Πιάνοντας άγονη γραμμή: Φούρνοι Κορσέων και Αρκιοί.

Το καταμαράν που συνδέει κατά τους θερινούς μήνες τη Σάμο με την Ικαρία και τα Δωδεκάνησα είναι η περηφάνια όλων των κατοίκων, αφού ξαφνικά αποκτούν εναλλακτικές πέρα από το πλοίο της γραμμής, το οποίο δεν έχει συχνά δρομολόγια δημιουργώντας μια αίσθηση απομόνωσης το υπόλοιπο διάστημα.

Το καταμαράν τους δίνει τη δυνατότητα να ταξιδέψουν γρήγορα σε δημοφιλή νησιά, όπως την Πάτμο, την Κω, την Κάλυμνο και τη Ρόδο, αλλά και σε λιγότερο προσιτούς προορισμούς όπως είναι οι Φούρνοι, οι Λειψοί, οι Αρκιοί, και το Αγαθονήσι, νησάκια που κατά γενική ομολογία τα θυμόμαστε στις εθνικές επετείους, επαινώντας όλους εκείνους που "κρατάνε Θερμοπύλες".  Τα δυο τελευταία Σαββατοκύριακα αδράξαμε την ευκαιρία κι επισκεφτήκαμε τους Φούρνους Κορσέων και τους Αρκιούς. Μια ώρα μακριά από το νησί της Σάμου και οι δύο προορισμοί, είναι ιδανικοί αν μη τί άλλο για μονοήμερη εκδρομή κι ανάπαυλα απ' την καθημερινότητα. 

Οι Φούρνοι Κορσέων, αν και είναι πιο γνωστοί ως Φούρνοι Ικαρίας ανήκουν διοικητικά στο νομό Σάμου και αποτελούν ένα σύμπλεγμα 20 νησιών, νησίδων και βραχονησίδων ανάμεσα στη Σάμο και την Ικαρία, με μεγαλύτερα εκείνα των Φούρνων, της Θύμαινας και του Αγίου Μηνά. Ο προσδιορισμός "Κορσέοι" φαίνεται να χάνεται μέσα στους αιώνες, μιας και κατά την αρχαιότητα η περιοχή καταγράφεται ως "Κοράσιοι Νήσοι". Το μεγαλύτερο νησί των Φούρνων φιλοξενεί και την πρωτεύουσα. 

Πρόκειται για ένα αμφιθεατρικό οικισμό με παραδοσιακά αλλά και πιο μοντέρνα κτίσματα και με τα καϊκια και τις βάρκες να κυριαρχούν. Άλλωστε, είναι ξεκάθαρα το σημαντικότερο μέσο των κατοίκων. Το ανάγλυφο της περιοχής είναι ήπιο, οπότε το περπάτημα προς τις κοντινές παραλίες είναι εύκολο. 

Στόχος μας, το Πετροκοπιό, μια κοντινή κι εντυπωσιακή παραλία, στην οποία δεσπόζει ένα αρχαίο λατομείο, το οποίο αποτελεί αρχαιολογικό μνημείο του νησιού. Κατά μήκος, δε, της παραλίας διακρίνονται και αρχαίοι σπόνδυλοι κιόνων. 

Περπατώντας επί του ασφαλτοστρωμένου δρόμου τα αυτοκίνητα που συναντάμε είναι λιγοστά και χαιρόμαστε την ηρεμία και την αύρα του τόπου.

Εστιάζοντας λίγο καλύτερα διακρίνουμε και το ασταμάτητο βουητό των μελισσών που κρύβονται μέσα στη θαμνώδη βλάστηση. 

Λίγο πιο πέρα παρατηρούμε τις κυψέλες, διάσπαρτες στις πλαγιές του νησιού με τους μελισσοκόμους να κάνουν τον απαραίτητο έλεγχο λίγο πριν τον τρύγο.  

Πραγματικά, η διαδρομή μοσχοβολάει θυμάρι και ρίγανη, γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο που το μέλι των Φούρνων είναι ξακουστό για

την ανώτερη ποιότητά του. 

Κατηφορίζοντας προς το Πετροκοπιό, η θέα μας αποζημιώνει. Το άγριο τοπίο του λατομείο δεσπόζει μεν, αλλά έρχεται σε αρμονία με το ζωντανό μπλε της θάλασσας και το λιγοστό πράσινο.  

Τελευταίο δεκαήμερο του Μάη και η παραλία είναι ερημική. Τα νερά είναι κρύα, αλλά μετά από τρία χιλιόμετρα πεζοπορίας δεν μας πτοεί τίποτα. Το μπάνιο είναι σκέτη απόλαυση.  

Στην πρωτεύουσα ο κεντρικός πεζόδρομος είναι πολύ χαριτωμένος με τις μουριές να δημιουργούν συνεχείς αψίδες, ενώ στο τέρμα του καταλήγεις στην πλατεία με τα λιγοστά καφενεδάκια, την κεντρική εκκλησία κι ένα πλάτανο να ρίχνει την πολυπόθητη σκιά του!

Στο λιμάνι, οι ταβερνούλες προσφέρουν θαλασσινές λιχουδιές με θέα το έντονο μπλε της θάλασσας. 

Από την άλλη μεριά οι Αρκιοί είναι το μεγαλύτερο νησί μιας συστάδας μικρών νησιών βόρεια των Λειψών, που ανήκουν διοικητικά στην Πάτμο. Τη σημερινή εποχή κατοικείται από 35 ανθρώπους, εξ αυτών κι ένα παιδί του δημοτικού. 

Η αλήθεια είναι ότι για το Γυμνάσιο πρέπει να μετακομίζουν στους Λειψούς, πράγμα που καθιστά δύσκολη την εγκατάσταση νέων οικογενειών. Βέβαια, φέτος για πρώτη φορά το νησί διαθέτει και γιατρό, έναν νεαρό που παράλληλα με τη στρατιωτική του θητεία κάνει και το αγροτικό του. Μεγάλη ανακούφιση, όπως καταλαβαίνετε για ένα πληθυσμό κατά βάση μεγάλης ηλικίας. Οι Αρκιοί είναι ένας άνυδρος τόπος, το οποίο συνέβαλε στο να μην κατοικηθεί μέσα στους αιώνες συστηματικά. 

Μεγαλύτερη οικιστική δραστηριότητα καταγράφεται απ' όταν η Μονή της Πάτμου χρησιμοποιεί τα εδάφη κατά βάση ως βοσκοτόπια. Τη σήμερον ημέρα το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με σύστημα αφαλάτωσης. Οι Αρκιοί είναι κατάλληλο μέρος για ιστιοπλοϊκό τουρισμό και για ήσυχες διακοπές στα λιγοστά διαθέσιμα καταλύματα. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί πολύ ο τόπος και καθημερινά καταφτάνουν καραβάκια από τα γύρω νησιά προσφέροντας μονοήμερες εκδρομές. Τα ταβερνάκια του χωριού σερβίρουν αξιόλογο φαγητό καθώς και ντόπιες λιχουδιές. 

Η γνωστότερη παραλία του νησιού είναι τα Τηγανάκια και φτάνεις εκεί μετά από περπάτημα μισής ώρας περίπου. Καπέλο κι αντιηλιακό είναι επιβεβλημένα μιας και το νησί έχει πολύ χαμηλή βλάστηση και ο ίσκιος είναι πραγματικά ανύπαρκτη έννοια! Η διαδρομή είναι εύκολη και ξεκούραστη. 

Η απουσία της ασφάλτου και των αυτοκινήτων προκαλεί συνθήκες απόλυτης ηρεμίας και υπέροχο καταφύγιο για τα πουλάκια, που πετάνε αμέριμνα εδώ κι εκεί. Τα πορτόνια που φράζουν το δρόμο αρχικώς μας ξαφνιάζουν, μιας και δε φαίνεται να έχουμε μπει σε ξένα χωράφια, γρήγορα όμως καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν για να μπλοκάρουν τη δίοδο των αιγοπροβάτων. 

Παρατηρούμε και τους μαντρότοιχους που στο πάνω μέρος τους έχουν αγκάθια για ν' αποτρέπουν τα ζώα να πηδάνε από πάνω. 

Αντικρίζοντας από μακριά την παραλία δεν καταλαβαίνεις το μέγεθος της ομορφιάς της. Όσο πλησιάζεις ξεδιπλώνεται μπροστά σου ένα ονειρικό τοπίο. Ο μικρός όρμος από τη μια πλευρά και οι νησίδες από την άλλη, τα άσπρα πετρώματα και το διαυγές γαλάζιο  δημιουργούν ένα περιβάλλον ειδυλλιακό. 

Η θάλασσα σε ελκύει να της παραδοθείς. Τα νερά είναι δροσερά, καθαρά και το κολύμπι υπέροχο. 

Στις λίγες πια μέρες που μας απομείνανε προτού μετακομίσουμε και πάλι στην Αθήνα ευελπιστούμε να προλάβουμε να ξαναμπούμε στο καταμαράν και να πιάσουμε και πάλι άγονη γραμμή έστω και για μια μέρα. 

Αυτό το ταξίδι σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, μια επιστροφή στις βασικές αρχές της ζωής και της επιβίωσης, εκεί όπου το ανθρώπινο στοιχείο δεν έχει επιβληθεί παντελώς και που οι καθημερινές απολαύσεις μετριούνται με διαφορετικό γνώμονα. 

Καλό καλοκαίρι να έχουμε, 

Ευγενία