Τα δώρα του τρύγου

Γεια σας και πάλι, φίλοι μου. 

Κλείνουμε σχεδόν δυόμισι χρόνια στο Ηράκλειο, το οποίο έχει αποδειχθεί πολύ φιλικό, με ανθρώπους ζεστούς, φιλόξενους και γενναιόδωρους. Φταίει το κλίμα τους, φταίει η ίδια η γη τους που είναι τόσο γόνιμη κι απλόχερη; Σίγουρα παραμένουν άνθρωποι στενά δεμένοι  με τη φύση και το χωράφι κι αυτό το βλέπεις καθημερινά. 

Πέρυσι τον Αύγουστο όποτε βρισκόμασταν στην ενδοχώρα του Ηρακλείου παρατηρούσαμε από παντού να ξεχύνεται κόσμος που τρυγούσε, ενώ γύρω από τα οινοποιεία η μυρωδιά των σταφυλιών και του μούστου ήταν τόσο έντονη...σχεδόν μεθυστική. 

Από την αρχή μας δημιουργήθηκε η διάθεση να λάβουμε κι εμείς μέρος, να βιώσουμε μια εμπειρία που στην Αθήνα ποτέ δεν μας είχε περάσει από το νου, έτσι απορροφημένοι από το μπετόν και την αποξένωση από τη Φύση που σιγά και σταθερά καλλιεργεί αυτή η πόλη. Ακριβώς την ίδια περιέργεια είχαμε νοιώσει και στη Χίο, τότε που είχαμε ζητήσει από τους καλούς μας φίλους Μπίργκητ και Γιάννη να πάμε μαζί τους στα χωράφια για να πάρουμε μέρος στο κέντημα των σκίνων. 

Φέτος, λοιπόν, μας υποδέχτηκε στα χωράφια του ο Νίκος Δουλουφάκης, αμπελουργός και οινοποιός που δραστηριοποιείται στο χωριό Δαφνές. Η χαρά μας ήταν μεγάλη, μιας και προσμέναμε ένα ολόκληρο χρόνο εκείνη τη στιγμή, ενώ ο ίδιος και η ομάδα του μας έκαναν να νοιώσουμε άνετα από το πρώτο λεπτό. Αφού μας έδωσαν τα μαχαιράκια μας, μας έκαναν μια μικρή επίδειξη σχετικά με το τρύγισμα κι έπειτα αναλάβαμε δράση! Ο Βασίλης από την μια μεριά ενός ξάμπελου κι εγώ από την άλλη κι αρχίσαμε τη συνεργασία. Να κόψουμε τα τσαμπιά, να γεμίσουμε τα τελάρα μας και κάπου κάπου να κάνουμε κάποια ερώτηση, να τσιμπολογάμε λίγο σταφύλι για να γευτούμε τους καρπούς του. Τα νέα παιδιά, ορεξάτα όπως πάντα. Κάποια να λένε μαντινάδες για να γίνεται πιο ευχάριστη η δουλειά, ενώ οι μεγαλύτεροι άνθρωποι αφοσιωμένοι στο αμπέλι, να γίνει σωστή και γρήγορη δουλειά. Τους έβλεπες και κατανοούσες ότι έχουν ζυμωθεί με τα χωράφια και ότι τ' αμπέλι είναι κομμάτι του εαυτού τους. 

Και μετά το κοτσιφάλι και μια μικρή παύση κάτω απ' τα λιόδεντρα σειρά είχε το syrah. Πιο ζόρικο, πιο μπελαλίδικο αλλά η εμπειρία άξιζε τον κόπο. Κι ευτυχώς ο καιρός μας είχε φερθεί πολύ καλά. Δεν έκανε πολλή ζέστη, είχε μια αδιόρατη συννεφιά και μια αύρα που μας αναζωογονούσε. Κι έτσι, κύλισαν πέντε όμορφες ώρες στα χωράφια χωρίς να το καταλάβουμε. 

Αποχαιρετήσαμε τα συνεργεία και τους ευχαριστήσαμε για τη γλυκιά φιλοξενία τους. Εκείνοι συνέχισαν τη δουλειά κι εμείς επιστρέψαμε στο οινοποιείο. Στο μεταξύ βγάλαμε και λίγες φωτογραφίες ως ενθύμιο από κείνη τη μέρα ευελπιστώντας να επιστρέψουμε για μια νέα εμπειρία! 

Η Κατερίνα, φιλόξενη οικοδέσποινα του οινοποιείου, μας δώρισε και μούστο από βιδιανό σταφύλι, μιας και ξέρει ότι έχουμε αδυναμία στη μουσταλευριά! 

Σας κερνάω έστω κι οπτικά ένα κομμάτι κι αν έχετε διάθεση να φτιάξετε κι εσείς αυτό το εξαιρετικό γλυκό αναζητήστε τη συνταγή εδώ. 

Τα δώρα του τρύγου όπως βλέπετε ήταν πολλά: μια νέα εμπειρία στο χωράφι, γνωριμία με ενδιαφέροντες ανθρώπους, εγκάρδια φιλοξενία, νέες γεύσεις κι αρώματα και μια πληρότητα συναισθηματική που μας ανατροφοδότησε! Τώρα πια δεν έχουμε παρά να προσμένουμε το επόμενο καλοκαίρι για να επιστρέψουμε στα χωράφια και να τρυγήσουμε παρέα με τους καλούς μας φίλους!

Σας χαιρετώ, 

Ευγενία