Μια βόλτα στην ενδοχώρα της Λευκάδας: Κολυβάτα και Σκάροι

Γεια σας και πάλι!

Μπορεί η Λευκάδα να είναι ένα νησί ξακουστό για τις εντυπωσιακές παραλίες του και τα υπέροχα γαλάζια νερά, ωστόσο είναι ένας τόπος με φύση ιδιαίτερης ομορφιάς και ποικιλομορφίας. Άλλωστε, είμαστε ένα ορεινό νησί με σχετικά μεγάλα βουνά -η πιο ψηλή μας κορυφή είναι τα Σταυρωτά με υψόμετρο 1.182 μέτρα- και πολλά υπόγεια νερά. Σε αυτούς του ορεινούς όγκους οφείλεται και ο σχηματισμός φαραγγιών, οροπεδίων, κοιλάδων και καταρρακτών. 

Η Άνοιξη όπως καταλαβαίνετε είναι η πιο ενδιαφέρουσα εποχή για να επισκεφτείτε το νησί και ν' απολαύσετε την πυκνή κι ανθισμένη Φύση. Αυτή την τύχη είχαμε κι εμείς στις γιορτές του Πάσχα. Με σύμμαχο την καλοκαιρία δε χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε διάφορες διαδρομές αρχίζοντας από το χωριό του μπαμπά μας, τα Κολυβάτα.

Ακριβώς πάνω από το παραθαλάσσιο χωριό της Νικιάνας, στην ανατολική πλευρά του νησιού, οι κάτοικοι των Κολυβάτων και του Αλέξανδρου είχαν τα σπίτια τους στις πλαγιές του βουνού των Σκάρων και οι περιουσίες τους έφταναν μέχρι τη σημερινή Νικιάνα. Τα δυο χωριά ήταν εύρωστα πληθυσμιακά -υπήρχε και σχολείο- και οι κάτοικοι ασχολούνταν κατά βάση με τ΄αμπέλια, τις ελιές και τα κοπάδια. Σιγά σιγά άρχισαν να κατεβαίνουν στα παράλια και να χτίζουν σπίτια στη Νικιάνα με αποτέλεσμα τα δυο χωριά να ερημώσουν για πολλά χρόνια. 

Τώρα τελευταία, όλο και κάποια κινητικότητα υπάρχει, τα σπίτια αναπαλαιώνονται και διάφορες εκδηλώσεις θρησκευτικού και πολιτισμικού χαρακτήρα διοργανώνονται στα δυο χωριά. 

Για να φτάσετε στα Κολυβάτα θα πάρετε το δρόμο από την Νικιάνα κι αφού περάσετε το Ασκητήριο των Αγίων Πατέρων θα φτάσετε στην είσοδο του χωριού. Η θέα του οροπεδίου είναι υπέροχη ιδίως την Άνοιξη  όπου οι ανθισμένες κουτσουπιές ξεχωρίζουν μέσα στο απέραντο πράσινο. 

Οι Κολυβιάτες ήταν άνθρωποι μερακλήδες με πέτρινα σπίτια περιποιημένα και τριγύρω αμυγδαλιές. Ακόμη θυμάμαι τα πεντανόστιμα αμύγδαλα που μαζεύαμε στο πατρικό του μπαμπά. Στην μικρή πλατεία του χωριού η βρύση με φρέσκο νερό, ενώ λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα ρέμα, όπου το καλοκαίρι μπορείτε να περπατήστε μέσα την κοίτη του και να θαυμάστε το κάλλος της περιοχής. 

Πλέον τα σπίτια είναι γκρεμισμένα από το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου, αλλά ευτυχώς η Φύση τα έχει κοσμήσει με το δικό της τρόπο. 

Σεργιανίζοντας στην περιοχή θα θαυμάστε ανθισμένα λουλούδια, όπως καμπανούλες και άγριες ορχιδέες, πεταλούδες και δείγματα από μια εποχή γεμάτη κόσμο και μόχθο. 

ophrys ferrum equinum
ένα αυτοφυές είδος άγριας ορχιδέας

Ο ανεμόμυλος δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου από τότε που τον θυμάμαι. Δυο διέθετε το χωριό και χρησιμοποιούνταν για να αλέθουν το αλεύρι. 

Εμείς οι Νικιανιώτες είμαστε περήφανοι για τους Σκάρους, το μικρό βουνό μας. Παλιά ανεβαίναμε στην κορυφή του, στην οποία σχηματίζεται ένα οροπέδιο και μαζεύαμε ρίγανη. Η θέα από κει όπως καταλαβαίνετε είναι εκπληκτική. Άλλο τόσο εκπληκτικό είναι και το δρυοδάσος των Σκάρων, στο οποίο θα συναντήσετε ένα ιδιαίτερο είδος βελανιδιάς που αναπαράγεται αυτοφυώς, το ρουπάκι. 

Όπως σας είπα, τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες ώστε τα δυο χωριά ν' αποκτήσουν και πάλι ζωή και ν' αναδειχθούν, γι' αυτό και οι κάτοικοι καθάρισαν κι "άνοιξαν' και πάλι τα παλιά μονοπάτια για να είναι η πρόσβαση εύκολη κι ασφαλής, ενώ τείνει να γίνει θεσμός ο αγώνας ορεινού τρεξίματος Lefkas Trail Run. Η έναρξη της διαδρομής είναι η Νικιάνα και οι συμμετέχοντες αφού περάσουν μέσα από τα Κολυβάτα και τους Σκάρους κατευθύνονται προς τα Πλατύστομα και την Κόκκινη Εκκλησιά για να καταλήξουν και πάλι στο σημείο έναρξης.      

Κλείνω τη σημερινή μου ανάρτηση με την πιο εμβληματική προσωπικότητα των Κολυβάτων, τον μπάρμπα Λάκη, τον τελευταίο βοσκό του χωριού. Ετών 97 ποτέ δεν εγκατέλειψε το χωριό και είναι πάντα ακμαίος και υγιής!