Περπατώντας ως την κορυφή του Καρβούνη, στα 1.153 μέτρα.

Γεια χαρά σε όλους, 

Αυτή την τελευταία μέρα του Οκτώβρη θα ήθελα να σας ταξιδέψω μέχρι την κορυφή του Καρβούνη, του δεύτερου ψηλότερου βουνού της Σάμου, μετά τον Κέρκη. Ως γνωστό, οι Κυριακές μας είναι αφιερωμένες στην πεζοπορία και την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη ο Βασίλης αποφάσισε να περπατήσουμε στον Καρβούνη με σκοπό ν' ανέβουμε στην κορυφή του Προφήτη Ηλία. 

Ο καιρός αναμενόταν σχεδόν καλοκαιρινός, με άπνοια και ηλιοφάνεια, κατάλληλος για να πιάσουμε τις κορφές! Εγώ ανυπομονούσα ν' απαθανατίσω με το φακό μου τις ομορφιές του βουνού και τα φθινοπωρινά χρώματα της Φύσης κι έτσι βάλαμε μπρος τα σχέδιά μας με κατεύθυνση το χωριό Πάνδροσο. Μετά από αρκετή ώρα παρκάραμε κι αρχίσαμε την περιπέτειά μας. Διασχίσαμε το χωριό, αναζητώντας την έναρξη της πεζοπορικής διαδρομής αφουγκραζόμενοι τα τρεχούμενα νερά και τα μελωδικά κουδούνια από κάποιο κοπάδι με πρόβατα, που μάλλον ήταν κοντά στη ρεματιά. Βουνό... οι ήχοι του βαθείς και χαλαρωτικοί, τα χρώματά του ζωηρά και η φρεσκάδα του αναζωογονητική. Ήρθαμε κατευθείαν σ' επαφή μαζί του κι αυτό μας αγκάλιασε και μας προσκάλεσε να το ανακαλύψουμε. 

Οι πλαγιές εννοείται ότι ήταν κατάφυτες με λογιών λογιών δέντρα και θάμνους, που άλλα τα αναγνωρίζαμε, άλλα τα θαυμάζαμε κι άλλα τα κλαδεύαμε για να διευκολύνουμε το πέρασμά μας. Το αξιοπρόσεχτο, ωστόσο ήταν ότι ακόμη κι εκεί ψηλά τ' αμπέλια δέσποζαν περιποιημένα στις πεζούλες χαρίζοντας στο τοπίο μια ιδιαίτερη ομορφιά και δίνοντας σε μας την αίσθηση ότι ο Σαμιώτης αγαπά τον τόπο του και τιμά τα δώρα που του χάρισε η γη του.  

Κάποια στιγμή ο Βασίλης με φώναξε γεμάτος έκπληξη για να δω κάτι που είχε εντοπίσει λίγο πιο πέρα απ' τη διαδρομή μας. Και να σου ένα λουλουδάκι τόσο χαμηλό να ξεπροβάλει μεγαλειώδες μέσα από τα πετρώδη χώματα της περιοχής.

Ένα είδος κρίνου με το πιο τέλειο χρώμα και σχήμα. Χωρίς φύλλα, χωρίς ιδιαίτερο μίσχο, τόσο κοντούτσικο, μα τόσο καθηλωτικό! Καθίσαμε κάτω κι αρχίσαμε να το χαζεύουμε. Τα πέταλά του έκαναν ένα παιγνίδισμα που έμοιαζε με τα σχέδια του φιδιού, επιμήκεις ρόμβοι να φτιάχνουν ένα φυτικό ψηφιδωτό σε λευκές και μωβ αποχρώσεις. 

Εκεί τριγύρω εντοπίσαμε και μερικά άλλα, χωμένα στα σκιερά μέρη της πλαγιάς. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο ανακαλύψαμε ότι πρόκειται για το Κολχικό, το ποικίλο ή αλλιώς Colchicum variegatum, ένα άκρως δηλητηριώδες φυτό συνυφασμένο και με τη Μήδεια, αφού λέγεται ότι σκότωσε τα παιδιά της στην Κολχίδα με δηλητήριο από αυτό το φυτό. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί να το συναντήσουμε στη διαδρομή μας μιας και ανθίζει το Φθινόπωρο. Μια απρόσμενη έκπληξη που σίγουρα δεν περιμέναμε!

Συνεχίσαμε ακάθεκτοι τη διαδρομή μας και παρά του ότι ανεβαίναμε την πλαγιά του βουνού το περπάτημα ήταν εύκολο και καθόλου κουραστικό. Πιστοί στο μονοπάτι μας περνάγαμε άλλοτε μέσα από στενά δρομάκια κι άλλοτε μέσα από χωράφια. Σε κάποιο σημείο κάναμε μια στάση για να κόψουμε βάτα που δυσχέραιναν το πέρασμά μας. 

Κι όσο ο Βασίλης κλάδευε εγώ προσπαθούσα να φωτογραφίσω τους όμορφους καρπούς του κράταιγου που ήταν πιο πέρα. Σε μέγεθος θάμνου, τα κλαδάκια απλώνονταν όμορφα εδώ κι εκεί, ενώ οι άκρες τους ήταν γεμάτες ντελικάτα φυλλαράκια, που στις άκρες τους έκαναν μια διχρωμία. Βέβαια κάποια στιγμή αντικρύσαμε ένα μεγαλειώδη κράταιγο σε μέγεθος δέντρου, ο οποίος ήταν χάρμα οφθαλμών.

Πραγματικά έδενε απόλυτα με τα υπέροχα χρώματα του Φθινοπώρου. Πορφυροί καρποί μπερδεμένοι με πορτοκαλιές ανταύγειες από πλατάνια και βελανιδιές και με φόντο το πράσινο από πεύκα, κυπαρίσσια, πουρνάρια κι άλλα πολλά. Κάπου στο μέσο του δάσους συναντήσαμε κι ένα μικρό σπιτάκι περιτριγυρισμένο από αμπέλια κι οπωροφόρα δέντρα. 

Ο σπιτονοικοκύρης μας συνάντησε καθ' οδών, ένας πρόσχαρος κι ευγενικός κύριος, συνταξιούχος ναυτικός που εγκατέλειψε τον Πειραιά για να 'ρθει στο ησυχαστήριό του, όπως μας είπε: ένα σπιτάκι που το 'χτισε με τα ίδια του τα χέρια. 

Θέλησε να μας φιλέψει σταφύλια ενώ μας έδωσε οδηγίες για τη διαδρομή υποδεικνύοντάς μας κάποιο δύσκολο πέρασμα. Τέλος, μας έδειξε πώς ν' αναγνωρίσουμε τα ίχνη από τ' αγριογούρουνα που τριγυρίζουν το βράδυ στο βουνό και μας ευχήθηκε καλή συνέχεια. 

Περπατώντας πια εντελώς μόνοι για πολλή ώρα μας ξάφνιασε ο ήχος μιας παιδικής, κοριτσίστικης φωνής που τραγουδούσε παιδικά τραγούδια, αλλά δεν μπορέσαμε να την εντοπίσουμε. Φαίνεται ήταν χωμένη κάπου μέσα στα χωράφια κι έτσι συνεχίσαμε ακάθεκτοι το περπάτημα. Κοντεύοντας πια τα 1.000 μέτρα υψόμετρο το τοπίο θύμιζε περισσότερο ηπειρωτικό παρά νησιωτικό. Ο Βασίλης αναγνώρισε τα δάση από μαύρη πεύκη, σαν αυτά που υπάρχουν και στα μέρη του, στα χωριά της Κόνιτσας. Φύση οργιώδης, με το βλέμμα μας να καταγράφει όσο περισσότερα μπορούσε να διακρίνει. Το μόνο που δεν φαινόταν ήταν η κορυφή! Ένα κόκκινο αγροτικό αυτοκίνητο κάποια στιγμή μας προσπέρασε και η γυναίκα οδηγός μας χαιρέτησε μ' ένα κορνάρισμα. Μετά από κάμποση ώρα πέντε έξι σκυλιά φάνηκαν από μια στροφή κι έρχονταν καταπάνω μας γαυγίζοντας συνεχώς. 

Από πίσω ένα κοριτσάκι -εκείνο που προφανώς είχαμε ακούσει να τραγουδάει- έτρεχε και τους φώναζε για να τα συγκρατήσει, ενώ μας καθησύχαζε λέγοντάς μας ότι ήταν άκακα. Να 'σου κι η μαμά, η κυρία που μας είχε κορνάρει. Γνωριστήκαμε και μας εξήγησαν ότι λίγο πιο κάτω είχαν το μαντρί με τα γίδια τους. Πιάσαμε την κουβέντα κι αρχίσαμε να μιλάμε για το βουνό, τη Φύση και τη ζωή στο χωριό. 

Ξαφνιάστηκαν που μας είδαν να περπατάμε το μονοπάτι τέτοια εποχή, μιας και το καλοκαίρι είναι πιο δημοφιλές. Τέλος, μας είπαν ότι κοντεύαμε πια για το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Το κοντά βεβαίως ήταν σχετικό, γιατί η πλαγιά ήταν απότομη και η ανηφόρα μεγάλη. Το έδαφος άλλαξε εντελώς και φαινόταν σχετικά άγονο και πετρώδες, με τα πεύκα να προβάλλουν σε συστάδες εδώ κι εκεί. 

Η ελαφριά συννεφιά έκανε παιγνίδισμα με τις αχτίδες του ήλιου, που κάπου κάπου ξεπρόβαλλαν. Καθοδόν, μας προσπέρασαν και δύο ποδηλάτες βουνού, Γερμανοί απ' ότι καταλάβαμε που έκαναν παρόμοια διαδρομή. Εκείνοι βέβαια είχαν ήδη φτάσει στην κορφή και κατηφόριζαν. 

Μπήκαμε πια κι εμείς στην τελική ευθεία, στην αλπική ζώνη του βουνού. Προσπεράσαμε δυο μεγάλα ραντάρ και κάπου στο βάθος φάνηκε το λευκό εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. 

Μοναχικό και λιτό να στέκει εκεί με μια μεταλλική ελληνική σημαία μονίμως ανοιχτή. Θαυμάσαμε το τοπίο και βιώσαμε αυτό το περίεργο αίσθημα, που ενώ πρακτικά είσαι μόνος σου, μόνο μόνος δε νοιώθεις. 

Μέρος του συνόλου, μικρό κομμάτι μιας μεγαλύτερης ύπαρξης, ρουφούσαμε το κάθε τι που κατέγραφε το μάτι μας. Κάπου στο βάθος ξεχώριζαν τα γύρω νησιά. Αρκοί, Αγαθονήσι, Φούρνοι, Ικαρία και Πάτμος. Θαρρείς και ίπταντο στον ουρανό και φαίνονταν σαν σύννεφα στον ουρανό. 

Αφού εξερευνήσαμε την περιοχή καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Το χρειαζόμασταν άλλωστε, μετά από δυόμιση ώρες συνεχούς ανάβασης. Οι απρόσμενες συναντήσεις ωστόσο, δεν σταμάτησαν να μας εκπλήσσουν. Δύο ακόμη λουλούδια στο διάβα μας, δύο κρινάκια που στα μάτια μας έμοιαζαν με κάποιο είδος κρόκου. 

Εντυπωσιακό να επιβιώνουν σ' αυτό το βραχώδες περιβάλλον και ν' αντέχουν στις αντίξοες συνθήκες της κορυφής του βουνού, παρά την ντελικάτη τους μορφή. 

  

Για την επιστροφή επιλέξαμε ένα φαρδύ, δασικό δρόμο, συνεχόμενη κατηφόρα που εν τέλει φάνηκε πιο κουραστική! Ενθουσιασμένοι απ' τη νέα μας εμπειρία μιλούσαμε όλη την ώρα για όσα είδαμε, όσα βιώσαμε κι όσα γνωρίσαμε. 

Ανεβήκαμε σε κορυφή βουνού με τα πόδια για πρώτη φορά και ήμασταν τυχεροί με τις καιρικές συνθήκες. 

Πραγματικά το τοπίο ήταν μαγευτικό  κι ο ανοιχτός ορίζοντας μας χάρισε μόνο όμορφες εικόνες.

Σας αποχαιρετώ και σας εύχομαι καλό μήνα!

Ευγενία 

Συνθέτω πάτσγορκ και ταυτόχρονα καπιτονάρω με τη μέθοδο quilt-as-you-go: tutorial

Γεια χαρά σε όλους σας!

Το πάτσγορκ είναι πραγματικά μια ωραία και δημιουργική τεχνική ραψίματος και η αλήθεια είναι ότι αγόρασα τη ραπτομηχανή μου, γιατί ήθελα κι εγώ να μάθω να φτιάχνω όλες εκείνες τις δημιουργίες που χάζευα στο Pinterest. Όχι απαραίτητα μεγάλα παπλώματα - αυτά ούτε που τα φανταζόμουνα τότε - αλλά όλα εκείνα τα μικρά, καθημερινά project που πραγματικά μεταμορφώνονται με λίγο πάτσγορκ. Το πάτσγορκ θα ομολογήσω ότι χρειάζεται κάμποσα εργαλεία, από χάρακες, κόφτες κι επιφάνειες κοπής μέχρι πιο εξεζητημένα, που θα χρειάζεσαι όσο εμβαθύνεις και θες να δοκιμάζεις νέες τάσεις και τεχνικές. 

Κατά τη γνώμη μου, πλέον δεν είναι μια απλή τεχνική ανακύκλωσης υφάσματος, είναι μια τεράστια βιομηχανία ειδικά σε Αμερική και Ηνωμένο Βασίλειο κι αυτό είναι σαφές από τις τόσες εξειδικευμένες εταιρίες υφασμάτων, βιβλίων, περιοδικών και αναλώσιμων γύρω από αυτό το χόμπυ. Σίγουρα είναι ωραίο να ακολουθείς το χόμπυ σου, αλλά στην ουσία του το πάτσγορκ είναι απλό και χρηστικό, ενώ το ταλέντο και η αισθητική του κάθε δημιουργού μπορεί ν' αναδείξει και τα πιο βαρετά υφάσματα.  

Κι αν θέλω να πειραματιστώ με το πάτσγορκ χωρίς ν' αγοράσω όλο αυτό τον εξεζητημένο εξοπλισμό τί μπορώ να κάνω; Μπορώ ν' ακολουθήσω τη μέθοδο του quilt-as-you-go, με άλλα λόγια "φτιάχνω πάτσγορκ και καπιτονάρω καθοδόν". Τη μέθοδο αυτή την έμαθα σ' ένα διαδικτυακό μάθημα, κατασκευάζοντας μια τσάντα μεγάλων διαστάσεων. Είναι μια ωραία και χαλαρωτική μέθοδος και το μόνο που χρειάζεται να έχουμε είναι ένα απλό ποδαράκι μηχανής, ένα ψαλίδι, βάτα και υφάσματα σε διάφορες διαστάσεις. Είναι δε, κατάλληλη μέθοδος αν έχουμε ρετάλια κομμένα σε λωρίδες. Με αυτό το τρόπο έραψα την πιάστρα που σας έδειξα στην προηγούμενη ανάρτηση και με αφορμή μια συζήτηση που είχα με τη Μαριάννα (γνωστή σε όλους μας μέσα απ' το μπλογκ της "L' Atelier de Marie-Anne") σχετικά με το πάτσγορκ σκέφτηκα να φτιάξω ένα δείγμα με την τεχνική quilt-as-you-go. 

Έτσι, συγκέντρωσα όλα τα ρετάλια από τις κατασκευές της προηγούμενης ανάρτησης, ένα κομμάτι θερμομονωτικής βάτας κι άρχισα τη σύνθεση παίρνοντας πολλές φωτογραφίες για να φτιάξω ένα tutorial με τα βήματα που ακολούθησα. Ελπίζω να το βρείτε ενδιαφέρον και κατανοητό! Πατήστε πάνω σε κάθε φωτογραφία για να μεγαλώσει και να μπορείτε να διαβάζετε τις οδηγίες ευκολότερα. 

Έτσι, λοιπόν συνέχισα να κόβω, να ράβω και να καπιτονάρω γεμίζοντας όλη την επιφάνεια της βάτας και να το αποτέλεσμα!

Αφού τελείωσα τη σύνθεση έκοψα τις περίσσιες ώστε να δημιουργηθεί ένα παραλληλόγραμμο. Και βέβαια, αφού το πάτσγορκ το συνέθεσα αυτοσχεδιάζοντας, όπως θα δείτε στην παρακάτω φωτογραφία έπρεπε να αλλάξω σε ένα σημείο τη σειρά μου. 

Συγκεκριμένα, αφού έραψα τη λωρίδα με τον αριθμό 11, μετά δεν είχα χώρο στη βάτα για να ράψω την δωδέκατη λωρίδα κάτω από εκείνη με τον αριθμό 8, οπότε την έραψα στα αριστερά, εκει που είχε ελεύθερο χώρο η βάτα.  

Όπως βλέπετε, με αυτό τον τρόπο όχι μόνο κατασκευάζω το πάτσγορκ αλλά ταυτοχρόνως το καπιτονάρω και μάλιστα τόσο πυκνά που δίνει και ωραία υφή. Για να είμαι ειλικρινή, στο συγκεκριμένο δείγμα δεν έβαλα ύφασμα στην πίσω όψη της βάτας (με άλλα λόγια δεν έκανα ένα σάντουιτς) γιατί δεν ήξερα πώς θα το αξιοποιήσω μετά. Μπορείτε όμως να πάρετε μια ιδέα για το πώς θα φαινόταν το καπιτονάρισμα βλέποντας μόνο τη βάτα. 

Παρακάτω μπορείτε να δείτε μερικά πραγματάκια που έχω φτιάξει κατά καιρούς με αυτή την τεχνική. 

Είμαι σίγουρη ότι αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε ακόμη περισσότερες πληροφορίες για το quilt-as-you-go και τρόπους για να ράψετε κι άλλα μοτίφια. Κι αν σας άνοιξε η όρεξη για περισσότερο patchwork εδώ μπορείτε να διαβάσετε μια ανάρτηση που είχα γράψει παλιότερα σχετικά με το γλωσσάρι αυτής της τεχνικής κι εδώ άλλη μια ανάρτηση σχετικά με τον εξοπλισμό που χρειάζομαι για το πάτσγορκ.

Κλείνοντας εύχομαι χρόνια πολλά σε όσους κι όσες γιορτάζουν σήμερα! 

Καλά να περνάτε, 

Ευγενία

      

Ράβοντας ποδιές κι αξεσουάρ για την κουζίνα.

Γεια χαρά σε όλους σας! 

Την προηγούμενη βδομάδα είχαμε την ευκαιρία να φωτογραφίσουμε δυο ποδιές που έραψα για την αδερφή μου. Είχα ράψει παλιότερα μια παιδική για την Ειρήνη, όταν ήταν 3 ή 4 χρονών και τότε εκείνη την είχα φτιάξει εντελώς αυτοσχεδιαστικά. Είχε βγει τόσο χαριτωμένη που έφτιαξα και μία ίδια για την αγαπημένη της κούκλα, τη Φραουλίτσα. 

Αυτή τη φορά η Ευαγγελία ήθελε τις ποδιές για τη δουλειά της και μου ζήτησε να τις φτιάξω με υφάσματα με ζωάκια. Αν κι έχω πάνω από ένα χρόνο ν' αγοράσω νέα υφάσματα είχα κάποια διαθέσιμα, καθώς και κάποια που μου είχε δώσει η ίδια για να φτιάξω μάσκες προσώπου για τα παιδιά της. 

Κι όταν το ύφασμα δε σε φτάνει τότε μπαίνει στη μέση το πάτσγορκ!! Μαγική λέξη το πάτσγορκ και μαγική τεχνική, αφού ενώνοντας ρετάλια φτιάχνεις ένα νέο ύφασμα. Ξέρω βέβαια, ότι η αδερφή μου δεν είναι και μεγάλη λάτρης του πάτσγορκ, οπότε και προσπάθησα να περιοριστώ και να φτιάξω κάτι που θα της άρεσε να χρησιμοποιεί. 

Για το πατρόν χρησιμοποίησα μια δική μου ποδιά και σχεδίασα το περίγραμμά της πάνω σε ριζόχαρτο. Μετά έβγαλα όλα τα υφάσματα που μπορούσα ν' αξιοποιήσω κι άρχισα να κάνω διάφορες πρόβες μέχρι να καταλήξω κάπου. Πρώτα διάλεξα τα υφάσματα με τα ζωάκια και μετά άρχισα να κάνω διάφορους συνδυασμούς με μονόχρωμα και πουά. 

Έτσι κατέληξα να φτιάξω πρώτα μια ποδιά σε ροζ αποχρώσεις τοποθετώντας τα υφάσματα όσο πιο συμμετρικά γινόταν. Της πρόσθεσα και μια τσεπούλα, μια μικρή λεπτομέρεια που μου φάνηκε πολύ ταιριαστή. 

Αναγκαστικά φόδραρα την ποδιά για να κρύψω τις ραφές του πάτσγορκ χρησιμοποιώντας ένα μωβ μονόχρωμο ύφασμα, που με έφτασε τσίμα τσίμα. Δεν άντεξα να μη του βάλω μια μικρή λεπτομέρεια για ντεκόρ στο στρίφωμα, τον πύργο του Άιφελ τυπωμένο πάνω σε βαμβακερή κορδέλα. 

Η δεύτερη ποδιά έγινε πολύ πιο γρήγορα, μιας και το κεντρικό ύφασμα ήταν μεγαλύτερο σε μήκος, οπότε του πρόσθεσα δυο μονόχρωμες μπλε φάσες στα πλαϊνά για να φαρδύνει. 

Για τη φόδρα διάλεξα ένα ζωηρό μπλε πουά, προσθέτοντας και σ' αυτό μια μικρή λεπτομέρεια! 

Ως γνωστό, ράβοντας ανοίγει η όρεξη κι αφού τελείωσα τις ποδιές μετά σκέφτηκα να φτιάξω και σκουφάκια μαγειρικής. 

Ο σκούφος του σεφ μου φαινόταν πολύ κλασικός κι αταίριαστος με την περίσταση οπότε αναζήτησα ιδέες από σκούφους που φοράνε κατά βάση νοσηλευτές και γιατροί. 

Μετά από μικρή έρευνα άρχισα τις πρόβες κι εν τέλει προέκυψαν δυο σκουφάκια πολύ χαριτωμένα. Ελπίζω να είναι κι εξίσου πρακτικά! 

Κι αφού μου παραάνοιξε η όρεξη για το τέλος έραψα και μια πιάστρα για το φούρνο. Εβλεπα όλα εκείνα τα ρετάλια παρεούλα και σκεφτόμουν πόσο ωραία έδειχναν παρέα. 

Δεν άργησε να μου κατέβει η ιδέα κι έτσι έφτιαξα την πιάστρα χρησιμοποιώντας τη μέθοδο quilt-as-you-go. Φτιαγμένη με τρία φύλλα θερμομονωτικής βάτας είναι ό, τι πρέπει για την κουζίνα. 

Όλα τ' αξεσουάρ μπήκαν σ' ένα φάκελο και στάλθηκαν στην αδερφούλα μου κι ανυπομονώ να τα παραλάβει και να μου πει τις εντυπώσεις της! 

Ελπίζω να είναι του γούστου της και να τ' αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ τα καταχάρηκα ολ' αυτά τα ραψίματα!

Φιλιά, 

Ευγενία