Σκορδαλιά με καρύδια και ψωμί και σπιτικό παξιμάδι

Γεια χαρά σε όλους σας και καλό μήνα. 

Λίγο ετεροχρονισμένα θα σας μιλήσω για αυτή τη σκορδαλιά που έφτιαξα για πρώτη φορά, μιας και η ανάρτηση προοριζόταν για λίγο πριν την 25η Μαρτίου. 

Η αλήθεια είναι ότι η σκορδαλιά είναι ένα παρεξηγημένο έδεσμα λόγω της έντονης μυρωδιάς της, αλλά  αν μη τί άλλο εν μέσω νηστείας είναι ένα ωραιότατο συνοδευτικό. Κι αν εμείς εδώ στα Ιόνια τη φτιάχνουμε πατροπαράδοτα με πατάτα, στο σπίτι του Βασίλη την κάνουν με καρύδια και μπαγιάτικο ψωμί, κρατώντας το δικό τους γιαννιώτικο έθιμο. 

Τα υλικά είναι απλά κι αναμενόμενα: σκόρδα, ψωμί, καρύδια, ξύδι, λάδι, αλάτι. Η συνταγή όμως της πεθεράς μου ήταν με το μάτι και μιας και ήθελα ν' αποφύγω τους πειραματισμούς βρήκα μια συνταγή της Εύης Βουτσινά, όπως παρουσιάστηκε στον Γαστρονόμο και την ακολούθησα. Το μόνο διαφορετικό που έκανα ήταν να βάλω πολύ λιγότερο αλάτι και να προσθέσω λίγο λάδι, αλλά και νερό για ν' αφρατέψει το μείγμα μου. Φαντάζομαι είχα στραγγίσει πολύ το ψωμί και γ' αυτό δεν είχε πολλή υγρασία η παρασκευή μου.  

Η σκορδαλιά ήταν πολύ ωραία και πέρασε και την έγκριση του Βασίλη. Αυτό που είχε όμως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν οι εναλλακτικές χρήσεις που πρότεινε η Εύη Βουτσινά. Αυτό που δοκιμάσαμε ήταν να την χρησιμοποιήσουμε με τα μακαρόνια μας -ως άλλο pesto επί της ουσίας- κι έγιναν εξαιρετικά! Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. 

Κάτι άλλο που δοκίμασα για πρώτη φορά στα τέλη Μαρτίου ήταν να φτιάξω σπιτικά παξιμάδια. Είναι γεγονός ότι στην Κρήτη που ήμασταν είχαμε συνηθίσει στο καλό, κρίθινο παξιμάδι που εκτός νησιού σπάνια βρίσκεις. Έτυχε όμως να βρω κρίθινο αλεύρι τις προάλλες και είπα να πειραματιστώ. 

Αφού διάβασα αρκετές συνταγές κατέληξα σε μία όπως παρουσιάζεται σε αυτή την κρητική ιστοσελίδα που εμπιστεύομαι κι από την οποίο έχω δανειστεί κι άλλες συνταγές. Έκανα τη μισή συνταγή για να κάνω πρόβα και η αλήθεια είναι ότι έγιναν πολύ γευστικά. Αυτό που δεν μου πέτυχε πολύ ήταν το φρυγάνισμα, γιατί στο κέντρο είχαν μείνει εν τέλει λίγο μαλακά.    

Και σαν δε μου έφτανε αυτή η συνταγή, μετά δοκίμασα κι εκείνη που προτείνει η Αργυρώ, μια συνταγή με αλεύρι ολικής, μαστίχα και γλυκάνισο. Αυτή τη φορά άφησα τα παξιμάδια περισσότερο χρόνο για να φρυγανιστούν και πραγματικά πέτυχαν. 

Όπως λέει και η Αργυρώ, η παρασκευή παξιμαδιού είναι μια συνηθισμένη διαδικασία. Εγώ ακόμα θυμάμαι τη γιαγιά μου να πλάθει κουλουράκια και παξιμαδοφρυγανιές ανά τακτά διαστήματα. Εμείς από δίπλα τη βοηθάγαμε κυρίως στο πλάσιμο. Όταν έβγαζε τα κουλούρια μετά το πρώτο ψήσιμο τα έλεγε χλωρά. Ήταν μαλακά κι αφράτα και μας άρεσε πολύ να τα τρώμε κι έτσι. Μετά τα αράδιαζε στα μεγάλα ταψιά -τους νταβάδες- για να τα φρυγανίσει σε χαμηλή φωτιά. Κι εκείνα πεντανόστιμα γίνονταν. 

Αν είστε φίλοι του παξιμαδιού σας συστήνω να δοκιμάσετε να φτιάξετε τα δικά σας. Όσο για μένα, νομίζω ότι απέκτησα μια νέα συνήθεια! 

Σας αποχαιρετώ με αυτή την όμορφη πεταλούδα που τριγυρνούσε μέσα στον κήπο μας πριν λίγες μέρες. Πρόκειται για τη Lasiommata megera, μια σχετικά μεγάλη κι εντυπωσιακή πεταλούδα.   

Ευγενία