Παρασκευή σαπουνιού και πικ νικ στους κρητικούς αμπελώνες.

Γεια χαρά σε όλους!

Ο Μάης είναι πάντα ένας απαιτητικός μήνας για εκπαιδευτικούς και μαθητές. Μετά από μια παραγωγική και δημιουργική χρονιά στην τάξη με τους μαθητές μου, ήταν πια έτοιμοι για να δώσουν τις εξετάσεις τους με αυτοπεποίθηση και σιγουριά, να χαρούν τη διαδικασία και να συνεχίσουν μ' αισιοδοξία. Οι εξετάσεις πλέον αποτελούν παρελθόν και τους εύχομαι καλά αποτελέσματα από καρδιάς. Και φυσικά σε όλα τα παιδιά που δοκιμάζονται αυτό το διάστημα σε πάσης φύσεως εξετάσεις. 

Όπως καταλαβαίνετε το ράψιμο μπήκε σε δεύτερη μοίρα, αλλά ευτυχώς τη μονοτονία της ρουτίνας ήρθε να διακόψει η ετήσια γιορτή των επισκέψιμων οινοποιείων "Ανοιχτές πόρτες". Έτσι, την Κυριακή πριν τις εκλογές είχαμε τη χαρά να λάβουμε μέρος στις πρωτότυπες εκδηλώσεις του αγαπημένου μας πλέον οινοποιείου "Δουλουφάκη". 

Πέρα από τη γευστική δοκιμή κρασιών, μας ενδιέφερε πολύ να παρακολουθήσουμε το σεμινάριο παρασκευής σαπουνιού με προσθήκη ερυθρού οίνου, το οποίο υλοποιήθηκε σε συνεργασία με το εργαστήρι σαπωνοποιίας "worksoap". Η περιέργεια ήταν διπλή, μιας και δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δω πώς παρασκευάζεται το σαπούνι ελαιολάδου με ψυχρή μέθοδο. Η δε συμμετοχή ήταν μεγάλη και μάλιστα από κόσμο που ήδη είχε κάνει τους δικούς του πειραματισμούς και ήθελε ν' ανταλλάξει απόψεις με την εισηγήτρια. 

Η ίδια παρουσίασε όλα τα βήματα πολύ αναλυτικά αρχίζοντας από τη σπουδαιότητα του προστατευτικού εξοπλισμού. Μετά την παρουσίαση των απαραίτητων υλικών κι εργαλείων άρχισε το δημιουργικό κομμάτι κι ομολογουμένως είναι πολύ εντυπωσιακό να βλέπεις ότι πολύ απλά υλικά, όπως το ελαιόλαδο και το κρασί, μπορούν να μετατραπούν σε σαπούνι με τη βοήθεια της καυστικής σόδας.    

Τέλος, είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε τα σαπουνάκια μαζί μας περιμένοντας βέβαια στωικά να περάσουν σχεδόν δυο μήνες μέχρι να τ' αξιοποιήσουμε. 

Μετά το δημιουργικό σεμινάριο κατευθυνθήκαμε στους αμπελώνες για να κάνουμε πικ νικ. Καθισμένοι κάτω από μια ελιά και περιτριγυρισμένοι απ' το απέραντο πράσινο και το γαλάζιο του ουρανού δεν υπήρχε καλύτερο σημείο για να καταπολεμήσουμε τη ζέστη. 

Ήπιαμε το κρασάκι μας, φάγαμε το μεζεδάκι μας...δεν άργησε να έρθει η πλήρης χαλάρωση. Αφού χορτάσαμε τις ομορφιές της Φύσης, επιστρέψαμε στο οινοποιείο για να ευχαριστήσουμε τους φίλους μας για την ωραία μέρα που μας πρόσφεραν. 

Τώρα πια για τον Ιούνιο έχουμε βάλει στόχο να περπατήσουμε το Φαράγγι της Σαμαριάς και ήδη έχω αρχίσει να ετοιμάζομαι ψυχολογικά γιατί σωματικά...παίρνω μηδέν! 

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία 

Μια βόλτα στην ενδοχώρα της Λευκάδας: Κολυβάτα και Σκάροι

Γεια σας και πάλι!

Μπορεί η Λευκάδα να είναι ένα νησί ξακουστό για τις εντυπωσιακές παραλίες του και τα υπέροχα γαλάζια νερά, ωστόσο είναι ένας τόπος με φύση ιδιαίτερης ομορφιάς και ποικιλομορφίας. Άλλωστε, είμαστε ένα ορεινό νησί με σχετικά μεγάλα βουνά -η πιο ψηλή μας κορυφή είναι τα Σταυρωτά με υψόμετρο 1.182 μέτρα- και πολλά υπόγεια νερά. Σε αυτούς του ορεινούς όγκους οφείλεται και ο σχηματισμός φαραγγιών, οροπεδίων, κοιλάδων και καταρρακτών. 

Η Άνοιξη όπως καταλαβαίνετε είναι η πιο ενδιαφέρουσα εποχή για να επισκεφτείτε το νησί και ν' απολαύσετε την πυκνή κι ανθισμένη Φύση. Αυτή την τύχη είχαμε κι εμείς στις γιορτές του Πάσχα. Με σύμμαχο την καλοκαιρία δε χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε διάφορες διαδρομές αρχίζοντας από το χωριό του μπαμπά μας, τα Κολυβάτα.

Ακριβώς πάνω από το παραθαλάσσιο χωριό της Νικιάνας, στην ανατολική πλευρά του νησιού, οι κάτοικοι των Κολυβάτων και του Αλέξανδρου είχαν τα σπίτια τους στις πλαγιές του βουνού των Σκάρων και οι περιουσίες τους έφταναν μέχρι τη σημερινή Νικιάνα. Τα δυο χωριά ήταν εύρωστα πληθυσμιακά -υπήρχε και σχολείο- και οι κάτοικοι ασχολούνταν κατά βάση με τ΄αμπέλια, τις ελιές και τα κοπάδια. Σιγά σιγά άρχισαν να κατεβαίνουν στα παράλια και να χτίζουν σπίτια στη Νικιάνα με αποτέλεσμα τα δυο χωριά να ερημώσουν για πολλά χρόνια. 

Τώρα τελευταία, όλο και κάποια κινητικότητα υπάρχει, τα σπίτια αναπαλαιώνονται και διάφορες εκδηλώσεις θρησκευτικού και πολιτισμικού χαρακτήρα διοργανώνονται στα δυο χωριά. 

Για να φτάσετε στα Κολυβάτα θα πάρετε το δρόμο από την Νικιάνα κι αφού περάσετε το Ασκητήριο των Αγίων Πατέρων θα φτάσετε στην είσοδο του χωριού. Η θέα του οροπεδίου είναι υπέροχη ιδίως την Άνοιξη  όπου οι ανθισμένες κουτσουπιές ξεχωρίζουν μέσα στο απέραντο πράσινο. 

Οι Κολυβιάτες ήταν άνθρωποι μερακλήδες με πέτρινα σπίτια περιποιημένα και τριγύρω αμυγδαλιές. Ακόμη θυμάμαι τα πεντανόστιμα αμύγδαλα που μαζεύαμε στο πατρικό του μπαμπά. Στην μικρή πλατεία του χωριού η βρύση με φρέσκο νερό, ενώ λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα ρέμα, όπου το καλοκαίρι μπορείτε να περπατήστε μέσα την κοίτη του και να θαυμάστε το κάλλος της περιοχής. 

Πλέον τα σπίτια είναι γκρεμισμένα από το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου, αλλά ευτυχώς η Φύση τα έχει κοσμήσει με το δικό της τρόπο. 

Σεργιανίζοντας στην περιοχή θα θαυμάστε ανθισμένα λουλούδια, όπως καμπανούλες και άγριες ορχιδέες, πεταλούδες και δείγματα από μια εποχή γεμάτη κόσμο και μόχθο. 

ophrys ferrum equinum
ένα αυτοφυές είδος άγριας ορχιδέας

Ο ανεμόμυλος δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου από τότε που τον θυμάμαι. Δυο διέθετε το χωριό και χρησιμοποιούνταν για να αλέθουν το αλεύρι. 

Εμείς οι Νικιανιώτες είμαστε περήφανοι για τους Σκάρους, το μικρό βουνό μας. Παλιά ανεβαίναμε στην κορυφή του, στην οποία σχηματίζεται ένα οροπέδιο και μαζεύαμε ρίγανη. Η θέα από κει όπως καταλαβαίνετε είναι εκπληκτική. Άλλο τόσο εκπληκτικό είναι και το δρυοδάσος των Σκάρων, στο οποίο θα συναντήσετε ένα ιδιαίτερο είδος βελανιδιάς που αναπαράγεται αυτοφυώς, το ρουπάκι. 

Όπως σας είπα, τα τελευταία χρόνια γίνονται προσπάθειες ώστε τα δυο χωριά ν' αποκτήσουν και πάλι ζωή και ν' αναδειχθούν, γι' αυτό και οι κάτοικοι καθάρισαν κι "άνοιξαν' και πάλι τα παλιά μονοπάτια για να είναι η πρόσβαση εύκολη κι ασφαλής, ενώ τείνει να γίνει θεσμός ο αγώνας ορεινού τρεξίματος Lefkas Trail Run. Η έναρξη της διαδρομής είναι η Νικιάνα και οι συμμετέχοντες αφού περάσουν μέσα από τα Κολυβάτα και τους Σκάρους κατευθύνονται προς τα Πλατύστομα και την Κόκκινη Εκκλησιά για να καταλήξουν και πάλι στο σημείο έναρξης.      

Κλείνω τη σημερινή μου ανάρτηση με την πιο εμβληματική προσωπικότητα των Κολυβάτων, τον μπάρμπα Λάκη, τον τελευταίο βοσκό του χωριού. Ετών 97 ποτέ δεν εγκατέλειψε το χωριό και είναι πάντα ακμαίος και υγιής! 

Πάπλωμα με ρετάλια των 2 ιντσών.

Γεια χαρά σε όλους!

Πώς καταλαβαίνω τα παιδιά που διαμαρτύρονται όταν πρέπει να πάνε ξανά στο σχολείο μετά από διακοπές τόσων πολλών ημερών... Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο και για μας τους δασκάλους, ακόμη κι αν είμαστε εμείς που πρέπει να εμψυχώσουμε τους μαθητές μας να συνεχίσουν, ν' αντέξουν μέχρι το τέλος. Πολλές φορές το "πρέπει" δεν είναι αρκετό να μας πείσει για να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία και ψάχνουμε κι εμείς να βρούμε τη νέα προοπτική, να βρούμε την εσωτερική δύναμη και το κίνητρο. Θα γελάσετε αλλά εμένα τη νέα προοπτική μου την πρόσφερε εμμέσως η ανηψούλα μου, η οποία γύρισε χαρούμενη στο σχολείο και τη Δευτέρα πήγαινε με βήμα γοργό κι ενθουσιασμό στο σχολείο. Η αδερφή μου απόρησε κι εντυπωσιάστηκε ταυτόχρονα και όταν τη ρώτησε πού οφειλόταν τόση χαρά εκείνη της απάντησε: "Μα, μαμά, μετά το σχολείο έρχονται οι καλοκαιρινές διακοπές!!!".

Διακοπές...ούτε που το είχα σκεφτεί. Έτσι εγκλωβισμένη στην καθημερινότητα και στα μαθήματα του φροντιστηρίου, τις εξετάσεις των μαθητών η σκέψη μου δεν είχε φτάσει τόσο μακρυά. Αλλά μετά σκέφτηκα πως δεν είναι και τόσο μακρυά ο Ιούνης... Καλοκαίρι σκέφτομαι και ήδη έχω στο μυαλό μου δυο τρεις αναρτήσεις αφιερωμένες στη Λευκάδα μας αλλά και την Ιθάκη. Εκμεταλλεύτηκα τις μέρες του Πασχα και τράβηξα αρκετές φωτογραφίες για να πλαισιώσουν τις διαδρομές που θέλω να σας προτείνω. Αλήθεια, έχετε επισκεφτεί ποτέ τον τόπο μου; 

Και μέσα σ' όλα αυτά, κι αναζητώντας την ανανέωση και το εσωτερικό κίνητρο δεν μπορεί να λείπει και το ράψιμο. Ένα πρότζεκτ που άρχισα με τις πασχαλινές διακοπές. Μια ιδέα που θα μου "φάει" πολλά ρετάλια και θα τα δω ν' αξιοποιούνται με τον πιο ευχάριστο τρόπο. 

Τα τετράγωνά μου ήταν εξαρχής κομμένα στις 2 ίντσες και μαζί με λευκά τετράγωνα κομμένα στις 3,5 ίντσες άρχισα να συνθέτω τα βασικά τετράγωνα. Σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται κάμποσα και κάθε μέρα προσπαθώ να συνθέτω τουλάχιστον δυο για να μην χάσω το ενδιαφέρον μου και να μην μπουν τα ρετάλια πάλι σε κάποια σακούλα... 

Την έμπνευση για το πάπλωμα την πήρα από αυτό το διάγραμμα. Πώς σας φαίνεται ως ιδέα; Εσείς με τί ασχολείστε αυτό το διάστημα; 

Φιλάκια πολλά, 

Ευγενία