται μπροστά σου ένα ονειρικό τοπίο. Ο μικρός όρμος από τη μια πλευρά και οι νησίδες από την άλλη, τα άσπρα πετρώματα και το διαυγές γαλάζιο  δημιουργούν ένα περιβάλλον ειδυλλιακό. 

Η θάλασσα σε ελκύει να της παραδοθείς. Τα νερά είναι δροσερά, καθαρά και το κολύμπι υπέροχο. 

Στις λίγες πια μέρες που μας απομείνανε προτού μετακομίσουμε και πάλι στην Αθήνα ευελπιστούμε να προλάβουμε να ξαναμπούμε στο καταμαράν και να πιάσουμε και πάλι άγονη γραμμή έστω και για μια μέρα. 

Αυτό το ταξίδι σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, μια επιστροφή στις βασικές αρχές της ζωής και της επιβίωσης, εκεί όπου το ανθρώπινο στοιχείο δεν έχει επιβληθεί παντελώς και που οι καθημερινές απολαύσεις μετριούνται με διαφορετικό γνώμονα. 

Καλό καλοκαίρι να έχουμε, 

Ευγενία   

Ρεβύθια με σπανάκι, ρύζι μπασμάτι κι ανατολίτικα μπαχαρικά.

Τα όσπρια τ' αγαπάμε στην οικογένειά μας. Άλλωστε, είμαστε από τη Λευκάδα και η φακή είναι η βασίλισσα των χειμερινών μας γευμάτων. Βέβαια, η μαμά μας τα μαγειρεύει πάντα με τον παραδοσιακό κι ενδεχομένως μονότονο τρόπο, όπως κι εκείνη είχε μάθει απ' τη γιαγιά μας. Όλα σούπα, πέρα απ' τους γίγαντες που γίνονται πλακί και φυσικά με όλα τα περισσεύματα φτιάχνουμε τα "πολυσπόρια", μια σαλάτα με βρασμένα και σουρωμένα όσπρια συνοδευμένα με ψιλοκομμένο κρεμμύδι και μυρωδικά. 

Τώρα πια, τα όσπρια είναι πολυδιάστατα και οι διεθνείς κουζίνες που έχουν εισβάλει και στη χώρα μας μας έχουν διευρύνει τόσο πολύ τους ορίζοντες. Τα ρεβύθια έχω προσπαθήσει να τα κάνω φαλάφελ -βέβαια μόνο μια φορά μου πέτυχαν- τα έχω μετατρέψει σε χούμους και τώρα τελευταία γοητεύομαι πολύ από τις ινδικές συνταγές. Μια τέτοια είναι και η σημερινή. Πανεύκολη στην παρασκευή της, συνδυάζει πολύ όμορφα όσπρια, δημητριακά και λαχανικά. Η αλήθεια είναι ότι το "ρεβυθόρυζο" το είχα πρωτοφάει σ' ένα πανηγύρι στη Χίο. Ήταν το φαγητό για όσους κατ' ουσίαν νήστευαν και μιας και δεν τρώω αρνί το δοκίμασα κι ενθουσιάστηκα πάνω απ' όλα με την ιδέα, μιας και στη Λευκάδα όπως σας είπα όλα μαγειρεύονται ως σούπα.  

Τα υλικά για τη σημερινή συνταγή για 2 άτομα είναι:

λίγο λάδι για το σοτάρισμα

1 μεγάλο κρεμμύδι

3 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο

1 κουτ. γλυκού τζίντζερ

1 κουτ. γλυκού κόλιαντρος

1 κουτ. γλυκού κουρκουμάς

2 κουτ. γλυκού κύμινο

1 πρέζα πιπέρι

1 κονσέρβα 400 γρ. ρεβύθια σουρωμένα (εγώ πάντα παίρνω ξερά και τα μουλιάζω από βραδύς)

300 μλ. ζωμός λαχανικών ή νερό

200 γρ. σπανάκι χοντροκομμένο

ρύζι μπασμάτι βρασμένο για να συνοδέψουμε το πιάτο μας

Εκτέλεση:

Ζεσταίνουμε το λάδι σε μέτρια φωτιά σε βαθύ τηγάνι και σοτάρουμε το κρεμμύδι για 5 λεπτά. Μετά προσθέτουμε 50 μλ. νερό (σχεδόν 1 φλυτζάνι του ελληνικού καφέ) και μαγειρεύουμε γι' άλλα 7 λεπτά μέχρι το κρεμμύδι ν' αρχίσει να παίρνει χρώμα. 

Προσθέτουμε το σκόρδο και όλα τα μπαχαρικά (τζίντζερ, κόλιαντρο, κουρκουμά, κύμινο, πιπέρι) και μετά προσθέτουμε 2 κουταλιές σούπας νερό κι ανακατεύουμε ώστε τ' αναμειχθούν τα υλικά. Μαγειρεύουμε για 5 λεπτά και μετά προσθέτουμε τα ρεβύθια και το ζωμό ή το σκέτο νερό.

Αφήνουμε το φαγητό να σιγοβράσει και όταν έχουν σωθεί τα πολλά υγρά προσθέτουμε από πάνω το χοντροκομμένο σπανάκι και το αφήνουμε να μαγειρευτεί για 3-5 λεπτά ώστε να μαραθεί ελαφρώς, αλλά να μη λιώσει. 

Αλατίζουμε σύμφωνα με το γούστο μας. Σ' αυτό το σημείο στην πρωτότυπη συνταγή προσθέτουμε 2 κουτ. σούπας ανάλατο βούτυρο αμυγδάλου. Εγώ δεν το χρησιμοποιώ οπότε προσθέτω λίγο επιπλέον ελαιόλαδο ή βούτυρο για να δέσουν οι γεύσεις. 

Σερβίρουμε τα ρεβύθια με το σπανάκι πάνω από το ρύζι μας και είμαστε έτοιμοι ν' απολαύσουμε ένα γρήγορο, υγιεινό κι εύγευστο φαγάκι, που τρώγεται ευχάριστα όλες τις εποχές του χρόνου! 

Εσείς τα προτιμάτε τα ρεβύθια; Πώς τα μαγειρεύετε συνήθως; Ελπίζω να σας ενέπνευσα και να το δοκιμάσετε!

Καλή σας μέρα και καλά μαγειρέματα, 

Ευγενία  

 

Με τα χρώματα της Άνοιξης.

Τους καλύτερους καμβάδες τους υφαίνει η Φύση!

Με αυτή τη φράση είχα αρχίσει να γράφω αυτή την ανάρτηση στις 18 Απρίλη, όπως μου επισημαίνει το ημερολόγιο του blogger, με διάθεση να σας δείξω όλες τις ωραίες φωτογραφίες που είχα τραβήξει εκείνο το διάστημα βολτάροντας στις εξοχές της Σάμου.

Βέβαια, μετά έφτασε το Πάσχα και μαζί μ' αυτό τα φιλαράκια του Βασίλη κι έτσι, ανάμεσα σε βόλτες και πασχαλινές ετοιμασίες η ανάρτηση πήγε πίσω... Έφτασε, όμως η στιγμή, οριακά λίγο προτού υποδεχτούμε το καλοκαίρι μας. Γιατί, πραγματικά, μας απέμειναν μόνο δεκαπέντε μερούλες κι επισήμως θα μπαίνουμε στον Ιούνη. 

Μπορεί ο Απρίλης να μας φάνηκε περισσότερο φθινοπωρινός παρά ανοιξιάτικος με τα κρύα και τις λιγοστές βροχές του, το βέβαιο ήταν ότι η Άνοιξη μας έδινε γι' άλλη μια φορά το παρόν. Οι βόλτες μας στο μονοπάτι 26, εκείνο που ενώνει το Άνω Βαθύ με την πόλη της Σάμου μας το αποδείκνυαν κάθε φορά. 

Οι θάμνοι είχαν φουντώσει, είχαν πάρει εκείνο το δροσερό και φρέσκο πράσινο που σε γεμίζει ευεξία ενώ και τα πιο ταπεινά λουλουδάκια συνέβαλαν καθοριστικά σ' αυτό τον πολύχρωμο καμβά. 

Μικρά, λιλιπούτεια, λευκά κρινάκια, που αν δεν έσκυβες χαμηλά το μάτι σου δεν τα έπιανε, ορχιδέες διαφόρων ειδών κι ένα περίεργο ροζ ανθάκι που δεν καταφέραμε να μάθουμε πώς λέγεται. 

Τ' άγρια σκυλάκια, που τόσο πολύ μας έκαναν εντύπωση σαν παιδιά, προβάλουν ακόμα και τώρα σ' όλους τους μαντρότοιχους της περιοχής και σε πολλούς ενδιαφέροντες χρωματισμούς. 

Οι παπαρούνες έδωσαν πραγματικό χρώμα στους αγρούς, ενώ οι ταπεινές αλλά τόσο αγαπημένες μας μαργαρίτες δεν μπορούσαν να λείπουν απ' το μαγιάτικο στεφάνι μας!

Χρώμα όμως, δεν μας χάρισαν μόνο τα λουλούδια. Ακόμα και τα πουλάκια συνέβαλαν σ' αυτό το χρωματιστό χορό. Αυτά τα κίτρινα πουλάκια, που τα εντόπισα στις εξοχές του Πυθαγορείου, έδιναν το παρόν κατά δεκάδες και μου έπαιζαν κρυφτό κάθε φορά που τα προσέγγιζα για να τα φωτογραφίσω! 

Αυτό το ασπρόμαυρο πουλάκι, που παραπέμπει μ' ένα αφαιρετικό τρόπο στους πιγκουίνους μου τράβηξε την εντύπωση και μάλιστα ήταν αρκετά θαρραλέο. 

Αυτό εδώ το εντοπίσαμε αρχικώς στην αυλή μας κι αν δεν κάνουμε λάθος το λένε καλόγερο. Το κελάηδισμά του ήταν τόσο χαρακτηριστικό που τώρα το αναγνωρίζουμε όποτε το ακούμε. 

Στο Πυθαγόρειο υπάρχει κι ένα μεγάλο ρέμα που περιτριγυρίζεται από καλαμιώνες κι όπως παρατηρήσαμε φιλοξενεί αρκετή ζωή. Εκεί είδαμε πάπιες, μπεκατσίνια αν δεν κάνουμε λάθος και μια φορά είδαμε φευγαλέα ένα μαύρο πελαργό. 

Βέβαια, μια μέρα σχετικά μουντή και με ψιλόβροχο, ο Βασίλης εντόπισε και μια κουκουβάγια πάνω σε στύλο της ΔΕΗ να μας κοιτάει μ' εκείνο το επιβλητικό και κάπως αυστηρό της ύφος. Αναπάντεχη συνάντηση, πραγματικά. 

Άνοιξη και πεταλούδες, φυσικά πάνε αντάμα και σίγουρα κι εσείς θα έχετε δει κάμποσες να σας προσπερνούν μ' αυτό το ιδιαίτερο και χορευτικό τους πέταγμα. 

Αν και βρίσκονται στο απόγειό τους το Καλοκαίρι ήδη έχουμε φωτογραφίσει κάποιες. Μάλιστα, σε μια προσπάθεια να τις αρχειοθετήσω κατέληξα στο ότι έχουμε ως ώρας εντοπίσει γύρω στα 25 διαφορετικά είδη! 

Εδώ, αξίζει να κάνω μια μικρή αναφορά και στο μουσείο ζωολογίας, που φιλοξενεί το Τμήμα Βιολογίας του ΕΚΠΑ στην Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου. 

Πήγε πρόσφατα η αδερφή μου με τις κόρες της κι έφυγαν κατενθουσιασμένες από τα πολλά και τόσο ενδιαφέροντα εκθέματα του μουσείου και από τη μεγάλη συλλογή πεταλούδων που διέθετε απ' όλο τον κόσμο. Πραγματικά περιμένω κι εγώ πώς και πώς να το επισκεφτώ!  

Καλά να περνάτε, 

Ευγενία

Granny's quilt project: ένα παπλωματάκι για την Ειρήνη.

Πριν λίγες μέρες η Ειρήνη μας γιόρτασε την ονομαστική της γιορτή κι επιτέλους μου δόθηκε η  καταλληλότερη ευκαιρία για να της δωρίσω το πάπλωμά της, το οποίο ήταν ολοκληρωμένο από τις αρχές της χρονιάς. 

Για όσους παρακολουθούν εδώ και καιρό το μπλογκ μας, ξέρουν ότι αυτό το παπλωματάκι κρύβει μια μεγάλη διαδρομή. Από την στιγμή που συνέλαβα την ιδέα κι άρχισα δειλά δειλά τα πρώτα πάτσγορκ τετράγωνα μέχρι το πέρασμα του ρελιού που του έδωσε και το τελικό του φινίρισμα πέρασαν πάνω από τρία χρόνια.

Ένα ταξίδι αστραπή στην Αθήνα μου έδωσε την ευκαιρία να μεταφέρω μαζί μου τη χειροτεχνία μου και να τη δωρίσω στην ανηψιούλα μου και τώρα πια το παπλωματάκι θα αρχίσει τη δική του πορεία στα χέρια της. 

Όπως σας έχω ξαναπεί το πάπλωμα αυτό είναι φτιαγμένο με κομμάτια υφάσματος από τις μπομπονιέρες της βάφτισης των ανηψιών μου και μάλιστα, επειδή η Ευαγγελία είχε πολύ περίσσευμα, μου έστειλε το ύφασμα, το οποίο ράφτηκε στην πίσω όψη του παπλώματος. 

Όπως θα παρατηρήσετε, το βασικό του μοτίβο δημιουργεί την ψευδαίσθηση του πάτσγορκ, αυτό που στον κόσμο των υφασμάτων αποκαλείται cheater quilt fabric. 

Πραγματικά τα χρώματά του είναι τόσο φρέσκα και δροσιστικά που νομίζω ότι ταιριάζει πολύ όμορφα σ' ένα κοριτσίστικο δωμάτιο. 

Για το καπιτονάρισμα, όπως βλέπετε, χρησιμοποίησα γι' άλλη μια φορά την αυτόματη, κυματοειδή βελονιά που διαθέτει η ραπτομηχανή μου, ενώ το ρέλι το έφτιαξα από ένα απαλό ροζ ύφασμα, που ήδη διέθετα στη συλλογή μου, το οποίο κάνει ένα ψιλό καρό, αν και δύσκολα διακρίνεται ακόμη κι από κοντά. 

Τώρα σειρά έχει να ολοκληρωθεί το πάπλωμα της Κωνσταντίνας, της άλλης μου ανηψιούλας. Βέβαια, τη δική της γιορτή δεν την προλαβαίνω, οπότε στοχεύω στα γενέθλιά της, που έπονται.  

Το μόνο που μου λείπει είναι η βαμβακερή βάτα και βέβαια ο απαιτούμενος χρόνος για το καπιτονάρισμα και το ρέλιασμα. Με συνδετικό υλικό το ύφασμα από τη βάφτισή τους, σκοπός μου είναι να έχουν δυο παπλώματα που θα ταιριάζουν με το παιδικό δωμάτιο που έχουν από κοινού! 

Και μπορεί να έχει σιωπήσει η ραπτομηχανή μου το τελευταίο διάστημα λόγω φόρτου εργασίας, οι ιδέες και τα όνειρα για πάτσγορκ και παπλώματα δε σταματούν ποτέ! Ελπίζω σύντομα ν' ανακτήσω έδαφος και ν' αρχίσω και πάλι να δημιουργώ. 

Σας αποχαιρετώ, 

Ευγενία