Στιγμές γαλήνης στη λιμνοθάλασσα της Λευκάδας.

Γεια χαρά σε όλους και καλή Χρονιά!

Με αφορμή τη χριστουγεννιάτικη απόδρασή μας στη Λευκάδα, είχαμε την ευκαιρία γι' άλλη μια φορά ν' απολαύσουμε τα χειμερινά τοπία της ιδιαίτερης πατρίδας μας. Όπως σας έχω ξαναπεί οι κάτοικοι της πόλης είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη λιμνοθάλασσα, η οποία βρίσκεται ακριβώς έξω απ' την πόλη. 

Είναι ο σταθερός περίπατός μας ειδικά το Χειμώνα για να μαζέψουμε ήλιο, καθώς λέμε. Είναι η κλασσική διαδρομή με το ποδήλατο ή για τρέξιμο. Είναι ο δρόμος στον οποίο μαθαίνουμε ως νέοι να οδηγούμε αυτοκίνητο, είναι η πιο εύκολη λύση όταν δεν ξέρουμε πού αλλού να πάμε, είναι μοναδικό σημείο για να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα... 

Και φυσικά το καλοκαίρι, είναι η διαδρομή που θα κάνουμε για να φτάσουμε στην αγαπημένη μας παραλία: στους Μύλους, τη Γύρα, το Ταόλ, το Κάστρο, την Αμμόγλωσσα. Ολ' αυτά τα σημεία βρίσκονται στην εξωτερική μεριά της λιμνοθάλασσας και δύσκολα αλλάζουμε στέκι. Εκεί χωρίς ραντεβού θα βρούμε την παρέα του καλοκαιριού, θα πούμε δυο κουβεντούλες, θα μιλήσουμε για τα καθημερινά προβλήματα της πόλης, θα κάνουμε μια βουτιά και θα επιστρέψουμε την επόμενη μέρα για να συνεχίσουμε την κουβέντα από κει που την αφήσαμε. 

Η Λιμνοθάλασσα είναι  καταπληκτική ιδιαιτέρως το Χειμώνα για να παρατηρήσει κανείς και τα πουλιά που βρίσκουν καταφύγιο εκεί. Αναχωρώντας από την Κέρκυρα για τις γιορτές των Χριστουγέννων πήραμε μαζί μας κι όλο τον εξοπλισμό που διαθέτουμε με διάθεση να φωτογραφίσουμε αυτά τα μαγικά πλάσματα. Ο καιρός ήταν εξαίσιος και η άπνοια έκανε τα νερά να φαίνονται σαν καθρέφτης.

Ήμασταν και πολύ τυχεροί γιατί τα λιγοστά φλαμίνγκο ήταν πολύ κοντά στη στεριά και πρώτη φορά τα βλέπαμε από τόσο κοντά! Αναμφίβολα, είναι αυτά που κλέβουν την παράσταση με την πρώτη ματιά τόσο για το σχήμα τους αλλά και για το χρώμα τους. 

Η Ειρήνη και η Κωνσταντίνα δε χόρταιναν να τα παρατηρούν. Τρελαίνονται κι αυτές για μια βόλτα στη Λιμνοθάλασσα και παρά του ότι είναι μεγαλωμένες στην Αθήνα έχουν μάθει κι αυτές ν' αναγνωρίζουν και να χαίρονται τις χαρές της Φύσης δίπλα μας. 

Λίγο πιο κάτω συναντήσαμε ένα μεγάλο κοπάδι από πάπιες. Κι όπως διάβασα σωστότερα λέγονται χουλιαρόπαπιες. Άλλες καφετιές, άλλες με πράσινο κεφάλι και λίγες με βαθύ μπλε στα όρια του μοβ, ανάλογα το φύλο και την ηλικία τους. 

Αμέριμνες, άλλες κοιμόντουσαν, άλλες κολύμπαγαν. Μας μετέδιδαν την ηρεμία στην οποία βρίσκονταν κι εκείνες τη συγκεκριμένη στιγμή. Για πρώτη φορά είχαμε και την τύχη να φωτογραφίσουμε μια χουλιαρομύτα. 

Εδώ κι ένα δυο χρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους μικροί πληθυσμοί και στους δικούς μας υγροβιότοπους και δεν ήταν πολύ δύσκολο να εντοπίσουμε μια την ώρα που αναζητούσε το φαγητό της! Και η χουλιαρομύτα και οι χουλιαρόπαπιες οφείλουν τ' όνομά τους στο χαρακτηριστικό πλακουτσό ράμφος τους. Κι όπως μου διευκρίνισε ο Βασίλης στα μέρη του - την Ήπειρο- χουλιάρι λένε το κουτάλι. 

Φέτος παρατηρήσαμε για πρώτη φορά και κορμοράνους. Αυτά τα μαύρα, σχετικά μεγαλόσωμα πουλιά είχαν στήσει το καρτέρι τους στο ιβάρι της Λευκάδας. 

Είναι αλήθεια ότι πολλά πουλιά κάθονται εκεί για να παγιδέψουν τα ψάρια που κολυμπάνε στα ρηχά νερά του σημείου. Αν δεν κάνουμε λάθος, σ' αυτή τη μικρή ομάδα υπάρχουν και νεαρά πουλιά, που δεν έχουν βγάλει καλά καλά όλα τα φτερά τους. 

Οι τσικνιάδες θα έλεγα είναι πλέον μόνιμοι κάτοικοι Λευκάδας! Χειμώνα Καλοκαίρι θα τους βρούμε στα ίδια σημεία να ψάχνουν για την τροφή τους. Εχουν κι αυτοί τα στέκια τους όπως και οι άνθρωποι. Αυτός εδώ καθόταν σε απόσταση αναπνοής από τον Πόντε και ήταν τόσο θαρραλέος με τους ανθρώπους.

Σας αποχαιρετώ με λίγες ακόμα φωτογραφίες από τα όμορφα πουλιά και σας εύχομαι ένα ωραίο, δημιουργικό και γαλήνιο 2023! 

Υγεία πάνω απ' όλα,

Ευγενία