Εκκρεμότητες, ρετάλια και πάτσγορκ, πολύ πατσγορκ!

Επιστρέψαμε στη βάση μας, την προσωρινή...δηλαδή το Ηράκλειο, μετά από τρεις εβδομάδες διακοπών και ξεγνοιασιάς με τους αγαπημένους μας. Καιρό είχαμε να λείψουμε τόσο κι όπως φάνηκε το είχαμε ανάγκη! Όχι να ξεκουραστούμε, αλλά να βρεθούμε με τους δικούς μας ανθρώπους. Άλλους στη Λευκάδα, άλλους στην Αθήνα, τα Γιάννενα... Τους προλάβαμε όλους! Και φυσικά τη γάτα μας, την Κιουρή, τη χιώτικη γατούλα μας, που την έχουμε αφήσει πλέον στη Λευκάδα για να μην την ταλαιπωρούμε με τις τόσες μετακινήσεις μας...

Με το που επιστρέψαμε στρογγυλοκάθισα στην αγαπημένη μου ραπτομηχανή. Μια εκκρεμότητα, μια παραγγελία με περίμενε κι έπρεπε να σπεύσω. Είχα καιρό να καταπιαστώ με πάνινους κύβους αλλά πάντα είναι μια τόσο ξεκούραστη κι δημιουργική διαδικασία για μένα. 

Να διαλέξω τα παιδικά υφάσματα που είναι πάντα τόσο χαριτωμένα και να τα ταιριάξω με άλλα, να κόψω και ν' απλικάρω τα γράμματα. Αυτή τη φορά η λέξη ήταν μικρή και γουστόζικη. Cat ζήταγε η μαμά κι αναρωτιέμαι αν παραπέμπει σε κοριτσίστικο όνομα η επιλογή!! Με ξάφνιασε θα έλεγα, βρήκα κι ένα ύφασμα με γάτες που έχω και το χρησιμοποίησα για να δέσει με τ' όνομα. 

Μετά είχε σειρά ένα πανάκι ώμου ιδανικό για ρεψίματα και ένα πανάκι χαλάρωσης φτιαγμένο για μπόλικο παιγνίδι με τις τόσες κορδέλες που έραψα περιμετρικά. Αυτά ετοιμάστηκαν και ταξίδεψαν στην Αγγλία αλλά εγώ μπήκα σε νέες φούριες, αφού όλο και σκάρωνα ιδέες με το μυαλό μου. 

Έτσι, τα ροζ και mint ρετάλια ξαναβγήκαν στην επιφάνεια κι αφού σιδερώθηκαν, κόπηκαν σε τετράγωνα των 4,5 ιντσών. 

Το ένα project έφερε το άλλο και τώρα έχω βρεθεί με τρεις διαφορετικές, μισοτελειωμένες κατασκευές γεμάτες χρώμα και τσαχπινιά! Στόχος να τελειώσουν μέχρι το Σαββατοκύριακο. 

Κατά τ' άλλα, παλεύω να μαζέψω το μυαλό μου και να συντάξω ένα τεύχος για το φροντιστήριο στο οποίο θα εργάζομαι αυτή τη χρονιά αλλά πού διάθεση για θεωρία, ασκήσεις και σελιδοποίηση...!

Σας χαιρετώ, 

Ευγενία       

Emmaline dress: επίσημη, νεραϊδένια φωτογράφιση!

Το περιβόητο chevron φόρεμα που έγινε αφορμή για την περιπετειώδη μου πορεία σχετικά με τις σούρες και τη σφηκοφωλιά άρεσε πολύ και η Ειρήνη έψαχνε αφορμή για να το φορέσει. 

Ευκαιρία έψαχνα κι εγώ για να τη φωτογραφίσω αλλά και μόνο στο άκουσμα της πρότασής μου έλαβα ένα ξερό κι αδιάφορο "Μπααα". "Έλα βρε Ειρηνάκι, κάτσε να σε φωτογραφίσω λιγάκι, να δούμε μετά τις φωτογραφίες παρέα..." Κάπως πείστηκε και βγήκαμε στο σοκάκι, εκεί που φωτογραφιζόμασταν και μεις σας παιδιά. 

Κι επειδή τα παιδιά όταν είναι τόσο μικρά κάνουν συνήθως τα δικά τους και δεν ακολουθούν οδηγίες είπα να πάω κι εγώ με τα νερά της ανιψιάς. Ντίβα σας λέω, άλλαζε πόζα στο δευτερόλεπτο. Κι μιας και τρελαίνεται να κάνει γκριμάτσες τράβαγα σαν τρελή μπας και πετύχω καμιά καλή. Κάπου έπλαθε τα δικά της ρομαντικά σενάρια, κάπου βαριόταν, κάπου χοροπήδαγε, τα καταφέραμε στο τέλος! 

Το πατρόν το είχα παραλλάξει λιγάκι κάνοντας πολύ πιο απλή τη φούστα κι αποφεύγοντας τους πολλούς όγκους που προσέθεταν τα βολάν του ποδόγυρου. Η εφαρμογή του φορέματος όπως βλέπετε κι εσείς είναι πολύ καλή αλλά μετά από πολλή ώρα η Ειρήνη άρχισε να παραπονιέται ότι το κάτω λάστιχο της πλάτης, εκείνο κοντά στη μέση, την ενοχλούσε πολύ. 

Έτσι κι εγώ κατάλαβα ότι τα παιδάκια θέλουν φαρδιά κι αεράτα ρουχαλάκια, να τα χαίρονται και να μη δυσφορούν μέσα σ' αυτά. Η ατέλεια ευτυχώς διορθώνεται πολύ εύκολα. Αφού ξηλώσω τις ραφές κοντά στο σημείο θα δώσω έναν "αέρα" στο λάστιχο ώστε να γίνει πιο χαλαρό. 

Τη χάρη να φωτογραφίσουμε και τ' άλλα δυο φουστάνια που της έραψα δε μου την έκανε... Αλλά δεν πειράζει, θα βάλω τα μεγάλα μέσα -βλέπετε Ευαγγελία- κι ας ελπίσουμε ότι θα κάνει τη χάρη στη μανούλα!!!

Αυτά για σήμερα! Φιλάκια πολλά,  

Ευγενία   

Καλοκαιρινή απόδραση στο χωριό Δροσοπηγή Κονίτσης

Γεια σας και πάλι καλοί μου φίλοι! 

Σας έχω ξαναμιλήσει άραγε για τη Δροσοπηγή, ένα από τα πολλά μαστοροχώρια της επαρχίας Κόνιτσας; Είναι το χωριό του Βασίλη κι όποτε είμαστε στη Λευκάδα δε χάνουμε την ευκαιρία να το επισκεφτούμε. Και τί καλύτερο να βρεθείς εκεί μέσα στο κατακαλόκαιρο για ν' απολαύσεις τα όμορφα δάση της περιοχής και να ξεφύγεις από τον καύσωνα των πεδινών! 

Έτσι λοιπόν, λίγο πριν το Δεκαπενταύγουστο αποδράσαμε από την πολύβουη και ζεστή Λευκάδα για να βρεθούμε σε ένα τοπίο απόλυτης χαλάρωσης και ηρεμίας. Το όμορφο, πετρόχτιστο χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 1.050 μ., οπότε καταλαβαίνετε ότι η φύση που το περιτριγυρίζει οργιάζει. Απέραντα δάση από έλατα, μαύρη πεύκη, βελανιδιές, οξιές θαμνώδη κέδρα, κρανιές και άλλα πολλά δημιουργούν ένα απέραντο πράσινο τοπίο προς εξερεύνηση. 

Τί καλύτερο για μας που αγαπάμε την πεζοπορία. Φορέσαμε τ' αθλητικά μας και πήραμε το βατό μονοπάτι που πάει για το βουνό. Η φωτογραφική μηχανή δε σταμάτησε λεπτό. Μα πώς ν'αντισταθούμε άλλωστε σε αυτά τα τοπία που πραγματικά δεν τα συναντάμε εύκολα!

Η δε θέα προς τα βουνά του Γράμμου, τον Σαραντάπορο -τον παραπόταμο του Αωού- και το Βόιο της Κοζάνης ήταν καθηλωτική. Βοηθούσε σαφώς η καθαρή ατμόσφαιρα και το φρέσκο κι αναζωογονητικό αεράκι. 

Η φύση που περιβάλει τη Δροσοπηγή είναι μαγευτική, αλλά και το ίδιο το χωριό είναι τόσο ενδιαφέρον, καλοφτιαγμένο και περιποιημένο. Μπορεί το χειμώνα να κατοικείται από λιγοστούς μόνιμους κατοίκους, είναι ωστόσο προορισμός κυνηγών μιας και η παρθένα φύση φιλοξενεί αγριογούρουνα, λαγούς κι όχι μόνο. Λύκοι, αλεπούδες, σκίουροι, κουνάβια, νυφίτσες κι αρκούδες κυκλοφορούν ανέμελα μέσα σ' ένα καλά διατηρημένο φυσικό τοπίο.

Μάλιστα τις μέρες που βρεθήκαμε εκεί όλοι μιλούσαν για μια

αρκούδα με δυο αρκουδάκια που προσέγγιζαν τη νύχτα τα περίχωρα για να φάνε τους καρπούς από τις τριγύρω κορομηλιές σπάζοντας τα κλαδιά των δέντρων. Μάλλον βρήκαμε κι λίγα ίχνη σε μια απογευματινή μας βόλτα. 

Το καλοκαίρι το χωριό βιώνει μεγάλες στιγμές, αφού τα σπίτια ξανανοίγουν και γεμίζουν με κόσμο. Τα παραδοσιακά πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου διαρκούν τρεις μέρες και η κεντρική πλατεία γίνεται και πάλι το σημείο συνάντησης των χωριανών. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο χωριό μια βόλτα στην παλαιότερη εκκλησία, τον Άγιο Αθανάσιο,  είναι αγαπημένη συνήθεια. 

Χτισμένη στον πάνω μαχαλά, εκεί που ουσιαστικά αρχίζει το

δάσος ένα κόκκινο, ξύλινο παγκάκι στέκει σαν ένα μοναχικό καλλιτέχνημα. Λίγο πιο κάτω το πατρικό σπίτι της γιαγιάς του Βασίλη, πλέον ερειπωμένο με το περίτεχνο λουκέτο να στέκει ακόμα στην πόρτα. 

Αν βρεθείτε ποτέ στη γύρω περιοχή των Ιωαννίνων σας συστήνω να κάνετε μια βόλτα προς τη Δροσοπηγή και τα άλλα μαστοροχώρια της Κόνιτσας. Σίγουρα όχι τόσο τουριστικά και πολυδιαφημισμένα όπως τα Ζαγοροχώρια, αλλά αυθεντικά και ανοιχτά στους

επισκέπτες! Σας αποχαιρετώ με μια φωτογραφία που δείχνει σε δεύτερο πλάνο το δρόμο προς το χωριό παράλληλα με την κοίτη του Σαραντάπορου ενώ στο βάθος προβάλει το βουνό Βόιο. 

Φιλιά πολλά, 
Ευγενία       

ΥΓ. Δε θα μπορούσα να μη βρω λίγο χώρο και για μια τελευταία φωτογραφία που αποτυπώνει το μεγαλειώδες πευκοδάσος. Αυτό το πράσινο με το γαλάζιο του ουρανού είναι τόσο χαλαρωτικό κι αναζωογονητικό...Ελπίζω να συμφωνείτε μαζί μου!  

 . 

  

Ένα παιδικό πάπλωμα για τη νεοφερμένη ανιψιά μας!

Γεια σας και χρόνια πολλά!

Ελπίζω να περνάτε όμορφα και ν' απολαμβάνετε τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού. Εμείς βρισκόμαστε στη Λευκάδα εδώ και λίγο διάστημα κι επιτέλους βρήκαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε κι από κοντά τη νεοφερμένη μας ανιψιά, μόλις δύο μηνών. 

Το πάπλωμα που είχα ετοιμάσει εδώ και καιρό προοριζόταν για την ίδια και καταφέραμε να κάνουμε μια γρήγορη φωτογράφιση πριν της δώσουμε το δωράκι της.

Όπως σας είχα πει κι εδώ αυτή τη φορά χρησιμοποίησα υφάσματα από τη συλλογή Forest talk, τα έκοψα σε τετράγωνα των 6'' κι αφού συνέθεσα το πάτσγορκ πρόσθεσα τριγύρω μια λευκή φάσα για να το τονίσω αλλά και για να μεγαλώσω τις διαστάσεις του. 

Για την πίσω όψη χρησιμοποίησα ένα ροζ chevron σεντονόπανο το οποίο ήταν διπλόφαρδο οπότε κι αξιοποίησα δεόντως τα ρετάλια του φτιάχνοντας φορεματάκια για την Ειρήνη (εδώ κι εδώ). 

Το καπιτονάρισμα ήταν απλό μεν, είχε ωστόσο κι αυτό τον κόπο του, αφού έπρεπε να μανουβράρω το πάπλωμα όταν μαζευόταν στο μπράτσο της μηχανής. 

Αυτό που δοκίμασα για πρώτη φορά και με ενθουσίασε ήταν το ρέλι που έφτιαξα με τα απομεινάρια από τα υφάσματα. Αφού τα έκοψα σε λωρίδες, τα έραψα κι έφτιαξα μια μεγάλη, πολύχρωμη λωρίδα που μετατράπηκε σε ρέλι.

Το πάπλωμα άρεσε πολύ και τώρα θα ετοιμαστεί και μια τσάντα πάτσγορκ (diaper bag) για τα απαραίτητα της μπέμπας. 

Ο Βασίλης, μόνιμος βοηθός φωτογράφου! 

Σας αποχαιρετώ με μια φωτογραφία από τα ήρεμα νερά της Λευκάδας. 

Φιλιά πολλά, 

Ευγενία