Η τρέλλα δεν πάει στα βουνά, αλλά τότε πού πάει;; Σίγουρα εμάς μας χτύπησε κατακούτελα το προηγούμενο κύμα καύσωνα στα τέλη του Ιούνη και για να του ξεφύγουμε βρεθήκαμε στη Σητεία. Αρχικό μας κίνητρο ήταν το Μεσογειακό Φεστιβάλ Μουσικής που διοργανώθηκε στην περιοχή κι έτσι είχαμε την ευκαιρία να δούμε και τις γύρω ομορφιές του τόπου. Ωραία η Σητεία, παιδιά! Δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί ποτέ αλλά εμάς μας ενθουσίασε η χαλαρωτική αύρα που εκπέμπει! Τοπίο εντελώς διαφορετικό από εκείνο του Ηρακλείου και του Ρεθύμνου, πήγαμε στο Βάι, με τους ξακουστούς γηγενείς φοίνικές του κι απολαύσαμε υπέροχα, καθαρά νερά!
Την Κυριακή της αναχώρησής μας ο Βασίλης έριξε την ιδέα να πάμε στο φαράγγι του Ρίχτη. Σύμφωνα με αυτά που διάβασε στο διαδίκτυο φαινόταν μια απλή και ειδυλλιακή διαδρομή. Ξένοι έγραφαν ότι διένυσαν το φαράγγι με τα μικρά παιδιά τους, με σαγιονάρες, ότι είναι piece of cake, με λίγα λόγια.
Έτσι, είπαμε κι εμείς, θα μας φοβήσει ο καύσωνας;; Όχι βέβαια. Σε μιάμιση με δύο ώρες θα το έχουμε φάει το φαράγγι, σκεφτήκαμε!!
Ντυθήκαμε εντελώς λάθος (εντάξει, σαγιονάρα δε βάλαμε) αλλά κουβαλάγαμε πολλά νερά, καπέλα κι αντηλιακά. Κι όταν ανακαλύψαμε ότι δεν ήταν και τόσο βατή η πεζοπορία, αποφασίσαμε ότι δεν υπήρχε γυρισμός.
Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το τέλος της διαδρομής. Σκαρφαλώναμε βράχια, κατεβαίναμε ραχούλες, πατάγαμε μέσα σε λάσπες, ξεπλενόμασταν στο ρυάκι που ακολουθούσαμε κατά πόδας. Κάπου χάναμε τη σήμανση του μονοπατιού, αλλά πάντα την ξαναβρίσκαμε. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κι αλλιώς, άλλωστε!
Και να, κάπου, μετά από τόοοοοοσο περπάτημα ξάφνου μια σκαλίτσα! "Πολιτισμός μπροστά" μου λέει ο Βασίλης... Κατέβηκα τη σκαλίτσα με μεγάλη ανακούφιση, χαιρόμουν που δεν έπρεπε να κάνω τον Μακ Γκάιβερ και το Ράμπο μαζί (!!!!) και να 'σου κι άλλη μια σκαλίτσα, κι άλλη μια, κι άλλη μια.
Μου λέει ο Βασίλης "κοντεύουμε, άκου τη βοή του καταρράχτη!". Και πραγματικά άκουγες τη βοή του και σ' έπιανε μια αδημονία μετά από δυο ώρες περπάτημα. Αγωνία να δεις αν άξιζε τον κόπο μια Κυριακή με καύσωνα να προσπαθήσεις να βρει μια όαση δροσιάς με ένα εντυπωσιακό καταρράκτη να σε λούζει!
Και να 'σου, λοιπόν η όαση και τα ξεχνάς όλα: τα λασπόνερα, τα γδαρσίματα, τη ζέστη, τον ήλιο. Και το καλύτερο ήταν ότι ήμασταν μόνοι μας όταν φτάσαμε. Αυτό το θέαμα όλο δικό μας, μόνο για μας τους δυο!!!
Το νερό μπούζι, όπως του άξιζε, μας δρόσισε κατευθείαν. Το θέαμα καθηλωτικό, δεν μπορούσαμε να πάρουμε το βλέμμα από τα νερά και την κρυφή ομορφιά της Φύσης.
Ξαφνικά οχλαγωγία, επευφημίες, χειροκροτήματα... Τί έγινε βρε παιδιά;; Και να σου σκάνε 60 άτομα στο σημείο. Μόλις είχε καταφτάσει η αποστολή του πεζοπορικού ομίλου Ηρακλείου. Είχε έρθει η ώρα μας να φύγουμε...
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, που μας φάνηκε πιο εύκολος πια. Είχαμε ξεκουραστεί σωματικά και ψυχικά κι έτσι οι δυο ώρες πέρασαν κάπως πιο ανώδυνα. Μόνο το τελευταίο κομμάτι με κούρασε πραγματικά, μια ανηφόρα μέσα στο καταμεσήμερο, λίγο προτού βγούμε στον ασφαλτόδρομο.
Πέντε ώρες διήρκεσε η περιπέτειά μας αλλά άξιζε τον κόπο. Σίγουρα θα την ξανάκανα τη διαδρομή αλλά όχι με φουστίτσα και το πεδιλάκι, που ναι μεν μ' έβγαλε ασπροπρόσωπη αλλά πλέον δε φοριέται!!
Φιλάκια πολλά,
Ευγενία
Οτι αγαπώ πιο πολύ περιγράφεις Ευγενία !!! Πεζοπορία(σαν παλιά ορειβάτης) σε μονοπάτια και το τρεχούμενο νερό !! Καταρράκτες !!Κάθε φορά που βλέπω από κοντά νομίζω ότι το ορμητικό νερό περνάει μέσα μου με δροσίζει και με ξεπλένει !!! Σητεία όχι δεν έχω πάει , πέρυσι ήμουν στο Ηράκλειο !!!Φιλιά και πολλές τέτοιες εξορμήσεις!!
ΑπάντησηΔιαγραφή