Σάββατο 29 Μαΐου 2021

Στρογγυλά ψωμάκια με κάρδαμο

Γεια χαρά σε όλους!

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά για μένα τίποτα δεν συγκρίνεται με το φρεσκοψημένο ψωμί. Δεν είναι μόνο η σπιτική γεύση που το κάνει ξεχωριστό, ούτε τ' αρώματα που κατακλύζουν το είναι μου και με γεμίζουν με θαλπωρή. Είναι που ξαφνικά το σπίτι παίρνει άλλη διάσταση και η πιο πεζή μέρα μετατρέπεται σε γιορτινή!

Παλιότερα, ζύμωνα κι έψηνα ψωμί σχεδόν σ' εβδομαδιαία βάση, αλλά από τότε που πήγαμε στην Κρήτη υιοθετήσαμε το κρίθινο παξιμάδι στο ημερήσιο διαιτολόγιό μας. Όταν όμως η στιγμή το φέρει, όλο και κάτι θα ζυμώσω. Άλλωστε, η μαγιά δεν λείπει ποτέ από το ντουλάπι της κουζίνας μου. 

Χθες έφτιαξα αυτά τα ψωμάκια, που είναι πανεύκολα, λαχταριστά κι αρωματισμένα με κάρδαμο. Αν δεν έχετε ποτέ ξαναφτιάξει ψωμί, νομίζω ότι αυτή η συνταγή θα σας γεμίσει αυτοπεποίθηση, μιας και όσες φορές την έχω φτιάξει το αποτέλεσμα είναι πάντα εξαιρετικό! 

Υλικά για 20 ψωμάκια

50 γρ. φρέσκια μαγιά ή 2 φακελάκια ξηρή μαγιά

250 μλ. χλιαρό γάλα

110 γρ. λιωμένο, χλιαρό βούτυρο 

2 αυγά

2 κουτ. σούπας ζάχαρη

450 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις ή τύπου 00

6 γρ. αλάτι

1 κουταλάκι σπασμένοι σπόροι κάρδαμου

Εκτέλεση

Αναμειγνύουμε τη μαγιά με το χλιαρό γάλα κι ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει. Μετά προσθέτουμε το βούτυρο και το ένα αυγό αφού πρώτα το χτυπήσουμε ελαφρώς. Σε άλλο βαθύ μπολ ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι, τη ζάχαρη και το κάρδαμο και μετά προσθέτουμε και τα υγρά υλικά (γάλα-βούτυρο-αυγό-μαγιά). 

Ζυμώνουμε το μείγμα με τα χέρια ή με το μίξερ (χρησιμοποιούμε τους γάντζους) μέχρι ν' αρχίσει να σχηματίζεται το ζυμάρι μας. Μεταφέρουμε το ζυμάρι σε αλευρωμένη επιφάνεια και ζυμώνουμε για 1-2 λεπτά ακόμα μέχρι να πάρει μεταξένια υφή. 

Μεταφέρουμε τη ζύμη σε βαθύ μπολ, σκεπάζουμε με νωπή πετσέτα και αφήνουμε τη ζύμη να φουσκώσει μέχρι να διπλασιαστεί. Για να κερδίσουμε χρόνο μπορούμε να τη βάλουμε στο φούρνο στους 40 βαθμούς Κελσίου (όχι παραπάνω γιατί θα καεί η μαγιά και δε θα φουσκώσει η ζύμη).



Αφού έχει φουσκώσει, ζυμώνουμε για ένα λεπτό με σκοπό να φύγει ο αέρας από μέσα απ' το ζυμάρι. Στρώνουμε το ταψί της κουζίνας με λαδόκολλα και χωρίζουμε τη ζύμη σε 20 κομμάτια. Αρχίζουμε να πλάθουμε μπαλάκια και τα τοποθετούμε στο ταψί αφήνοντας μεταξύ τους απόσταση, γιατί θα ξαναφουσκώσουν. 

Σκεπάζουμε το ταψί ξανά με τη νωπή πετσέτα κι αφήνουμε τα ψωμάκια να φουσκώσουν για μισή ώρα σε θερμοκρασία δωματίου. Στο μεταξύ προθερμαίνουμε το φούρνο στον αέρα στους 200 βαθμούς. 

Προτού φουρνίσουμε τα ψωμάκια τ' αλείφουμε με αυγό, αφού πρώτα το χτυπήσουμε ελαφρώς. Ψήνουμε για 20 λεπτά ή μέχρι τα ψωμάκια μας να ροδίσουν. Αφού κρυώσουν λίγο, τα μεταφέρουμε σε σχάρα για να κρυώσουν εντελώς.

Εγώ έκανα τη μισή συνταγή, οπότε μη σας παραπλανήσουν οι φωτογραφίες μου. Δοκιμάστε τα και είμαι σίγουρη ότι θα σας αρέσουν πολύ! 

Καλό Σαββατοκύριακο, 

Ευγενία   

  

Τετάρτη 19 Μαΐου 2021

Το μονοπάτι που βγάζει στο Μεγάλο Σεϊτάνι.

Το μονοπάτι με αριθμό 1 βρίσκεται στα βορειοδυτικά της Σάμου και καταλήγει στο Μεγάλο Σεϊτάνι, σε μια απ' τις πιο εμβληματικές παραλίες του νησιού. Παράξενο όνομα για παραλία, αν σκεφτούμε ότι στα τουρκικά σημαίνει Σατανάς, αλλά μάλλον είμαι η τελευταία για να το κρίνω αυτό, λαμβάνοντας υπόψη τα περίεργα και ίσως όχι και τόσο δελεαστικά ονόματα λευκαδίτικων παραλιών, όπως το Πόρτο Κατσίκι και οι Εγκρεμνοί...

Το Σεϊτάνι μας στοίχειωνε, μιας και κάμποσα χρόνια είχαμε χαθεί προσπαθώντας να βρούμε το μονοπάτι για να φτάσουμε στην παραλία. Την αγναντεύαμε κάπου στο βάθος, ακούγαμε και λίγο κόσμο να μιλάει και να γελάει, αλλά μετά από πολύ περπάτημα γυρίσαμε πίσω άπραγοι και κάπως απογοητευμένοι.

Μετά από τόσα χρόνια όμως μας δόθηκε ξανά η ευκαιρία. Πλέον το μονοπάτι είναι σηματοδοτημένο κι αποκλείεται να χαθείς. Έτσι κι εμείς πήραμε το μονοπάτι την Κυριακή για να κατακτήσουμε κι αυτή την παραλία. Η πινακίδα μας ενημέρωνε ότι το μονοπάτι έχει μήκος 4,5 χμ. κι αποδείχτηκε πολύ βατό. 

Καθώς περπατούσαμε μέσα στην κατάφυτη κι απόκρημνη πλαγιά είχαμε την ευκαιρία να παρατηρούμε και να μυρίζουμε τα όμορφα άνθη και βότανα της περιοχής. Πραγματικά, η Σάμος δείχνει να έχει διατηρήσει πολλά απ' τα αγριολούλουδά της σε μεγάλους πληθυσμούς. Φυτά που αναγνωρίζω από τους λευκαδίτικου αγρούς, που ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι πλέον τα συναντώ με τόση ευκολία. 

Είναι αλήθεια ότι εδώ στη Σάμο άρχισα ν' αφιερώνω περισσότερο χρόνο στα λουλούδια, να τα φωτογραφίζω και ν' αναζητώ τις ονομασίες του, χωρίς βέβαια με μεγάλη επιτυχία τουλάχιστον ως ώρας. Αν ήμουν στο νησί μου θα ρώταγα τη μαμά ή τη γιαγιά να μου πουν το όνομα κάθε αγριόχορτου, αλλά πλέον αυτή φαίνεται να είναι μια εμπειρική γνώση που χάνεται με τον καιρό.  

Μόλις φτάσαμε στο Μικρό Σεϊτάνι, μια πολύ μικρή παραλία σχεδόν στα μισά της διαδρομής, μας περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη: ο δήμαρχος και δυο τρεις άλλοι κύριοι προσπαθούσαν να επισκευάσουν την μικρή, ξύλινη ράμπα που ένωνε την μεριά της παραλίας με το μονοπάτι. 

Όπως μάθαμε η θάλασσα είχε χαλάσει το περσυνό πέρασμα και προσπαθούσαν να το επιδιορθώσουν όπως όπως. Ήμασταν ευγνώμονες, μιας κι έτσι καταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμό μας. 

Αφήσαμε πίσω μας την μικρή παραλία και μετά από κάμποσο περπάτημα μέσα σε σκίνους, πεύκα, ελιές, φασκόμηλα και θυμάρια άρχισε να προβάλει το Μεγάλο Σεϊτάνι, μια αμμουδερή παραλία, που ανήκει στο δίκτυο Natura2000, μιας και φιλοξενεί φώκιες μονάχους μονάχους. 

Τα νερά κρυστάλλινα και καταγάλανα κι από πάνω κέδρα σαν κι εκείνα που είχαμε δει στη Χρυσή, στην Κρήτη. Μια παραλία όλη δική μας, αφού πρακτικά ήμασταν καμιά δεκαριά άτομα όλα κι όλα. 


Τα νερά κρύα, όπως μας αρέσουν κι όπως τα περιμέναμε γι' αυτή την εποχή και το τοπίο σκέτη λύτρωση...καμιά σχέση με το διαβολικό του όνομα!!

ορχιδέα Ophrys 

Επιστρέφοντας και λίγο προτού βγούμε στο δημόσιο δρόμο το μάτι του Βασίλη έπιασε ένα περίεργο φυτό. "Αυτό κι αν είναι ορχιδέα!" μου είπε και παρά την κούρασή μου έβγαλα τη μηχανή για να πάρω λίγες φωτογραφίες. Πότε, άλλωστε, θα είχα παρόμοια ευκαιρία; 

ορχιδέα Ophrys

Την αναγνώρισα, είναι αυτή που κοινώς λέμε μελισσάκι, όνομα που οφείλεται στο σχήμα και χρώμα του λουλουδιού όπως καταλαβαίνω. Όσο το φωτογράφιζα τόσο με τράβαγε σα μαγνήτης αυτό το περίεργο σχήμα, ο τρόπος που αναπτυσσόταν ο βλαστός κι αυτά τα παράδοξα λουλούδια. 

Αν επισκεφτείτε ποτέ την παραλία θυμηθείτε ότι η πρόσβαση με το αυτοκίνητο δεν είναι εφικτή, ενώ θα πρέπει να κουβαλάτε μαζί σας αν μη τί άλλο νερό! 

Σας αποχαιρετώ, 

Ευγενία  

   

Τετάρτη 5 Μαΐου 2021

Σε νέα μονοπάτια...

Γεια χαρά σε όλους σας και χρόνια πολλά!

Ελπίζω να είχατε την ευκαιρία ν' απολαύσετε τις πασχαλινές μέρες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εμείς αφεθήκαμε στις ομορφιές της Φύσης και πραγματικά λουστήκαμε στο πράσινο και θαυμάσαμε τ' αγριολούλουδα που αυτό το διάστημα αφθονούν.


Και βέβαια πώς να μην εκμεταλλευτούμε αυτές τις μέρες για να εξερευνήσουμε τη... Σάμο, στην οποία βρισκόμαστε πρακτικά από τα μέσα Φλεβάρη. Όσοι είστε παλιοί φίλοι κι αναγνώστες του μπλογκ, έχετε ακολουθήσει τη διαδρομή μας τα τελευταία εφτά χρόνια σε Χίο και Ηράκλειο Κρήτης λόγω της εργασίας του Βασίλη. Φέτος, λοιπόν, η νέα χρονιά μας επεφύλαττε ανατροπές, μετακομίσεις και νέες εξερευνήσεις, μόλις ένα χρόνο μετά την επιστροφή μας από την Κρήτη. Και μπορεί οι φίλοι κι αγαπημένοι μας να έπεσαν από τα σύννεφα, εμάς όμως μας ήρθε κουτί αυτή η φυγή από την πρωτεύουσα για ευνόητους λόγους. 

Από την πρώτη στιγμή το Βαθύ μας φάνηκε πολύ φιλικό και προσιτό, ενώ η πρωινή βόλτα στο λιμάνι για μένα έχει γίνει πλέον απαραίτητη.  

Για να πούμε όμως την αλήθεια, η Σάμος δεν μας ήταν καθόλου άγνωστη κι αυτό έκανε τη μετάβασή μας ευκολότερη. Αρχικά ο Βασίλης πέρασε εδώ εννιά μήνες κάνοντας την θητεία του στην παραμεθόριο, ενώ αρκετές φορές επισκεφτήκαμε το νησί για διακοπές. Σαν κάτι να μας τραβάει εδώ, μια σχέση σχεδόν καρμική!

Η αλήθεια είναι ότι μετά τον εγκλωβισμό στην Αθήνα, οι εξορμήσεις στη Φύση ήταν μονόδρομος για μας. Μάλιστα, η Σάμος διαθέτει ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών, πολύ καλά σηματοδοτημένων, ενώ υπάρχει κι ένα βιβλίο αφιερωμένο σε αυτές τις περιπατητικές διαδρομές, που σπεύσαμε να προμηθευτούμε. 

Ήδη έχουμε κάνει τέσσερεις διαδρομές απολαμβάνοντας τα τοπία, τους μικρούς καταρράκτες, τους αμπελώνες και τα υπέροχα αγριολούλουδα, που δε χορταίνουμε να τα βλέπουμε και να τα φωτογραφίζουμε. 

Πολλά, δυστυχώς, δεν τ' αναγνωρίζουμε, αλλά είναι εντυπωσιακή η ποικιλία που υπάρχει, ενώ κάθε τόσο θα δούμε και κάποιο είδος άγριας ορχιδέας. 


Σας αποχαιρετώ κι ελπίζω να σας μεταφέρω μέσα απ' τις αναρτήσεις μου την αύρα του νησιού. 


Ευγενία