Μαρμελάδα λεμόνι: η αποκάλυψη της φετινής χρονιάς

Γεια χαρά σε όλους!

Καλοκαιράκι στη Λευκάδα τα τελευταία χρόνια σημαίνει και παρασκευή μαρμελάδας, αποκλειστικά και μόνο με τα φρούτα από τα δικά μας δέντρα κι απ' όσα μας φιλεύουν οι γειτόνοι. Η αλήθεια είναι ότι εμείς μεγαλώσαμε με το μέλι, μαρμελάδα δεν πολυκυκλοφορούσε στο σπίτι μας και η μαμά πατροπαράδοτα έφτιαχνε γλυκά του κουταλιού. 

Τα τελευταία όμως χρόνια τα δέντρα μας έγιναν πολύ παραγωγικά και η παρασκευή μαρμελάδας είναι ένας ωραίος κι εύκολος τρόπος για ν' αξιοποιήσουμε όσα μας χαρίζει η Φύση. 

Συνταγή δεν είχα, διάβασα αρκετές αλλά τελικώς αποφάσισα να δοκιμάσω μια που βρήκα στο διαδίκτυο από μια Ιταλίδα σεφ. Άλλωστε, και οι Ιταλοί έχουν πολύ μεγάλη παράδοση με τα λεμόνια, ειδικά στο νότιο κομμάτι της χώρας, με το limoncello να είναι ένα από τα πιο δημοφιλή ιταλικά προϊόντα εκτός συνόρων.

Τα υλικά για μια δόση (δύο βάζα των 400 μλ) είναι:

700 γρ. λεμόνια ακέρωτα (ζυγισμένα αφότου τους έχουμε αφαιρέσει τις δυο άκρες)

600 γρ. ζάχαρη

1.400 μλ. νερό  

Εκτέλεση:

Πλένουμε τα λεμόνια, αφαιρούμε τις δυο άκρες τους και τα κόβουμε σε λεπτές φέτες. Αφαιρούμε τα κουκούτσια καθώς κόβουμε τις φέτες. 

Στο μεταξύ βάζουμε σε βαθιά κατσαρόλα το νερό κι ανάβουμε το μάτι σε δυνατή φωτιά ώστε ν' αρχίσει να βράζει γρήγορα το νερό. Όταν αρχίσει να βράζει προσθέτουμε τις φέτες λεμονιού στην κατσαρόλα, μετριάζουμε την ένταση της φωτιάς (στο 6 αν το μέγιστο είναι το 9) κι αφήνουμε τα λεμόνια να βράσουν για 30 λεπτά. Αυτό το κάνουμε για να ξεπικρίσουν.  

Μόλις περάσουν τα 30 λεπτά αφαιρούμε τα λεμόνια από το νερό με τη βοήθεια μιας τρυπητής κουτάλας (κεψέ τη λέμε στη Λευκάδα) και τα βάζουμε σε ένα μπολ. Μπορούμε να τα σουρώσουμε και στο σουρωτήρι αλλά ίσως διαλυθούν, οπότε εγώ προτιμώ την κουτάλα. 

Χύνουμε το νερό από την κατσαρόλα, τη βάζουμε πάλι πάνω στο μάτι της κουζίνας σε μέτρια φωτιά, προσθέτουμε μέσα τα βρασμένα λεμόνια μαζί με τη ζάχαρη. Ανακατεύουμε καλά κι αφήνουμε τα υλικά να βράσουν. Ανακατεύουμε τακτικά. 

Όσο βράζει η μαρμελάδα γεμίζουμε μια κατσαρόλα με νερό και μέσα βάζουμε τα καθαρά, γυάλινα βάζα μας. Ανάβουμε το μάτι σε μέτρια ένταση κι αφήνουμε το νερό να βράσει για ν' αποστειρωθούν τα βάζα. Επίσης, σαπουνίζουμε και ξεπλένουμε με ζεστό νερό τα καπάκια και τα σκουπίζουμε καλά με καθαρή πετσέτα. Εγώ επειδή έφτιαξα πέντε δόσεις και χρειαζόμουν πολλά βάζα, τα αποστείρωσα  στο φούρνο, στους 130 βαθμούς Κελσίου.   

Μόλις αρχίσει να δένει η μαρμελάδα, αποσύρουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά κι αλέθουμε το μείγμα με ραβδομπλέντερ ή το αλέθουμε λίγο λίγο στο μούλτι και το ξαναβάζουμε πίσω στην κατσαρόλα για το τελικό δέσιμο της μαρμελάδας.  

Όπως σας έχω ξαναπεί για σίγουρη επιτυχία στο δέσιμο της μαρμελάδας χρησιμοποιώ το θερμόμετρο ζαχαροπλαστικής. Μόλις το μείγμα πιάσει τους 104 βαθμούς Κελσίου η μαρμελάδα είναι έτοιμη  και την αποσύρω από τη φωτιά. 

Πολλές φορές μπορεί να φαίνεται νερουλή και να ξεγελάσει ότι δεν είναι έτοιμη, αλλά μόλις πέσει η θερμοκρασία παίρνει τη χαρακτηριστική, παχύρρευστη υφή της μαρμελάδας.

Επανέρχομαι στην εκτέλεση της συνταγής. Όταν είναι έτοιμη η μαρμελάδα (χοντρικά παίρνει μισή ώρα από την ώρα που προσθέτουμε στα λεμόνια τη ζάχαρη) βγάζουμε την κατσαρόλα απ' τη φωτιά κι αφήνουμε τη μαρμελάδα να ηρεμήσει για πέντε λεπτά. Βγάζουμε από το νερό ή από το φούρνο τα αποστειρωμένα βάζα προσεκτικά. Αν τα έχουμε βράσει τ' αφήνουμε να στεγνώσουν απ' τους υδρατμούς. 

Γεμίζουμε τα βάζα με μεγάλη προσοχή με τη βοήθεια βαθιάς κουτάλας. Δεν το παρακάνουμε, τα γεμίζουμε ως εκεί που αρχίζει το σπείρωμα σε κάθε βάζο. Κλείνουμε πολύ καλά τα βάζα με τα καπάκια τους κι αναποδογυρίζουμε τα βάζα ακουμπώντας τα πάνω σε μια πετσέτα. Τα αφήνουμε έτσι για 24 ώρες, μέχρι να κρυώσουν εντελώς. Την επόμενη μέρα τ' αναποδογυρίζουμε ώστε να στέκονται με το καπάκι ψηλά και θα διαπιστώσουμε ότι έχουν σφραγίσει. Τα φυλάμε σε ντουλάπι κι όταν ανοίξουμε ένα βάζο το συντηρούμε στο ψυγείο.      

Σας συστήνω να τη δοκιμάσετε, είναι μυρωδάτη και με μια γεύση φρεσκάδας. Εδώ θα βρείτε κι όλες τις άλλες καλοκαιρινές μαρμελάδες που έχουμε φτιάξει τα τελευταία χρόνια.   

μαρμελάδα με αχλάδι και μήλο

μαρμελάδα κορόμηλο

μαρμελάδα μήλο

μαρμελάδα σύκο (ο σύνδεσμος της συνταγής βρίσκεται στα σχόλια της ανάρτησης)

Καλά να περνάτε, 

Ευγενία

Η καλοκαιρινή μας σοδειά!

Γεια χαρά φίλοι μου!

Σήμερα σας γράφω από τη Λευκάδα στην οποία ήρθα την προηγούμενη Παρασκευή για να δω τους δικούς μου. Βλέπετε, τώρα νοιώθουμε προνομιούχοι, αφού από την Κέρκυρα η Λευκάδα είναι πολύ προσβάσιμη, αναλογιζόμενοι τη Χίο, τη Σάμο και την Κρήτη, περιοχές στις οποίες ζήσαμε την τελευταία δεκαετία. Τη σημερινή ανάρτηση την προετοίμαζα καιρό, παίρνοντας φωτογραφίες και βιντεάκια από τις προετοιμασίες που κάναμε όλο το διάστημα ώστε να φτιάξουμε τον καλοκαιρινό μας λαχανόκηπο. 

Και φυσικά, μετά την επιτυχία που είχε ο χειμερινός λαχανόκηπος όντες αρχάριοι, ο ενθουσιασμός και οι φιλοδοξίες αυξήθηκαν κατακόρυφα! Οι ετοιμασίες άρχισαν θα έλεγα με το φύτεμα της πατάτας κάπου στα μέσα του Φλεβάρη. Η βοήθεια της μαμάς μου ήταν καθοριστική, αφού επί της ουσίας μας έδειξε όλη τη διαδικασία. Διαλέξαμε να φυτέψουμε δυο ποικιλίες, κυρίως από περιέργεια, σπούντα, που είναι και η πιο διαδεδομένη στη Λευκάδα και την Πρέβεζα και την ποικιλία καρλίτα. Ο Βασίλης άνοιξε τα αυλάκια κι όταν οι πατάτες άρχισαν να βγάζουν "μάτια" της φύτεψε με τη βοήθεια της μαμάς. Συνολικά φύτεψαν ενάμισι κιλό. Εκείνη του έδωσε κι όλες τις οδηγίες για το αυλάκωμα, το πότισμα και τη συγκομιδή κι ο Βασίλης ως καλός μαθητής ακολούθησε τις οδηγίες και περιποιήθηκε πάρα πολύ τα φυτά. 

Δυστυχώς, ενώ ξέραμε ότι έπρεπε να της ρίξουμε χαλκό για να προλάβουμε την πιθανή προσβολή από περονόσπορο, δεν το κάναμε εγκαίρως κι έτσι ο Βασίλης αναγκάστηκε να ραντίσει δυο φορές τα φυτά με φάρμακο από το γεωπόνο για να σώσει τη σοδειά.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και πολλές προσδοκίες, αλλά τελικώς στα τέλη του Ιούνη καταφέραμε και μαζέψαμε δεκαπέντε κιλά πατάτες, πράγμα που μας γέμισε μεγάλη χαρά!  

Παράλληλα είχαμε αγοράσει αρκετούς σπόρους για να φυτέψουμε: ρόκα, σπανάκι, καρότα, κόλιαντρο, κα. Μετατρέψαμε σε σπορεία ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, ακόμα και τα πλαστικά μπουκάλια. 

Η αλήθεια είναι ότι στην περιοχή που μένουμε παρατηρήσαμε ότι κάνει παγωνιά ακόμα και το Μάρτη, με αποτέλεσμα οι σπόροι να βλαστήσουν πολύ αργά κι έτσι πήγε πίσω και η μεταφύτευσή τους στο χωράφι. Μάλλον, κάπου το παρακάναμε κι εμείς με τις ποσότητες σπόρων που μπορούσαμε να διαχειριστούμε κι όλο αμελούσαμε να μεταφυτέψουμε εγκαίρως τα φυτά. Όταν επιτέλους το κάναμε παρατηρήσαμε ότι τα φυτά αν και μικρά άρχισαν ν'  ανθοφορούν πολύ γρήγορα και σαν να φαίνονταν γερασμένα... Σίγουρα κάτι δεν κάναμε καλά με τους σπόρους και είναι βέβαιο ότι του χρόνου πρέπει να βάλουμε όσους πραγματικά μπορούμε να διαχειριστούμε, λαμβάνοντας υπόψη και τις δουλειές μας.

Το μποστανάκι στην Ελλάδα δεν είναι κάτι άγνωστο. Μια ρίζα ντομάτα ή μια κολοκυθιά όλοι θα μεριμνήσουν να φυτέψουν, ακόμα και στο μπαλκονάκι. Το να βάλεις όμως ολόκληρο κήπο -όπως κάναμε εμείς φέτος- είναι άλλο πράγμα. Το δυσκολότερο όλων είναι η προετοιμασία του εδάφους. Κι αυτό σημαίνει πολύ τσάπισμα, ξεβοτάνισμα και πάλι από την αρχή. Το τσάπισμα το ανέλαβε αποκλειστικά ο Βασίλης. 

Το ξεβοτάνισμα, την αφαίρεση δηλαδή των αγριόχορτων και κατά βάσης της αγριάδας το κάναμε και οι δυο. Δε σας κρύβω ότι αποδείχθηκε και μια ευχάριστη διαδικασία για μένα. 

Όποτε είχα διαθέσιμο χρόνο έπαιρνα το σκαλιστηράκι μου και έβγαινα στον κήπο. Σας ομολογώ ότι καθάριζε εντελώς το μυαλό μου από κάθε έγνοια ενώ είχα την ευκαιρία να χαζεύω και τις πεταλούδες που έβρισκαν καταφύγιο στο χωράφι μας.   

Το Μάη αρχίσαμε να φυτεύουμε τα κλασσικά, καλοκαιρινά λαχανικά: ντοματιές, αγγουριές, πιπεριές, μελιτζανιές, κολοκυθιές, φασολάκια, ενώ τώρα τελευταία φυτέψαμε καρπουζιές, καλαμπόκια και ηλιοτρόπια. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να βάλουμε λίγα φυτά, αλλά και από διάφορες ποικιλίες. Για παράδειγμα, φυτέψαμε δύο ρίζες ντοματάκια από σπόρους και ντοματιές που μας έδωσε ο πατέρας μου από τη Λευκάδα. 

Η ποικιλία τους λέγεται καρδιά βοδιού. Αν και δεν έχουν τόσο δελεαστικό όνομα είναι πεντανόστιμες και ο μπαμπάς μου τις φυτεύει με επιτυχία τα τελευταία χρόνια. Επίσης, βάλαμε τις κλασσικές κολοκυθιές που κάνουν μακρουλά κολοκυθάκια αλλά εντελώς τυχαία φυτέψαμε κι από αυτές που κάνουν στρογγυλά. 

Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη κι όταν κόψαμε ένα για να το δούμε από περιέργεια σκεφτήκαμε να το δοκιμάσουμε ωμό. Λοιπόν, μας θύμισε τα κλωσάκια που φυτεύουν στη Σάμο, που είναι κάτι ανάμεσα σε ξυλάγγουρο και πεπόνι. Μη σας τα πολυλογώ, τελικώς το πρώτο το φάγαμε ωμό σε ντοματοσαλάτα αλλά και ψητό και είναι θεσπέσιο! 

Όλα τα στηρίγματα για τα φυτά τα ανέλαβε ο Βασίλης κι αξιοποίησε τις καλαμιές που βρίσκονται στη ρεματιά δίπλα απ' το σπίτι μας. Τώρα που ο καιρός ζέστανε πραγματικά ελπίζουμε ν' αρχίζουμε ν' απολαμβάνουμε συστηματικά τους καρπούς των προσπαθειών μας. 

Τέλος, αν και δεν είμαι ειδική, έκανα μια απόπειρα να φτιάξω ένα βιντεάκι που συνοψίζει όλη την προσπάθεια που σας περιέγραψα. Ελπίζω να σας αρέσει και να σας βάζει στο καλοκαιρινό μας κλίμα!     

Σας αποχαιρετώ, 

Ευγενία

Confetti patchwork και σκέψεις για το πώς επιλέγω τα υφάσματα σε κάθε τετράγωνο

Καλημέρα σε όλους σας!

Ακούω ότι πλησιάζει ο πρώτος καύσωνας του καλοκαιριού, αλλά στο νέο μας σπίτι ακόμα και τώρα τα βράδια είναι ακόμη δροσερά και η ζακετούλα απαραίτητη. Βέβαια, για κακή μας τύχη το θερμό ρεύμα δε θα το αποφύγουμε μιας και το Σαββατοκύριακο θα βρεθούμε στην Αθήνα με αφορμή τις εκλογές. Νομίζω θα ευχόμαστε να γυρίσουμε γρήγορα στην Κέρκυρα και στη δροσιά του κήπου μας!

Όλο αυτό το διάστημα στον ελεύθερο χρόνο μου κατάφερα να φτιάξω αρκετά τετράγωνα patchwork βασισμένη στις φωτογραφίες που σας είχα δείξει στην προηγούμενη ανάρτησή μου. Μπορεί να είναι ένα σχέδιο χωρίς κανόνες, μετρήματα κι ακρίβεια, ωστόσο το αρμονικό αποτέλεσμα θέλει και κάποιο προγραμματισμό. 

Για όσους θυμούνται, το ράψιμο το άρχισα εξαιτίας του ενθουσιασμού μου για το patchwork και το quilting κι ακριβώς με τον ίδιο ενθουσιασμό άρχισα ν' αγοράζω υφάσματα προορισμένα γι' αυτή την τεχνική διαλέγοντας σχεδόν αποκλειστικά εκείνα με τα μεγάλα κι εντυπωσιακά σχέδια. Μάζευα, μάζευα υφάσματα, πραγματικά πανέμορφα και με υπέροχους χρωματισμούς, αλλά όταν πήγαινα να τα φτιάξω κάτι έβλεπα ότι δε συνδυάζονταν μεταξύ τους, ακόμη κι αν επρόκειτο για κομμάτια της ίδιας συλλογής. 

Άρχισα να παρατηρώ καλύτερα, να διαβάζω άρθρα σχετικά με το πώς να διαλέξεις σωστά τα χρώματα για ένα quilt κι ομολογουμένως άρχισα να κατανοώ και την αξία των υφασμάτων με τα πιο μικρά σχέδια -αυτά που στο χώρο του πάτσγορκ  ονομάζουν low volume patterns- και φυσικά των μονόχρωμων. Έπειτα, παρατήρησα ότι η πλειοψηφία των γυναικών που ασχολούνταν επαγγελματικά με αυτή την τεχνική έκαναν χρήση ενός χρωματικού κύκλου (colour wheel) σαν αυτό που χρησιμοποιούν οι ελαιοχρωματιστές και μίλαγαν για χρωματικές χροιές (colour hue), συμπληρωματικά κι αντιθετικά χρώματα και πάνω απ' όλα έβλεπα ότι εκείνες διέθεταν τεράστιες ντουλάπες με άπειρα υφάσματα από κάθε χρώμα κι απόχρωση και τότε πλέον κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα επ' ουδενί να φτάσω στα δικά τους αποτελέσματα, αφού ποτέ δε θα είχα πρόσβαση σε τόσα πολλά υφάσματα. Το πράγμα ξέφευγε από το οικιακό χόμπι και μετατρεπόταν σε ολόκληρη βιομηχανία. Σας έχω πει και στο παρελθόν το πόσο ακριβό ήταν ν' αγοράζω τέτοια υφάσματα από την Αμερική και τη Μ. Βρετανία, οπότε δε θα μπορούσα ποτέ ν' αγοράζω κάθε τόσο μια πλήρη σειρά με 16 διαφορετικά υφάσματα το λίγο λίγο. 

Αυτό που έκανα από ένα σημείο και μετά ήταν να επενδύω σε low volume υφάσματα σε ουδέτερους τόνους για να μπορούσαν να πλαισιώσουν τα υπάρχοντα καθώς και σε μονόχρωμα, πάλι σε απαλούς τόνους. Και φυσικά, σύμμαχός μου έγινε το λευκό χρώμα που το χρησιμοποιώ κυρίως ανάμεσα σε υφάσματα που τελικώς δεν κολλάνε μεταξύ τους λόγω διαφορετικών αποχρώσεων. 

Να ένα παράδειγμα στο οποίο το λευκό έπαιξε καθοριστικό ρόλο και τελικώς ανέδειξε όλα εκείνα τα υφάσματα που όταν τα είδα δίπλα δίπλα δεν μου άρεσαν καθόλου, παρά του ότι το καθένα μόνο του ήταν πολύ ωραίο. Βάζοντας ανάμεσα στο κάθε τετράγωνο μια λωρίδα λευκού υφάσματος άλλαξε όλη η όψη. 

Γυρνώντας και πάλι στο τωρινό μου project, όταν συνθέτω ένα confetti block προσπαθώ να διαχέω παντού τα ρετάλια που έχω σε πλεόνασμα κι αυτή τη φορά είναι το κίτρινο, το ροζ και το μπλε. Προσπαθώ να τα επαναλαμβάνω σε όλες τις εκδοχές τους: σε μονόχρωμα, σε πουά, σε ριγέ, σε εμπριμέ ώστε ναι μεν να υπάρχει ποικιλία στα σχέδια, αλλά το βασικό χρώμα να είναι το ίδιο. Δείτε για παράδειγμα εδώ.

Σε αυτό το patchwork block το κίτρινο υπάρχει στο ρετάλι με το βαρκάκι, ως μονόχρωμο, ως πουά πάνω σε κίτρινο φόντο και ως low volume  στο ρετάλι με το αστεράκι. Επίσης, και το γαλάζιο και το ροζ επαναλαμβάνονται με την ίδια λογική. Το ίδιο έκανα κι εδώ, βασισμένη στο ρετάλι με τον γλάρο. 

Έτσι, όταν ένωσα μερικά μπλοκ μεταξύ του ταίριαξαν εύκολα χωρίς να δυσανασχετήσω για το αποτέλεσμα. Ελπίζω να συμφωνείτε...

Aυτές είναι οι δικές μου περιπέτειες με το patchwork κι ομολογουμένως επειδή δεν έχω καλό μάτι για να επιλέγω σωστά με την πρώτη τα υφάσματα, αυτή είναι η διαδικασία που με ταλαιπωρεί περισσότερο. Με την πάροδο των χρόνων βρήκα το προσωπικό μου γούστο, σταμάτησα ν' αγοράζω υφάσματα και πλέον χρησιμοποιώ ό,τι διαθέτω. Κι επειδή το πάτσγορκ είναι μια χρονοβόρα διαδικασία θέλω στο τέλος να νιώσω ευχαρίστηση κι όχι απογοήτευση (όπως τη βίωνα τακτικά παλιά). Ο κάθε άνθρωπος έχει την αισθητική του και το προσωπικό του γούστο κι αυτές εδώ είναι κάποιες σκέψεις που μοιράζομαι μαζί σας ευελπιστώντας να βρείτε σε αυτές κάτι βοηθητικό και για τις δικές σας ραπτικές περιπέτειες! 

Κλείνοντας, φέτος το καλοκαίρι λέω να βουτήξω και στα περιπετειώδη νερά των επιδιορθώσεων και μετασχηματισμό ρούχων μου, που για κάποια χρόνια παραμένουν αφόρετα για διάφορους λόγους. Αυτή τη φορά λέω να ρισκάρω και παρά του ότι δεν κατέχω και πολλά στη μοδιστρική σκέφτομαι να μου δώσω μια ευκαιρία!! Άρα, καλές μου φίλες περιμένω τις δικές σας συμβουλές, γιατί ξέρω πολύ καλά ότι έχετε μεγάλη εμπειρία πάνω στη ραπτομηχανή! 

Φιλιά πολλά, 

Ευγενία  

Confetti patchwork

Γεια χαρά σε όλους σας!

Αφού πέρασαν τέσσερις μήνες μέχρι να ξεπακετάρω τη ραπτομηχανή κι άλλοι δυο μέχρι ν' αποφασίσω να την βάλω μπρος, ήρθε τελικώς το πλήρωμα του χρόνου! Ας όψεται ο Μάης που μας τα έκανε κυριολεκτικά μούσκεμα και μας έκλεισε μέσα με τις αλλεπάλληλες βροχές του, κι έτσι η ραπτομηχανούλα μου υπήρξε γι' αλλη μια φορά η συντροφιά μου, όπως κάνει τα τελευταία έντεκα χρόνια. 

Υπήρξε η σωτηρία μου στη Χίο όταν την πρώτη χρονιά δούλευα σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών μόνο δυο ώρες την εβδομάδα (!!!), υπήρξε η σύμμαχός μου σε όλες τις δημιουργικές περιπέτειες στις οποίες μπήκα προσπαθώντας να μάθω όσα περισσότερα μπορώ και για μια ακόμη φορά γίνεται το αποκούμπι μου και η παρέα για να καταπολεμήσω τη βαρεμάρα που μπορεί να προκύψει. 

Τόσο καιρό ήξερα ότι δεν έπαιρνα απόφαση να ράψω, γιατί το τελευταίο project που είχα αρχίσει στη Σάμο ήταν απαιτητικό και χρονοβόρο κι αυτός ο παράγοντας μου στερούσε το κέφι για ράψιμο. Όμως, πριν δυο βδομάδες αποφάσισα ότι έπρεπε να απενοχοποιηθώ και να μη σκέφτομαι ότι αφήνω κάτι ανολοκλήρωτο κι έτσι, κάνοντας μια βόλτα σ' αυτό το φάκελο του Pinterest έπεσα πάνω σε αυτή τη φωτογραφία. Confetti quilt λέγεται, αυτοσχεδιαστικό και φτιαγμένο με ρετάλια. Φαντάζομαι ότι παίρνει το όνομά του γιατί τα μικρά χρωματιστά κομματάκια υφάσματος μοιάζουν με κομφετί πεσμένα ακανόνιστα πάνω στο άσπρο φόντο του πάτσγορκ. 

Βέβαια, θα μου πείτε, πάλι με ρετάλια θα ασχολούμουν; Κι εκείνο που άφησα στη μέση με ρετάλια είχε να κάνει. Αυτό εδώ όμως έχει μεγάλη ελευθερία κινήσεων. Δε χρειάζεται μέτρημα, δε χρειάζεται ακρίβεια στα κοψίματα κι έτσι η σύνθεση και το ράψιμο γίνονται με γρήγορο τρόπο. Προτού αρχίσω μελέτησα αρκετά τις φωτογραφίες για να καταλάβω πώς έπρεπε να δράσω ώστε να πετύχω ένα παρόμοιο αποτέλεσμα. 

Κατάλαβα ότι κάθε χρωματιστό ύφασμα πρέπει να πλαισιώνεται από δυο λωρίδες ώστε πάντα ή σχεδόν πάντα να υπάρχει άσπρο ανάμεσα σε δυο χρωματιστά υφάσματα. Αυτό λοιπόν που έκανα ήταν να κόψω αρκετές άσπρες λωρίδες υφάσματος σε διάφορα πάχη, αλλά όχι κάτω από μια ίντσα (2,54 εκατοστά) και μετά έραψα σε κάθε χρωματιστό ύφασμα δυο λωρίδες σχηματίζοντας ορθή γωνία. Τα περιθώρια τα άνοιξα όλα στη μέση όπως σας δείχνω στη φωτογραφία.  

Αφού ετοίμασα κάμποσα, έκοψα τις περίσσιες για να τους δώσω παραλληλόγραμμο σχήμα και άρχισα να τα συνδυάζω μεταξύ τους και να ράβω μεγαλύτερα τετράγωνα ή παραλληλόγραμμα. 

Κάπως έτσι, φτιάχτηκε το πρώτο confetti τετράγωνο κι επειδή μου άρεσε συνέχισα τη διαδικασία. Σε δυο μέρες ράφτηκαν κάμποσα "τετράγωνα" κι ο μόνος κανόνας που ακολουθώ είναι να συμπεριλαμβάνω σε όλα και φωτεινά κι ευχάριστα χρώματα ώστε όταν θα ενωθούν μεταξύ για να δημιουργηθεί μια μεγάλη επιφάνεια να υπάρχει ένα αρμονικό αποτέλεσμα. 

Βλέπετε, ε; Ακόμα δεν έβαλα μπρος κι ονειρεύομαι παπλώματα! Αν σας ενδιαφέρει να δοκιμάσετε κι εσείς κάτι ανάλογο αλλά δε σας ταιριάζει ο τόσος αυτοσχεδιασμός, είδα εν τέλει ότι κυκλοφορεί και πατρόν που μπορείτε ν' αγοράσετε. 

Εγώ, όπως βλέπετε συνεχίζω ακάθεκτη φτιάχνοντας μικρά τετραγωνάκια...

Καλά να περνάτε και καλή βδομάδα!

Ευγενία