Περπατώντας το μονοπάτι της Μπαταρίας στη βόρεια Κεφαλονιά

Γεια χαρά σε όλη τη διαδικτυακή γειτονιά!

Αν διαβάσατε την προηγούμενη ανάρτησή μας, μάθατε ότι πια εγκατασταθήκαμε στην Κεφαλονιά και μάλιστα κλείσαμε κιόλας έναν ολόκληρο μήνα. Μετράμε, λοιπόν, άλλη μια μετακόμιση και μαζί άλλη μια ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά ένα τόπο της χώρας μας. Είναι, άλλωστε, και το κέρδος μας από τότε που αρχίσαμε να μετακομίζουμε με αφορμή την εργασία του Βασίλη. Πόσα πράγματα, τόποι, άνθρωποι κι εμπειρίες θα μας ήταν άγνωστα αν δεν είχαμε κάνει όλες αυτές τις διαδρομές;;

Και μιας και μιλάμε για διαδρομές, την προηγούμενη Κυριακή αδράξαμε την ευκαιρία και κάναμε την πρώτη μας πεζοπορία στα βορειοδυτικά του νησιού, εκεί στο Φισκάρδο, στο τόσο γνώριμο κι αγαπητό στους Λευκαδίτες. Το όμορφο Φισκάρδο, που κρατάει τη γοητεία του κι επειδή ήταν από τα λίγα χωριά που δεν ισοπεδώθηκαν από τη σεισμό του 1953, οπότε η παραδοσιακή του αρχιτεκτονική έρχεται να αναδείξει αυτόν τον υπέροχο κόλπο, το φυσικό και φιλόξενο λιμάνι.  

Από το χωριό, λοιπόν, ξεκινήσαμε για να εξερευνήσουμε το μονοπάτι της Μπαταρίας. Μπαταρία λεγόταν η γερμανική Πυροβολαρχία που υπήρχε στην περιοχή κατά τη διάρκεια της κατοχής και που προφανώς έλεγχε το θαλάσσιο πέρασμα της περιοχής. 

Σύμφωνα με τις οδηγίες το μονοπάτι διαρκεί 3,5 ώρες, αλλά εμείς κάναμε κάμποσο παραπάνω για να χαρούμε τη Φύση, να τραβήξουμε τις φωτογραφίες μας και ν' απολαύσουμε την υπέροχη θέα και τις παραλίες που ανακαλύψαμε. Ωστόσο, πρόκειται πραγματικά για ένα εύκολο και βατό μονοπάτι με πολύ καλή σήμανση. 

Ο καιρός ήταν σύμμαχός μας, με υψηλές θερμοκρασίες για την εποχή, αλλά χωρίς έντονη ηλιοφάνεια. Το δε σκηνικό ήταν απαράμιλλής ομορφιάς, με ένα πράσινο δροσερό και καθηλωτικό, με τα βρύα να έχουν κυριεύσει κάθε πέτρα και φράχτη και τα μανιτάρια να ξεπηδάνε από δω κι από κει. Τόσα πολλά και διαφορετικά είδη δε νομίζω να έχουμε ξανασυναντήσει! Μακάρι να μπορούσαμε να τα αναγνωρίζαμε. Τα κυκλάμινα είχαν κι αυτά την τιμητική τους καθώς και τα κολχικά (colchicum autumnale), αυτά τα λουλουδάκια που μοιάζουν με κρόκους, αλλά που είναι δηλητηριώδη! 

Το πρώτο χωριουδάκι που συναντήσαμε ονομάζεται Ψιλιθριάς, εγκαταλειμμένο πλέον, αλλά με σπίτια πέτρινα και μεγαλόπρεπα, που μαρτυρούν παλιές δόξες. Μας θύμισε το χωριό του μπαμπά μου, τα Κολυβάτα, που δυστυχώς είχε την ίδια πορεία... 

Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας θαυμάσαμε το περιποιημένο μονοπάτι που σε κάποια σημεία οι ξερολιθιές του ήταν πολύ ψηλές και δημιουργούσαν ένα διευρυμένο δίκτυο μονοπατιών από χωράφι σε χωράφι. Τα πουρνάρια ορθώνονταν επιβλητικά φτιάχνοντας αψίδες, ενώ κάπου και που πρόβαλαν κουμαριές φορτωμένες με τους κόκκινους τους καρπούς τους. 

Μέσα σ' αυτό το ερημικό τοπίο, με τα κατσίκια να κυριαρχούν και τα λιγοστά σπίτια να μαρτυρούν ανθρώπινη ύπαρξη, ήταν εντυπωσιακή η ανοικοδόμηση που συναντήσαμε κυρίως στο χωριό Αντυπάτα, με τους μαστόρους να δουλεύουν πυρετωδώς για να ολοκληρώσουν τις τουριστικές κατοικίες. 

Άλλη μια παράδοξη εικόνα που ατενίσαμε από μακριά καθώς προσεγγίζαμε τις παρυφές αυτούς του χωριού ήταν μια επιβλητική κατά τ' άλλα εκκλησία με έναν γερμένο τρούλο. Όπως μάθαμε πρόκειται για το ναό της Αναστάσεως σχεδιασμένο σε ρωσικό ρυθμό. Θα έχει ενδιαφέρον να τον επισκεφτούμε κι από κοντά! 

Φτάνοντας και στο σημείο της Μπαταρίας είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τα ερείπια της πυροβολαρχίας, την οποία κι ανατίναξαν οι Γερμανοί κατά την αποχώρησή τους. Λίγο πιο πάνω, στο λοφάκι, βρήκαμε θέση για να καθίσουμε και να θαυμάσουμε τη θέα προς την Ιθάκη και τη Λευκάδα. 

Οι ομορφιές όμως, δεν τελείωναν εκεί. Η κυκλική μας πορεία προς το Φισκάρδο μας οδήγησε σε δυο εκπληκτικές παραλίες. Η πρώτη που συναντήσαμε λέγεται Κιμηλιά, ερημική στα τέλη του Οκτώβρη, απάνεμη, καταγάλανη κι όλη δική μας. Δυο άλλους ανθρώπους συναντήσαμε. 

Κι έπειτα από κει φύγαμε για την Έμπλυση. Πιο πολύβουη εκείνη, μιας και είναι προσβάσιμη οδικώς- με τους τελευταίους τουρίστες να κάνουν το μπάνιο τους. 

Στο βιντεάκι που ακολουθεί μπορείτε να θαυμάστε τη διαδρομή από παραλία σε παραλία. 

Μετά από κει λίγος ακόμη δρόμος για να φτάσουμε και πάλι στο Φισκάρδο, μεσημεράκι πια, με τις μισές επιχειρήσεις κλειστές και τις άλλες μισές να φιλοξενούν τους εναπομείναντες επισκέπτες. 

Ο ήλιος είχε πια βγει κι εμάς μας περίμενε ο Μύρτος για την τελευταία βουτιά του "καλοκαιριού". 

Με το καλό να υποδεχτούμε το νέο μήνα, 

Ευγενία