Αναρωτιέμαι μήπως προτρέχω, αλλά μάλλον νοιώθω ότι έχω μείνει και λίγο πίσω. Τα ρετάλια είναι παραταγμένα παντού, στοιβαγμένα σε μικρούτσικα (έως και μη αξιοποιήσιμα) λοφάκια, μεσαία και μεγαλούτσικα.
Δεν πετιέται τίποτε αρχικά, γιατί όταν τα υφάσματα είναι τόσο γλυκά δεν σου πάει η καρδιά να τ' αποχωριστείς... Όλο σκέφτεσαι ότι τίποτα ΔΕΝ θα πάει χαμένο, όλο και κάποιο φιογκάκι και κορδελάκι θα φτιάξεις ακόμη κι από το πιο μικρό ρετάλι. Αλλά μετά βάζω μυαλό και αρχίζω τις εκκαθαρίσεις...
Έπειτα, οι κουβαρίστρες για το απλικέ είναι κι αυτές ετοιμοπόλεμες. Γεμίζουν κι αδειάζουν τα μασούρια στο πι και φι, μετράω μέχρι το 25 και μετά φτου κι απ' την αρχή.
Κι εκεί που κουράζομαι και λέω "Μα καλά, τι το 'θελα ν' ανακατευτώ μ' αυτά τα πράγματα φέτος;" όταν τα βλέπω σχεδόν τελειωμένα μου έρχεται η διάθεση για περισσότερα.
Μέχρι να νοιώσω βέβαια τον κλασσικό πόνο στον αυχένα και να βάλω και λίγο φρένο... Να πάρω λίγο το χρόνο μου! Όπως τώρα.
Εσείς, άραγε, έχετε μπει σε προεόρτια διάθεση;; Όλο και κάτι έχει πάρει το μάτι μου στην όμορφη γειτονιά μας κι έτσι νοιώθω κι εγώ ότι δεν προτρέχω!!!
Καλή και δημιουργική εβδομάδα σας εύχομαι!
Ευγενία