Το μονοπάτι που βγάζει στο Μεγάλο Σεϊτάνι.

Το μονοπάτι με αριθμό 1 βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Σάμου και καταλήγει στο Μεγάλο Σεϊτάνι, σε μια απ' τις πιο εμβληματικές παραλίες του νησιού. Παράξενο όνομα για παραλία, αν σκεφτούμε ότι στα τουρκικά σημαίνει Σατανάς, αλλά μάλλον είμαι η τελευταία για να το κρίνω αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τα περίεργα και ίσως όχι και τόσο δελεαστικά ονόματα λευκαδίτικων παραλιών, όπως το Πόρτο Κατσίκι και οι Εγκρεμνοί...

Το Σεϊτάνι μας στοίχειωνε, μιας και κάμποσα χρόνια είχαμε χαθεί προσπαθώντας να βρούμε το μονοπάτι για να φτάσουμε στην παραλία. Την αγναντεύαμε κάπου στο βάθος, ακούγαμε και λίγο κόσμο να μιλάει και να γελάει, αλλά μετά από πολύ περπάτημα γυρίσαμε πίσω άπραγοι και κάπως απογοητευμένοι.

Μετά από τόσα χρόνια όμως μας δόθηκε ξανά η ευκαιρία. Πλέον το μονοπάτι είναι σηματοδοτημένο κι αποκλείεται να χαθείς. Έτσι κι εμείς πήραμε το μονοπάτι την Κυριακή για να κατακτήσουμε κι αυτή την παραλία. Η πινακίδα μας ενημέρωνε ότι το μονοπάτι έχει μήκος 4,5 χμ. κι αποδείχτηκε πολύ βατό. 

Καθώς περπατούσαμε μέσα στην κατάφυτη κι απόκρημνη πλαγιά είχαμε την ευκαιρία να παρατηρούμε και να μυρίζουμε τα όμορφα άνθη και βότανα της περιοχής. Πραγματικά, η Σάμος δείχνει να έχει διατηρήσει πολλά απ' τα αγριολούλουδά της σε μεγάλους πληθυσμούς. Φυτά που αναγνωρίζω από τους λευκαδίτικου αγρούς, που ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι πλέον τα συναντώ με τόση ευκολία. 

Είναι αλήθεια ότι εδώ στη Σάμο άρχισα ν' αφιερώνω περισσότερο χρόνο στα λουλούδια, να τα φωτογραφίζω και ν' αναζητώ τις ονομασίες του, χωρίς βέβαια με μεγάλη επιτυχία τουλάχιστον ως ώρας. Αν ήμουν στο νησί μου θα ρώταγα τη μαμά ή τη γιαγιά να μου πουν το όνομα κάθε αγριόχορτου, αλλά πλέον αυτή φαίνεται να είναι μια εμπειρική γνώση που χάνεται με τον καιρό.  

Μόλις φτάσαμε στο Μικρό Σεϊτάνι, μια πολύ μικρή παραλία σχεδόν στα μισά της διαδρομής, μας περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη: ο δήμαρχος και δυο τρεις άλλοι κύριοι προσπαθούσαν να επισκευάσουν την μικρή, ξύλινη ράμπα που ένωνε την μεριά της παραλίας με το μονοπάτι. 

Όπως μάθαμε η θάλασσα είχε χαλάσει το περσυνό πέρασμα και προσπαθούσαν να το επιδιορθώσουν όπως όπως. Ήμασταν ευγνώμονες, μιας κι έτσι καταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. 

Αφήσαμε πίσω μας την μικρή παραλία και μετά από κάμποσο περπάτημα μέσα σε σκίνους, πεύκα, ελιές, φασκόμηλα και θυμάρια άρχισε να προβάλει το Μεγάλο Σεϊτάνι, μια αμμουδερή παραλία, που ανήκει στο δίκτυο Natura2000, μιας και φιλοξενεί φώκιες μονάχους μονάχους. 

Τα νερά κρυστάλλινα και καταγάλανα κι από πάνω κέδρα σαν κι εκείνα που είχαμε δει στη Χρυσή, στην Κρήτη. Μια παραλία όλη δική μας, αφού πρακτικά ήμασταν καμιά δεκαριά άτομα όλα κι όλα. 

Τα νερά κρύα, όπως μας αρέσουν κι όπως τα περιμέναμε γι' αυτή την εποχή και το τοπίο σκέτη λύτρωση...καμιά σχέση με το διαβολικό του όνομα!!

ορχιδέα Ophrys 

Επιστρέφοντας και λίγο προτού βγούμε στο δημόσιο δρόμο το μάτι του Βασίλη έπιασε ένα περίεργο φυτό. "Αυτό κι αν είναι ορχιδέα!" μου είπε και παρά την κούρασή μου έβγαλα τη μηχανή για να πάρω λίγες φωτογραφίες. Πότε, άλλωστε, θα είχα παρόμοια ευκαιρία; 

ορχιδέα Ophrys

Την αναγνώρισα, είναι αυτή που κοινώς λέμε μελισσάκι, όνομα που οφείλεται στο σχήμα και χρώμα του λουλουδιού όπως καταλαβαίνω. Όσο το φωτογράφιζα τόσο με τράβαγε σα μαγνήτης αυτό το περίεργο σχήμα, ο τρόπος που αναπτυσσόταν ο βλαστός κι αυτά τα παράδοξα λουλούδια. 

Αν επισκεφτείτε ποτέ την παραλία θυμηθείτε ότι η πρόσβαση με το αυτοκίνητο δεν είναι εφικτή, ενώ θα πρέπει να κουβαλάτε μαζί σας αν μη τί άλλο νερό! 

Σας αποχαιρετώ, 

Ευγενία